Με την απαιτούμενη χρονική απόσταση από τις πρόσφατες πλημμύρες και τη σωρεία ειδήσεων και εντυπώσεων με τις οποίες βομβαρδιστήκαμε τις τελευταίες ημέρες από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, χρήσιμο θα ήταν να επαναφέρουμε στη μνήμη μας κάποια βασικά μεγέθη για τη χώρα μας, σε σχέση με την ασφαλιστική αγορά.
- Μέγεθος πρώτο: Ασφαλισμένο το 15% περίπου των οικοδομών έναντι κινδύνων πυρός.
- Μέγεθος δεύτερο: Ασφαλισμένο το 12% περίπου των οικοδομών έναντι κινδύνων σεισμού.
- Μέγεθος τρίτο: Το 10% περίπου των οχημάτων παραμένει ανασφάλιστο.
- Μέγεθος τέταρτο: Κατά κεφαλήν ετήσια ασφάλιστρα ζωής περίπου 170 ευρώ.
- Μέγεθος πέμπτο: Κατά κεφαλήν ετήσια ασφάλιστρα ζημιών περίπου 385 ευρώ.
- Μέγεθος έκτο: Ποσοστό ασφαλίστρων επί του Α.Ε.Π. περίπου 2,20%.
- Μέγεθος έβδομο: Από το 1981 μέχρι σήμερα έχει αφαιρεθεί η άδεια από 70 περίπου εταιρείες.
- Μέγεθος όγδοο: Εδώ και πέντε χρόνια βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι των κλάδων ζωής και υγείας του ομίλου Ασπίς Πρόνοια.
- Μέγεθος ένατο: Το Επικουρικό Κεφάλαιο έχει χρέος εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ και αποζημιώνει σε 3-4 χρόνια.
- Μέγεθος δέκατο: Η αγορά διανύει τον τέταρτο χρόνο της ύφεσης, τα ασφάλιστρα σε ονομαστικές τιμές επανήλθαν στο 2004 και η κλασική διαμεσολάβηση διαλύεται.
Πολλά από αυτά είναι αποτέλεσμα πολιτικών που εκπονήθηκαν και αποφάσεων που ελήφθησαν εκτός της ασφαλιστικής αγοράς. Τα αποτελέσματα όμως ακολουθούν ως σκιά, την ασφαλιστική μας αγορά. Υπάρχουν όμως και άλλα γεγονότα που όλοι τα γνωρίζουμε, που δεν προέρχονται από την ασφαλιστική αγορά, αλλά συνδέονται άμεσα με αυτήν.
Τα αυθαίρετα κτίσματα στη χώρα είναι εκατομμύρια και το μόνο διαχρονικό ενδιαφέρον της πολιτείας ήταν και είναι η χρησιμοποίησή τους ως εισπρακτικού μηχανισμού, ως πηγή άντλησης ρευστού προς τα κρατικά ταμεία. Πόσοι νόμοι έχουν ψηφιστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τον μακαρίτη τον Τρίτση μέχρι σήμερα; Ακόμα ψάχνουμε τα αυθαίρετα, όχι για να τα γκρεμίσουμε, αλλά για να εισπράξουμε από αυτά! Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα λεγόταν “συνέργεια σε τέλεση αξιόποινης πράξης”. Τα τελευταία 30 χρόνια (και πόσα ακόμα στο μέλλον…) ονομάζεται “κοινωνική πολιτική” ή “επίλυση ενός κοινωνικού προβλήματος”!
Παράλληλα, η κεντρική διοίκηση και η αποκεντρωμένη διοίκηση, μετά από κάθε καταστροφή ανακαλύπτουν χιλιάδες παρατυπίες και πρωτοφανή(!) γεγονότα, όχι στα άνευ οικοδομικής άδειας αυθαίρετα, αλλά στα χτισμένα με νόμιμες άδειες “αυθαίρετα” που η ίδια μέσω των υπηρεσιών της εξέδιδε!
Παράλληλα, η πολιτεία δεν τολμά να νομοθετήσει για την υποχρεωτική ασφάλιση κατά φυσικών καταστροφών, ο δε αρμόδιος υπουργός το ονομάζει “σεισμόσημο” και “χαράτσι”! Μπορεί όμως να εξαγγέλει άμεση αποκατάσταση των πληγέντων και να ανακοινώνει συγκεκριμένο ποσό ανά οικογένεια, χωρίς αυτό να θεωρείται ούτε… κόστος! Ως πολιτεία καλά κάνει και θυμάται τους πληγέντες, αλλά για άλλους πληγέντες και μάλιστα από δικές της πράξεις… ουδέν!
