Τον Μάιο, 1989, το κύριο άρθρο του «Επιστημονικού Μάρκετινγκ» ήταν ένα από τα πρώτα από τα 250 και πλέον άρθρα που δημοσίευσε το περιοδικό τα επόμενα χρόνια για το «Σύστημα Εξουσίας & Διακυβέρνησης» της Ελλάδας και υπογράμμιζε τις «Ρίζες» που δημιουργούσαν, τότε, όλα τα Πολιτικοοικονομικά προβλήματα της χώρας. Και όχι μόνον. Πρότειναν Δοκιμασμένες Λύσεις Πραγματικής Δημοκρατίας που λειτουργούσαν και λειτουργούν ακόμα σε λίγα κράτη! Τα Κόμματα και οι Πολιτικοί μας που διάβαζαν όλοι το περιοδικό από τότε, (οι πληρωμένες συνδρομές είχαν φτάσει τις 12.000) ναι μεν αντέγραφαν τα συγκεκριμένα άρθρα και τα έβαζαν στο αρχείο τους, όπως πολλοί εκμυστηρεύτηκαν στα Στελέχη του περιοδικού, όμως Δεν Έκαναν το Παραμικρό να Βελτιώσουν το «Σύστημα», αφενός για να Αυξηθεί η Παραγωγικότητα του Κράτους, αφετέρου για να Προστατεύσουν το Διασυρμό τους από τα Σκάνδαλα με τα οποία κάθε μέρα βούιζαν οι εφημερίδες!
Αμετανόητοι από τότε!
Η Ιστορία, όμως έχει και συνέχεια! Την ίδια χρονιά ο τότε αρχηγός ενός από τα δύο Κόμματα Εξουσίας είχε ζητήσει από τον Εκδότη του περιοδικού να κάνει Σεμινάρια στα Στελέχη του Κόμματος με θέμα: (Το Σύστημα Εξουσίας & Διακυβέρνησης και η Αποτελεσματική Επικοινωνία της Πολιτείας με τους Πολίτες). Πάνω από 200 στελέχη του συγκεκριμένου Κόμματος παρακολούθησαν το Σεμινάριο και το Αξιολόγησαν… «Εξαιρετικό»! Πολλοί από τους συμμετέχοντες αργότερα έγιναν Υπουργοί και Γενικοί Γραμματείς!
Το ζουμί της υπόθεσης είναι ότι η Ευθύνη τους Αυξάνεται κατακόρυφα και είναι ασυγχώρητοι, όλοι τους, γιατί δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι Δεν Γνώριζαν! Και Γνώριζαν και Κάθισαν στο Θρανίο και Έμαθαν… Πώς Λειτουργεί Ένα Σύγχρονο Δημοκρατικό Πολίτευμα με Διαχωρισμένες τις τρεις Θεσμικές Εξουσίες της Δημοκρατίας, ώστε να υπάρχει κάποιος στοιχειώδης Έλεγχος της Ασυδοσίας και της Ρεμούλας, που πάντα υπάρχει στην Πολιτική Ζωή του τόπου!
Το Τραγικό Συμπέρασμα, όμως, είναι ότι Δεν Έκαναν Τίποτα για να «Διορθώσουν» το Διάτρητο από όλες τις Πλευρές «Σύστημα Εξουσίας και Διακυβέρνησης της Συμφοράς» που κατέληξε να «Καταστρέψει» την Οικονομία της χώρας, αλλά το συνέχισαν και άνοιξαν… περισσότερες τρύπες στο «τρυπητήρι» με αποτέλεσμα να καταφέρουν να «Πτωχεύσουν» τη χώρα!
