Ο Μακροχρόνιος Διακανονισμός είναι Αναγκαία, αλλά Όχι και Ικανή Συνθήκη, για την Επιβίωση ενός Διαμεσολαβητή

Ας υποθέσουμε, ότι όλες οι ασφαλιστικές εταιρείες αποφασίζουν να διαγράψουν όλα τα χρέη των συνεπών διαμεσολαβητών, αυτών δηλαδή που τηρούν σήμερα τους κανόνες που η κάθε εταιρεία έχει θέσει και συνεπώς έχουν ένα «νόμιμο», μη ληξιπρόθεσμο χρεωστικό άνοιγμα. Τι αλήθεια θα συμβεί; Θα έχει λυθεί το πρόβλημα της ασφαλιστικής αγοράς, θα έχουν λυθεί τα προβλήματα της διαμεσολάβησης;

Όχι αγαπητοί μου. Δυστυχώς, το θέμα των οικονομικών ανοιγμάτων των διαμεσολαβητών προς τις εταιρείες είναι το άμεσο πρακτικό πρόβλημα που ορθώνεται σήμερα, σαν βουνό, μπροστά στους διαμεσολαβητές, το οποίο όμως τους κρύβει ταυτόχρονα, όλα όσα βρίσκονται από την άλλη πλευρά του βουνού. Και αυτά είναι πολύ πιο σημαντικά από το οικονομικό τους άνοιγμα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Διαβάστε Επίσης

Σώστε την ουσία της Επανεκπαίδευσης …και τα προσχήματα

Feb 23, 2015 - Updated on Mar 14, 2017

Η Απόφαση της ΤτΕ περί Εξέτασης Αιτιάσεων από Διαμεσολαβητές

Feb 2, 2015 - Updated on Feb 4, 2015

Καταρχήν, το πρόβλημα του οικονομικού ανοίγματος το έχουν όλοι οι διαμεσολαβητές; Φυσικά όχι. Και δεν το έχουν, γιατί το θέμα της είσπραξης και απόδοσης των ασφαλίστρων αποτελούσε εδώ και δεκαετίες και αποτελεί μέχρι και σήμερα, πολιτική της κάθε εταιρείας, που εφαρμοζόταν ανά δίκτυο προσέλκυσης εργασιών, ανά κλάδο ασφάλισης και πιθανότατα και ανά διαμεσολαβητή. Οι εισπρακτικοί μηχανισμοί που η κάθε εταιρεία, ανά κατηγορία και ανά περίπτωση χρησιμοποιούσε, δημιουργούσαν εν τη γενέσει τους μηδενικά ή συγκεκριμένου ύψους ανοίγματα σε σχέση με την παραγωγή του κάθε συνεργάτη. Συνεπώς, είναι τεράστια η ευθύνη των εταιρειών για την ομαλή διευθέτηση του προβλήματος και τη μετάβαση του κάθε συνεπούς διαμεσολαβητή στη νέα εποχή. Οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις λειτουργούν σήμερα με αυτό το άνοιγμα, αν δεν το απαιτήσουν άμεσα, δεν επιβαρύνονται επιπλέον. Αν το απαιτήσουν άμεσα, με στόχο τη ρευστότητά τους, η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να καταστρέψουν χιλιάδες διαμεσολαβητές και ταυτόχρονα να χάσουν μεγάλο μέρος των απαιτήσεών τους αυτών λόγω πτωχεύσεων ή να το διεκδικούν επί μια δεκαετία στα δικαστήρια.