Παράλληλα, η πολιτεία δεν τολμά να στείλει τα… ραβασάκια στα ανασφάλιστα οχήματα (θα ενοχλήσουμε τους αυριανούς ψηφοφόρους μας;) και μεταθέτει την άγρα των ανασφάλιστων στους ελέγχους της… κακιάς τροχαίας!
Ανύπαρκτη η ευθύνη των πολιτών; Φυσικά και όχι! Αλλά ποιος εκπαίδευσε τους… κακούς αυτούς πολίτες με την… αντικοινωνική συμπεριφορά; Η προσωπική ευθύνη καθενός, μπορεί να μην εξαντλείται απλώς στην τήρηση των νόμων, αλλά όταν οι νόμοι επιτρέπουν ή προτρέπουν την μη εφαρμογή τους, πάλι ο πολίτης έχει την ευθύνη;
Ζητάμε έναν υπέρ-υπεύθυνο πολίτη σε ένα άκρως ανεύθυνο περιβάλλον! Ο πολίτης φταίει που έχτισε στο ρέμα και όχι η κρατική υπηρεσία που του χορήγησε την άδεια να χτίσει, τον συνέδεσε με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας και του έκλεισε πονηρά το μάτι λέγοντας: “πλήρωσε κάτι τώρα που έχουμε ανάγκη και δεν πειράζει που έχτισες στο ρέμα… θα το ξεχάσουμε”!
Και για να επανέλθουμε στην πολύπαθη ασφαλιστική μας αγορά. Πότε διδάχθηκε ο πολίτης αυτής της χώρας το αγαθό της ασφάλισης; Όχι της ιδιωτικής, αλλά της ασφάλισης γενικώς! Μόνο να αποταμιεύει στις τράπεζες τον προέτρεπαν με ειδικό μάθημα και ειδική “μέρα αποταμίευσης” σε όλα τα σχολεία της χώρας (πόσες εκθέσεις έχω γράψει για την αποταμίευση ως μαθητής…)! Νόμισα, ότι με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για το τραπεζικό σύστημα, όχι ειδικά το ελληνικό αλλά το παγκόσμιο, νόμισα ότι είχε τελειώσει και η προτροπή (η… προπαγάνδα;) της “τραπεζικής αποταμίευσης”.
Και πάλι έξω έπεσα, είδα νέες σχετικές διαφημίσεις στην τηλεόραση. Επαναφορά στην κανονικότητα, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός.
Ας είναι όμως, η ασφαλιστική μας αγορά βρίσκεται σε καλό και ευρωπαϊκό δρόμο. Πέρα από τις πράξεις της εποπτικής αρχής που ήδη ισχύουν (και εφαρμόζονται…) από την αρχή του χρόνου, πέρα από αυτές που είναι σε εκκρεμότητα, η ίδια η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος (ΕΑΕΕ) αναγγέλει (ή…καταγγέλει;) “Ευρωπαϊκό Κανονιστικό καταιγισμό με 130 νομοθετικές πρωτοβουλίες σχετικές με την ασφάλιση στη διάρκεια της τελευταίας θητείας της Ευρωπαϊκής Εποπτείας”.
Επισημαίνει με νόημα η EAEE: “Η συνεχής προσαρμογή σημαίνει κόστος” και αναφέρει ως παράδειγμα των επιφυλάξεών της: “Solvency II: οι μακροπρόθεσμες επενδύσεις τιμωρούνται με κεφαλαιακές απαιτήσεις”.
Ποιος αλήθεια νομοθετεί; Με ποια κριτήρια; Υπέρ ποίων; Εφαρμόζεται η αρχή της αναλογικότητας ή έχουμε περάσει στα απόλυτα μεγέθη, στα απόλυτα ποσοστά, στην απόλυτη εφαρμογή ανελαστικών και απρόσωπων κανόνων, σε ανόμοιες κοινωνίες, σε ανόμοια βιωτικά επίπεδα, σε ανόμοιες καταστάσεις; Μάλλον το δεύτερο.
Όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες, όλες οι ευρωπαϊκές οικονομίες αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο εντός ενός ενιαίου συστήματος. Τουλάχιστον, ως προς τις υποχρεώσεις…
Και εσυ τι κάνεις γι αυτο;
Ποσο ενεργος πολιτης εισαι;
Ποσο συνεισφερεις συμμετοχικα;
Ποσο εναντιωνεσαι στη διαχυτη ατμοσφαιρα αδιαφοριας και ωχαδερφισμου;;