Ο νόμος 86/2001, περί Ευθύνης Υπουργών και Παραπομπής τους στη Δικαιοσύνη για πιθανή Δίωξη, αφαιρέθηκε από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Ε. Βενιζέλο από τη Δικαστική Εξουσία και Δόθηκε στη Βουλή! Δηλαδή στον εαυτό τους! Και αυτή ακόμα η απλή «Παραπομπή» που δεν σημαίνει τίποτα γιατί προσκρούει στο χαλύβδινο τείχος της «Ασυλίας», τους πείραζε και θέλησαν να ξεδοντιάσουν ακόμα περισσότερο τη Δικαστική Εξουσία! Προσέξτε πώς το διατύπωσαν: Για να ασκηθεί Ποινική Δίωξη σε Υπουργό, πρέπει να ψηφίσει η Βουλή με… απόλυτη πλειοψηφία και μάλιστα… δύο φορές! Στη συνέχεια, ο Πετσάλνικος, έφερε τη τροποποίηση του ν3126/2003 που συντόμευε ακόμα περισσότερο το διάστημα της «Παραγραφής» των Σκανδάλων των Υπουργών το ανώτατο σε… 18 μήνες! Προσέξτε, πάλι πώς το διατύπωσαν: Προβλέπεται η Εξάλειψη του αξιόποινου μετά το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της Βουλευτικής περιόδου η οποία αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος! Οι τακτικές σύνοδοι της Βουλής κυμαίνονται γύρω στους 5 μήνες το χρόνο! Αυτό σημαίνει ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια τα αδικήματα παραγράφονται με τη νέα τροποποίηση που εισήγαγαν! Έχει και συνέχεια. Ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης Καστανίδης έφερε, μετά το «κράξιμο» των ΜΜΕ τροποποίηση για να «βελτιώσει» τάχα μου τον απαράδεκτο αυτό νόμο, που στην ουσία παραμένει ο ίδιος και απαράλλακτος, για να μη σας κουράζουμε με τις νομικίστικες διατυπώσεις τους. Ρωτήστε όποιον νομικό γνωρίζετε να το επιβεβαιώσει.
Αμετανόητοι και Ασυγχώρητοι μια Ζωή. Η ιστορία δεν θα τους αποδώσει κανένα ελαφρυντικό!
Αν, λέμε αν, τα τότε κορυφαία Στελέχη του Κόμματος Εξουσίας που παρακολούθησαν το Σεμινάριο της “Morax” έβαζαν στο Πρόγραμμά τους να Τροποποιήσουν το Σύνταγμα από τότε, όπως με λεπτομέρεια τους διδάχτηκε, σήμερα η Ελλάδα δεν θα έφτανε στο εξευτελιστικό αυτό σημείο να χρησιμοποιείται ως Παράδειγμα προς Αποφυγή, αλλά είναι πολύ πιθανόν η Ελλάδα να γνώριζε πολύ καλύτερες μέρες και να Κυβερνούσαν τη χώρα για πολλές τετραετίες!
Υπογραμμίζουμε ότι η ισχύς του Απόλυτου Διαχωρισμού και η Ανεξαρτησία των τριών Συνταγματικών Εξουσιών της Δημοκρατίας, Κυβέρνησης, Βουλής και Δικαστικού Σώματος, καθιστά εξαιρετικά δύσκολες τις Καταχρήσεις των Πολιτικών. Καταχρήσεις Πραγματοποιούνται και στα Κράτη που ισχύει ο Απόλυτος Διαχωρισμός, όμως δεν πραγματοποιείται στο επίπεδο που συμβαίνουν στην Ελλάδα! Η λέξη «Πλιάτσικο» είναι επιεικής για αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας και έχουν εξαγριώσει τους Έλληνες στο βαθμό να επιτίθενται προσωπικά να λιντσάρουν όποιον πολιτικό βλέπουν στο δρόμο!
Διαβάστε το άρθρο του Μαΐου, 1989 για να έχετε στοιχεία να τους αξιολογήσετε τεκμηριωμένα:
Εξαιρετικά αφιερωμένο στις νεολαίες όλων των κομμάτων που θα διοικούν τη χώρα μας μετά το 2000!
Το βαθύτερο πολιτικό μας πρόβλημα δεν λύνεται με το σημερινό μας Σύνταγμα ούτε με τα κόμματα και ούτε με συμμαχικές κυβερνήσεις…
Σαν εισαγωγή, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το κείμενο που ακολουθεί ουδόλως ισοπεδώνει όλα τα πολιτικά κόμματα και όλους τους πολιτικούς της χώρας τοποθετώντας τους στην ίδια μοίρα και στο ίδιο επίπεδο. Υπάρχουν διαφορές και μάλιστα κραυγαλέες. Σαφώς δεν παίρνουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, στο συγκεκριμένο κείμενο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καταδικάζουμε το σημερινό χάλι της πολιτικής ζωής του τόπου που βαρύνει την Κυβέρνηση, φταίει δεν φταίει. Οι ξένοι μας ειρωνεύονται και αδιαφορούν αν εσείς ή εγώ είμαστε οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. ή του Συνασπισμού.
