Η δικομματική κυβέρνηση έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης που η ίδια ζήτησε, αλλά η συζήτηση περί επικείμενων εκλογών συνεχίζεται κανονικότατα και μάλιστα με αυξημένη ένταση. Ουσιαστικά, η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει είτε είναι διάρκειας 4 μηνών, είτε είναι διάρκειας 20 μηνών! Αυτό, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχει περάσει στην κοινωνία, έχει καταστεί πεποίθηση στην πλειοψηφία του πληθυσμού, ότι δηλαδή έρχονται εκλογές ή ότι πρέπει να έρθουν εκλογές.
Αποτέλεσμα; Η γνωστή ελληνική προεκλογική πολιτική παράδοση, που εξελίσσεται σε δύο άξονες, την παροχολογία από την μία πλευρά και την μη λήψη “επώδυνων” αποφάσεων από την άλλη. Και το παράξενο είναι ότι ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση (και ευρύτερα η αντιπολίτευση) μπορεί να κινηθεί στον έναν μόνον άξονα, αυτόν της παροχολογίας, η κυβέρνηση είναι σχεδόν αναγκασμένη να κινηθεί και στους δύο άξονες! Συγκριτικό πλεονέκτημα ή μειονέκτημα;
Ιδιαιτερότητα της παρούσας περιόδου η σαφής εμπλοκή της έννοιας της “Αγοράς” στο πολιτικό και προεκλογικό παιχνίδι. Από το μέγιστο επίπεδο της παρουσίας της ίδιας της χώρας στις “Αγορές” μέχρι τη καθημερινή προσέγγιση της Αγοράς των ελεύθερων επαγγελματιών, της Αγοράς της εστίασης, της τραπεζικής Αγοράς, της Αγοράς της υγείας, της Αγοράς πετρελαιοειδών κ.λπ. Αγορές, αγορές, αγορές… Οι μετέχοντες και συναποτελούντες την κάθε Αγορά, σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Καταρχήν η έννοια της Αγοράς!
Δεν θα μπορούσε να λείψει βέβαια και η ασφαλιστική μας αγορά από το παιχνίδι αυτό. Από την μία, οι θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δια στόματος Γιώργου Σταθάκη χαράσσει διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην Κοινωνική και στην Ιδιωτική Ασφάλιση και δεν διαβλέπει οποιαδήποτε συνεργασία ή συμπληρωματικότητα. Από την άλλη η κυβέρνηση που, ενώ δεν έχει ταχθεί κατά της συνεργασίας και της συμπληρωματικότητας της Κοινωνικής και της Ιδιωτικής Ασφάλισης, (το αντίθετο μάλιστα) δεν έχει λάβει οποιοδήποτε πρακτικό μέτρο στην κατεύθυνση αυτή. Οι δε νομοθετικές της παρεμβάσεις αφορούσαν είτε τα ανασφάλιστα οχήματα, αντικείμενο που, ενώ μετά βαϊων και κλάδων επικοινωνήθηκε, ουδέποτε ολοκληρώθηκε για… προεκλογικούς λόγους (των πρόσφατων ευρωεκλογών), είτε για το Επικουρικό Ταμείο (πλαφόν αποζημιώσεων κ.λπ.) που σκοπό είχε την λύση ή έστω τον περιορισμό ενός προβλήματος που η ίδια η πολιτεία ουσιαστικά δημιούργησε διαχρονικά με την παραπομπή των υποχρεώσεων αστικής ευθύνης οχημάτων προς τρίτους των εταιρειών των οποίων ανακαλούνται οι άδειες λειτουργίας στο Επικουρικό Ταμείο! Δεν θα έπρεπε να αποζημιωθούν οι παθόντες; Βεβαίως θα έπρεπε, απλώς ο ανεκδιήγητος τρόπος με τον οποίον αφαιρέθηκαν οι άδειες λειτουργίας, αποτελούσε αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας και των… ανύπαρκτων εποπτικών αρχών. Σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή Αγορά (αφού τόσο πολύ μας αρέσει ο όρος αυτός) οι ανακλήσεις αδειών γίνονται με αυτόν τον τρόπο;
Ας μην ξεχνάμε επίσης τα περί “χαρατσιού” (δια στόματος αρμοδίου υπουργού) σχετικά με την υποχρεωτική ασφάλιση σεισμού, αλλά και τους φορολογικούς νόμους, σχετικά με την κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής του ποσού των ασφαλίστρων, για τα ομαδικά ασφαλιστήρια, ακόμα και για τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης ενός νοικοκυριού κ.λπ. Ή μήπως η σημερινή κυβέρνηση στήριξε τις ασφαλιστικές εταιρείες με κάποιον ανάλογο τρόπο που στήριξε τις Τράπεζες; Ιδιωτικοί φορείς που χειρίζονται χρήματα ιδιωτών δεν είναι και οι δύο; Και τέλος, ποια νομοθετική πρωτοβουλία ανέλαβε σχετικά με το τεράστιο σκάνδαλο του ομίλου Ασπίς Πρόνοια;
Κατά τα άλλα, περιμένουμε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Τρόικα να μας πουν τι θα κάνουμε με το συνταξιοδοτικό μας πρόβλημα, περιμένουμε από τον εντέχνως δημιουργούμενο… κοινωνικό αυτοματισμό να δικαιολογήσει τις συνεχείς και απαράδεκτες (για τον Ασφαλισμένο) μειώσεις του επιπέδου της υγειονομικής του περίθαλψης και παράλληλα, χαιρόμαστε που οι κάθε μορφής… Κάρτες Υγείας (που ουδεμία σχέση έχουν με την ασφαλιστική αγορά και εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε ότι αποτελούν μέγα σκάνδαλο) απορροφούν εν μέρει κοινωνικές εκρήξεις. Στρουθοκαμηλισμός!