Η λογική λέει ότι με έναν μακροχρόνιο διακανονισμό (ο οποίος, σύμφωνα με τις οικονομικές μου προσεγγίσεις δεν μπορεί να είναι μικρότερος της πενταετίας) οι επιπτώσεις θα είναι θετικές προς όλους. Πρώτον, οι εταιρείες εξασφαλίζουν τη λεγόμενη «αναγνώριση του χρέους». Δεύτερον, κάθε μήνα θα έχουν ένα πρόσθετο ποσό από αυτό που θα είχαν τηρώντας το σημερινό σύστημα, αφού τα τρέχοντα ασφάλιστρα θα εισπράττονται άμεσα. Τρίτον, αποφεύγουν κάθε μορφής δικαστικές ή γενικότερα νομικές επιβαρύνσεις. Τέταρτον, διαχωρίζουν πλήρως τις οφειλές από τη συνέχιση της σχέσης τους με τον Συνεργάτη ή και αντίστροφα, χρησιμοποιούν το διακανονισμό προς σύσφιξη της συνεργασίας τους. Πέμπτον, αποφεύγουν τη μετακίνηση σημαντικού αριθμού μικρών διαμεσολαβητών προς (ανεπιθύμητα για τις εταιρείες;) μεγάλα σχήματα, που πιθανότατα θα τους προσφέρουν το μακροχρόνιο αυτό διακανονισμό. Έκτον, αποφεύγουν κλυδωνισμούς στην αγορά από άναρχες μετακινήσεις παραγωγών από εταιρεία σε εταιρεία, με μοναδικό λόγο τη βραχυχρόνια απαίτηση των ανοιγμάτων. Έβδομον, δεν καταστρέφουν μονομερώς χιλιάδες επαγγελματίες που μέχρι σήμερα τηρούν τα συμφωνημένα μαζί τους.

Και οι διαμεσολαβητές; Είναι ο μακροχρόνιος διακανονισμός η λύση που θα τους κρατήσει στην αγορά ώστε να συνεχίσουν το επάγγελμά τους; Η απάντηση είναι διττή. Για τη συντριπτική πλειονότητα των διαμεσολαβητών, ο μακροχρόνιος διακανονισμός είναι η αναγκαία, αλλά δυστυχώς, δεν είναι η ικανή συνθήκη για την συνέχιση της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας. Πολλοί διαμεσολαβητές αυτοπαγιδεύονται και πιστεύουν ότι η επίλυση του οικονομικού αυτού προβλήματος τους εξασφαλίζει και την επιβίωσή τους στην αυριανή αγορά. Μεγάλο λάθος. Τα προβλήματα και οι προκλήσεις είναι αλλού. Το σύνολο των ανεξάρτητων διαμεσολαβητών πρέπει να δει από μηδενική βάση την επαγγελματική του υπόσταση στη νέα αγορά που δημιουργείται. Πρέπει άμεσα και καθοριστικά να επαναπροσεγγίσει τα θέματα της εκπαίδευσης, της οργάνωσης, της τεχνολογίας, του ανταγωνισμού, του τρόπου λειτουργίας, του πελατολογίου, των προϊόντων. Πρέπει να σταθμίσει εκ νέου τις έννοιες των συγχωνεύσεων, των συνενώσεων, των συνεργειών. Πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη θέση του στην αγορά, ποιος είναι, σε ποιο δίκτυο ανήκει, πόσες εταιρείες εκπροσωπεί, πού στοχεύει. Πρέπει να ξαναμετρήσει, ως πραγματικό σημείο κόστους χωρίς συναισθηματισμούς, ποια είναι τα πραγματικά του έσοδα και τα πραγματικά του έξοδα, τι τελικά του μένει στην τσέπη.

Ο Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής που θα αντιμετωπίσει τον μακροχρόνιο διακανονισμό ως μοναδική προϋπόθεση για την παραμονή του στην αγορά, θα έχει κάνει ένα σοβαρό λάθος, τις επιπτώσεις του οποίου πολύ γρήγορα θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Και τότε δεν θα υπάρχουν οι καλές ή κακές εταιρείες που αντίστοιχα θα διακανονίζουν ή θα απαιτούν, τότε θα είναι μόνος του μπροστά στον καθρέφτη και θα αναζητά λύσεις έναντι του σκληρού ανταγωνισμού. Το κυνήγι μαγισσών τότε, δεν θα είναι η λύση, θα είναι η τελική καταστροφή.

Συνεπώς, σημαντική η ευθύνη των εταιρειών να προβούν σε μακροχρόνιους διακανονισμούς, να μην καταστρέψουν χιλιάδες επαγγελματίες και να διατηρήσουν την ηρεμία στην αγορά, σημαντικότερη όμως η ευθύνη των διαμεσολαβητών να μη θεωρήσουν την επίτευξη του διακανονισμού αυτού, ως τον τελικό τους στόχο. Γιατί τότε, θα έχουν κερδίσει μια μάχη, αλλά δυστυχώς, θα χάσουν τον πόλεμο.