Το μήνυμα του άρθρου λέει ότι η σημερινή κατάστασή μας είναι άλλη μία απόδειξη ότι δεν πρέπει η εξουσία να ασκείται απεριόριστα και εντελώς ανεξέλεγκτα και πως ο άνθρωπος και η κατάστασή του είναι το πρόβλημα και όχι το κόμμα ή το πρόγραμμά του. Βέβαια, η ύπαρξη ή η έλλειψη της ακεραιότητας του ήθους, της ευθιξίας και των ικανοτήτων των πολιτικών μας βαθμολογούνται από 1%-100% κατά άτομο και κατά κόμμα. Ο κάθε ώριμος πολίτης ας χρησιμοποιήσει αυτά τα τέσσερα γνωρίσματα για να βαθμολογήσει τους πολιτικούς της προτίμησής του. Οι προβληματισμοί των «αναποφάσιστων» που ψάχνουν και σκαλίζουν προσπαθώντας να βρουν κάποια άκρη, θα πρέπει να στραφούν προς μερικές άλλες κατευθύνσεις. Ελπίζουμε το κείμενο αυτό να βοηθήσει ν’ αποφασίσουν, έστω προσωρινά, και να πάρουν θέση, γιατί το λευκό είναι επικίνδυνο και δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους. Ελπίζουμε, επίσης, το κείμενο αυτό να βοηθήσει και τους ημιαναποφάσιστους, οι οποίοι από βδομάδα σ’ έβδομάδα αλλάζουν, παρασυρόμενοι από τα συναισθήματά τους. Σαν οδηγό – κριτήριο ας έχουν τη λογική τους και όχι τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειές τους. Ας συμβάλλουν θετικά στο τι δεν πρέπει να συμβεί στην Ελλάδα την επόμενη τετραετία εξετάζοντας ένα ένα τα κόμματα που τους προβληματίζουν.
Η βαθύτερη αυτή ανάλυση του πολιτικού μας προβλήματος ξεφεύγει από τα τετριμμένα και βασίζεται σε μερικά δεδομένα και σε μερικές διαπιστώσεις, που έχουν σχέση με τον παράγοντα «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» και όχι με τον παράγοντα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ή με τα ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ προγράμματα των διαφόρων κομμάτων.
Τα δεδομένα και οι διαπιστώσεις μας, που έχουν σχέση με τον παράγοντα «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» δεν περιορίζονται μόνο στο ρόλο του στην πολιτική ζωή μιας χώρας, αλλά και σε οτιδήποτε άλλο με το οποίο ασχολείται, εφόσον ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΟΣΤΡΩΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.
Ας εξετάσουμε πρώτα τη στάση μας και τη συμπεριφορά μας προς την πολιτική ζωή του τόπου. Αρχικά η συμπεριφορά μας σαν ψηφοφόροι και σαν εξουσία είναι η ίδια και χαρακτηρίζεται από τα ίδια ψυχολογικά γνωρίσματα.
Σαν Ανθρώπους και σαν Έλληνες λοιπόν, αν μας εξετάσει ένας ξένος ψυχίατρος, αδιάφορος προς τα πολιτικά μας προβλήματα, θα κάνει, κατά τη γνώμη μας, αυτή τη διάγνωση:
Οι Έλληνες ψηφοφόροι υποφέρουν από «νεύρωση χαρακτήρος» και από «συναισθηματικές διαταραχές» σε κάποιο σχετικά υψηλό βαθμό. Ο βαθμός των δύο αυτών ψυχολογικών νόσων εκφράζεται και βαθμολογείται ανάλογα από την ένταση της αγανάκτησης και της εμπάθειας που διέπει τον καθένα ξεχωριστά. Τα δύο αυτά γνωρίσματα συντηρούν αντίστοιχα την υπερβολή και το απόλυτο της άρνησης και της πλήρους απόρριψης του κόμματος που αντιπαθούν και την υπερβολή και το απόλυτο της επιείκειας και πλήρους αποδοχής του κόμματος που συμπαθούν. Όσο λιγότερο υπάρχουν και κυριαρχούν τα δύο αυτά ακραία γνωρίσματα στον Έλληνα ψηφοφόρο, τόσο περισσότερο πλησιάζει αυτός τα επίπεδα των «εσωτερικών συγκρούσεων», που δημιουργεί ο προβληματισμός ή καλύτερα αυτό που ονομάζουμε σήμερα «αναποφάσιστος ψηφοφόρος».