Γιατί τα γράφουνε όλα αυτά; Θέλουμε την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, να λέει προεκλογικά κάθε φορά τι ακριβώς θα κάνει με την ασφαλιστική αγορά; Θέλουμε τον κάθε πολιτικό να παίζει με το Αγαθό της Ασφάλισης (που συνήθως δεν γνωρίζει); Θέλουμε το κάθε κόμμα να αναφέρεται επιφανειακά και μόνο στην Ιδιωτική Ασφάλιση, με δυο γραμμές στο πρόγραμμά του, αγνοώντας ή θέλοντας εσκεμμένα να αγνοεί το τι σημαίνει ασφαλιστική αγορά σε κάθε οικονομία;
Όχι, δεν θέλουμε τίποτα από όλα αυτά. Άλλωστε, το κράτος, η πολιτεία δεν νομιμοποιείται να μιλάει για τα καλά και τα κακά της ιδιωτικής ασφάλισης όταν στον δικό της χώρο, στην Δημόσια Ασφάλιση:
α) καταλήστευσε τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων και των επαγγελματιών,
β) δεν εγγυάται οποιαδήποτε απόδοση σε σχέση με τις ήδη καταβληθείσες επί δεκαετίες Υποχρεωτικές εισφορές Υποχρεωτικής Κοινωνικής Ασφάλισης και αλλάζει συνεχώς και μονομερώς τους όρους και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, αλλά και υγειονομικής κάλυψης (σε αντίστοιχη περίπτωση “Ιδιωτικού Ταμείου” θα είχε ανακληθεί η άδεια λειτουργίας του και οι διαχειριστές του θα ήταν στην φυλακή!),
γ) υποχρεώνει σε εισφορές και διώκει ποινικά ελεύθερους επαγγελματίες, ακόμα και όταν δεν τους παρέχει τις καλύψεις για τις οποίες ζητά τις εισφορές,
δ) αυξάνει αναλογικά ή έστω, δεν μειώνει, τις ασφαλιστικές εισφορές, όταν ταυτόχρονα μειώνει δραματικά τις παροχές ή τους όρους απόλαυσης των παροχών.
Τι θέλουμε; Θέλουμε δύο βασικά πράγματα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Πρώτον, που αφορά σε όλες τις “Αγορές”, σταθερότητα φορολογικού συστήματος, συνταξιοδοτικού μοντέλου και συστήματος δημόσιας υγείας. Δεύτερον, που αφορά ειδικά στην “Ασφαλιστική Αγορά”, ενημέρωση-εκπαίδευση των πολιτών από μικρή ηλικία, για το Αγαθό της Ασφάλισης. Προσοχή, όχι της Ιδιωτικής Ασφάλισης, αλλά της Ανάγκης της Ασφάλισης σε κάθε τομέα. Αλήθεια, γιατί η Αξία της Αποταμίευσης είναι αποδεκτό ακόμα και να διδάσκεται στα σχολεία, αλλά όχι η Αξία της Ασφάλισης, που εμπεριέχει και την αποταμίευση;
Ας τηρήσει λοιπόν ευλαβικά και μακροχρόνια η Πολιτεία αυτά που και από το Σύνταγμα επιβάλλεται να τηρεί και από εκεί και πέρα, καθείς μπορεί και να επιλέξει και να αναλάβει τις ευθύνες του.