Ο «Πυρήνας» υποστήριξης του κάθε κόμματος αποτελείται από απόλυτα- απόλυτους οπαδούς, οι οποίοι υποφέρουν από προσωπικά απωθημένα και κατάλοιπα και από το σύνδρομο της «αντίστροφης ψυχολογίας».
Όσο κατηγορεί κανείς τα πολιτικά ινδάλματά τους, τόσο πεισμώνουν και πετρώνουν περισσότερο. Έχουν υποστεί βλάβη στην «κεντρική αρτηρία του τρόπου σκέψης τους» η οποία έχει πάθει απόφραξη, όπως ακριβώς συμβαίνει με την απόφραξη των στεφανιαίων αρτηριών που δημιουργούν τις καρδιακές προσβολές. Οι οπαδοί αυτοί είναι 100% προκατειλημμένοι.
Σ’ ένα πρόσφατο τεύχος του «Μάρκετινγκ» γράψαμε ότι η βαθύτερη έννοια της Δημοκρατίας υπαγορεύει: «να ελέγχει ο ψηφοφόρος το κόμμα και όχι το κόμμα τον ψηφοφόρο». Οι λίγοι αυτοί απόλυτα αφοσιωμένοι οπαδοί παρασύρονται από τον υπερβολικό συναισθηματισμό τους, παίρνουν εντελώς προσωπικά την πολιτική τους τοποθέτηση και δεσμεύονται υποστηρίζοντας ένα συγκεκριμένο κόμμα, ασχέτως της απόδοσής του ή των ενεργειών του. Βέβαια η πλειοψηφία αυτών των οπαδών είναι περιορισμένης αντίληψης , δεν γνωρίζει τι θα πει ισοζύγιο πληρωμών, πληθωρισμός ή ΑΕΠ και νομίζει ότι η προσωπολατρεία είναι… προσόν. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν τα άτομα τα οποία έχουν άμεσα ή έστω έμμεσα συμφέροντα. Αυτοί δικαιολογούνται απόλυτα, γιατί ο καθένας από εμάς θα κοίταζε τα συμφέροντά του…μέχρι ενός σημείου βέβαια.
Το πρώτο λάθος αυτών των οπαδών είναι ότι έτσι, καθώς θολά και ασυνείδητα, θέλουν να πιστεύουν ότι οι πολιτικοί της προτίμησής τους, διαθέτουν αυτόματα θεϊκές ιδιότητες και ικανότητες. Ότι είναι δηλαδή αντικειμενικοί, σώφρονες, λογικοί, δίκαιοι, αποφασιστικοί, φρόνιμοι, ώριμοι, συμμετοχικοί στη λήψη αποφάσεων, αλτρουιστές, ταπεινοί, δεμένοι με τους ανθρώπους τους, δεν κάνουν ποτέ κατάχρηση της εξουσίας που διαθέτουν! Είναι φιλότιμοι και τέλος είναι… υπόδειγμα ήθους και αρχών υπεράνω υποψίας!
Με τον ίδιο τρόπο, αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς της παράταξης που αντιπαθούν, αλλά με τα αντίθετα ακριβώς γνωρίσματα! Οι «δικοί μας» με δύο λόγια, έχουν τον Χριστούλη μέσα τους και οι άλλοι τον «Σατανά»!
Έτσι απλά και ξεκάθαρα έχουν δε αυτοί οι ψηφοφόροι , οι μεν και οι δε, έναν απεριόριστο αριθμό… λογικών επιχειρημάτων που δικαιολογούν τη στάση τους! Μια διαπίστωση και ένα δεδομένο που μας δίδαξε η ιστορία του ΑΝΘΡΩΠΟΥ και η ιστορία των ΕΘΝΩΝ, από τον καιρό που άρχισαν να σχηματίζονται στον πλανήτη μας, είναι ότι ο άνθρωπος, όταν διαθέτει εξουσία, κάνει συνεχώς κατάχρησής της. Αν διαθέτει απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία, όχι μόνο την καταχράται, αλλά επιβάλλει πάντα τη θέλησή του, εξυπηρετώντας πάντα την υποκειμενικότητά του. Γίνεται Δυνάστης. Οι απειροελάχιστοι σώφρονες Ηγέτες μετριούνται στα δάχτυλα και έγραψαν ιστορία.
Στη δική μας περίπτωση φταίει το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο βέβαια… έφτιαξαν οι πολιτικοί μας. Επιτρέπει και υποστηρίζει την κατάχρηση της εξουσίας από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, όποιος και να είναι, χωρίς περιστροφές, είναι πανίσχυρος, είναι δικτάτορας και κάνει ό,τι θέλει όπως το θέλει, χωρίς κανείς να τολμά να τον ελέγξει. Κρατά και κινεί τα νήματα των τριών βασικών εξουσιών:
Της Εκτελεστικής, της Νομοθετικής και της Δικαστικής Εξουσίας και μέσω αυτών ελέγχει σε κάποιο βαθμό και το συνδικαλισμό.
Η Εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, ελέγχει το 80% της οικονομίας της χώρας. Γίνεται δηλαδή ο Πρωθυπουργός το πανίσχυρο αφεντικό μιας κολοσσιαίας, ας πούμε, πολυεθνικής ανώνυμης εταιρείας και διαχειρίζεται τρισεκατομμύρια κατά βούληση. Ένας άνθρωπος! Ποιος υπουργός τολμάει να εκφράσει γνώμη αντίθετη με αυτή του «αφεντικού» και να πατήσει πόδι σε οποιοδήποτε θέμα; Η «απόλυση» Ή η «παραίτηση» είναι κανόνας!
Η Νομοθετική εξουσία με την «κομματική πειθαρχία» από τη μία πλευρά και την αδυναμία της αντιπολίτευσης να ασκήσει ουσιαστικό έλεγχο από την άλλη (τίγρης χωρίς νύχια και δόντια) αχρηστεύουν τους δύο βασικούς ρόλους της Εθνικής Αντιπροσωπίας, που είναι η Νομοθεσία της Πολιτείας και ο Έλεγχος της Κυβέρνησης. Τι να τους κάνουμε τους 300 βουλευτές, όταν η πλειοψηφία τους είναι φιμωμένη και η μειοψηφία μπορεί μόνο να φωνάζει. Αν ερωτηθεί ο λαός τι προτιμά: Να μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση, με την επίκληση της κομματικής πειθαρχίας , να περνάει όποιον νόμο θέλει, ή να δυσκολεύεται και να προσπαθεί να πείσει και τους δικούς της βουλευτές για την φιλοσοφία και τη χρησιμότητα του νόμου που προσπαθεί να περάσει, νομίζουμε ότι ο λαός θα επιλέξει το δεύτερο. Οι διάφορες εξεταστικές επιτροπές είναι και αυτές άχρηστες , γιατί η σύστασή τους προσδιορίζεται και ελέγχεται από την πλειοψηφία. Θα πρέπει το Σύνταγμα της χώρας να προέβλεπε στις εξεταστικές επιτροπές να ισχύει η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης και όχι να βάζουμε τον «υποψήφιο ένοχο» να εξετάσει τον εαυτό του!
Η Δικαστική εξουσία ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ και αυτή από την εκάστοτε κυβέρνηση, γιατί η τελευταία έχει το δικαίωμα να διορίζει τους προϊσταμένους των διαφόρων δικαστικών σωμάτων. Τα αφεντικά, με λίγα λόγια, της Δικαστικής εξουσίας…
(Έπρεπε δυστυχώς να… δολοφονηθούν μερικοί δικαστικοί… για να εξοργιστούν και να τολμήσουν να κάνουν χρήση της εποπτευόμενης εξουσίας που διαθέτουν και αφού συγκλήθηκε… ολόκληρο το Συμβούλιο Εφετών!)
Καταλήγουμε επομένως στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος εκάστοτε πρωθυπουργός της Ελλάδος, αλλά το Σύνταγμά μας που τον αντιμετωπίζει σαν ΗΜΙΘΕΟ και βασίζεται στην ακεραιότητά του και στις υπεράνθρωπες ιδιότητές του, εφόσον του παραχωρεί, ελέω Θεού, όλες αυτές τις εξουσίες!
Στο κάτω-κάτω, ποιος από μας δεν θα συμπεριφερόταν με αυτό τον τρόπο και δεν θα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει, όταν, κατά την κρίση του, οι επιθυμίες του θα ήταν πάντα οι ορθές!
Ο σύγχρονος ψηφοφόρος δεν θα πρέπει να βασίζεται στο ήθος, στις αρχές, στην ευθιξία και στην αντικειμενικότητα του εκάστοτε πολιτικού προκειμένου να εξασφαλίσει δίκαιη και αντικειμενική μεταχείριση σαν πολίτης, γιατί, όπως είπαμε, ο πολιτικός δεν παύει να είναι άνθρωπος με όλες τις αδυναμίες του και τα τρωτά του σημεία. Είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι μόλις γίνεις πολιτικός αυτόματα αναβαθμίζεσαι σε ΗΜΙΘΕΟ! Θα πρέπει ο ψηφοφόρος να δημιουργήσει και να επιβάλει ένα σύστημα αυστηρού ελέγχου της εξουσίας, με δικλείδες ασφαλείας, το οποίο θα πρέπει κάθε τόσο να εξετάζεται μήπως και παύσει να είναι αποτελεσματικό, γιατί είναι σίγουρο ότι θα απειλείται σε… μόνιμη βάση… από τους ίδιους τους πολιτικούς.
Δεν λέμε ο σύγχρονος ψηφοφόρος να μη σέβεται τους καταξιωμένους πολιτικούς του και να μην τους αντιμετωπίζει θετικά, αλλά, για εύλογους λόγους και για να «φυλάει τα ρούχα του», να φροντίζει ώστε οι κινήσεις τους να ελέγχονται αυστηρά και να χαρακτηρίζονται πάντα από πλήρη διαφάνεια.
Επιπλέον, θα πρέπει εμείς οι ψηφοφόροι να δημιουργήσουμε συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες, οι οποίες να ασκούν ουσιαστικό έλεγχο, και η «δαμόκλειος σπάθη» του αυστηρού ελέγχου και των σημαντικών αυστηρών συνεπειών να αιωρείται ΜΟΝΙΜΑ πάνω από τις κεφαλές όλων αυτών που ελέγχουν τις περιουσίες μας, τις εργασίες μας, τις τύχες μας και τις τύχες των παιδιών μας!
Οι εξουσίες που έχουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι τρομακτικής ισχύος και επιβολής και επηρεάζουν άμεσα, όχι μόνο το μέλλον μας, αλλά και τις καθημερινές εργασίες μας.
Δεν μπορούν αυτές οι πανίσχυρες και απόλυτες ανεξέλεγκτες εξουσίες να αφήνονται ελεύθερες στην ατομική καλή διάθεση και… αντικειμενική κρίση του καθενός που τα καταφέρνει στην πολιτική – αξίζει δεν αξίζει.
Μια σύγχρονη δημοκρατία θα ήταν, ας πούμε, αν και οι τρεις εξουσίες ήταν εντελώς ανεξάρτητες η μία από την άλλη με συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες και να μπορούσαν πάντα οι δύο να ελέγχουν την Τρίτη. Η Κυβέρνηση δηλαδή να έχει αρχικά ξεκαθαρισμένες και συγκεκριμένες περιορισμένες εξουσίες, οι οποίες να μπορούν να ελέγχονται και από την Εθνική Αντιπροσωπεία και από τη Δικαστική Εξουσία. Η Εθνική Αντιπροσωπεία να μπορεί να ελέγχεται από την Κυβέρνηση και από τη Δικαστική εξουσία, και η Δικαστική από την Κυβέρνηση και τη Βουλή. Αυτό για να μην μπορεί καμία από τις τρεις εξουσίες να κάνει κατάχρηση των δυνάμεών της. Και αυτός ακόμη ο Τύπος θα πρέπει να φοβάται από κάποιον, όπως και ο πραγματικά ανεξάρτητος συνδικαλισμός (σαφώς όχι ο δικός μας) θα πρέπει να φοβάται από κάποιον για να μην κάνει κατάχρηση εξουσίας.
Ο κεντρικός άξονας, ούτως ή άλλως, των μελλοντικών μελετών για αποτελεσματικότερη Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη, που πιθανόν να πραγματοποιηθούν, θα πρέπει να είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ωμή και ρεαλιστική αντιμετώπισή του.
Όλες αυτές βέβαια είναι ιδέες και απέχουν χιλιόμετρα από μια πιθανή υλοποίησή τους γιατί χρειάζονται έρευνα, μελέτη και μερικά χρόνια για να γίνουν πράξη. Δεν παύουν, ωστόσο, να αποτελούν «τροφή για σκέψη» για τα παιδιά μας, τα οποία φαίνονται να αντιμετωπίζουν τα πράγματα πιο ώριμα από ό,τι τα αντιμετωπίζαμε και συνεχίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε εμείς.
