.gif?rand=2930)
του Κωστή Σ. Μαυρόπουλου, από την τριμηνιαία έκδοση “διασφαλίζω” της ΕΕΑΕ, τεύχος 14, Μάρτιος 2012:
Εύστοχα ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί, -όταν έπειτα από πολύ καιρό ζητείται από τον υπογράφοντα να τοποθετηθεί με σχόλιό του στο παρόν έντυπο-, γιατί δεν πραγματεύεται κάποια απ’ τα «επίκαιρα» θέματα που ταλανίζουν τον κλάδο μας, όπως λόγου χάρη οι συμβάσεις, οι σχέσεις με τις ασφαλιστικές εταιρείες, οι μειούμενες προμήθειες, η σχέση με την Πολιτεία. Γιατί πολύ απλά, όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα, που σαφώς αποτελούν ζωτικής σημασίας θέματα για τον κλάδο μας δεν λύθηκαν ούτε πρόκειται να λυθούν, αν οι άνθρωποι που απαρτίζουν τον κλάδο της διαμεσολάβησης και πολύ περισσότερο αυτοί που θέλουν να τον εκπροσωπούν στα Συλλογικά του Όργανα, δεν συνειδητοποιήσουν, ότι η λύση τους βρίσκεται σε μια μόνο λέξη: στο ήθος.
Είναι βέβαιο, ότι για να διαπραγματευτείς αποτελεσματικά τα συμφέροντα ενός κλάδου χρειάζεσαι ισχυρή φωνή.
Και ισχυρή φωνή σημαίνει κοινό μέτωπο και συσπείρωση γύρω απ’ τα Συλλογικά Όργανα, που οφείλουν να εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του κλάδου. Και τα συμφέροντα του κλάδου νομοτελειακά είναι απαλλαγμένα από κάθε μορφής κομματικά και οικονομικά συμφέροντα, προσωπικές και επαγγελματικές φιλοδοξίες. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν, για οποιονδήποτε που θέλει να συμμετέχει στα κοινά, με όσο καλή και αγνή πρόθεση κι αν έχει-, να τραβήξει διαχωριστική γραμμή μεταξύ των ανωτέρω και του κοινού συμφέροντος που καλείται να υπηρετήσει; Πόσο εύκολο, ειδικά για συναδέλφους, οι οποίοι ενταγμένοι στο παρελθόν ή στο παρόν σε κομματικές παρατάξεις και γαλουχημένοι σε κομματικές μεθόδους, καλούνται να αγνοήσουν την έως σήμερα “πεπατημένη” και απόλυτα απαλλαγμένοι απ’ την κομματική νοοτροπία να αγωνιστούν προς όφελος του κοινού κλαδικού συμφέροντος; Κατά την άποψή μου εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο.
Δυστυχώς, έως σήμερα υπερβάσεις τέτοιες ελάχιστα συντελέστηκαν και για αυτό ο κλάδος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει “παιδικές αρρώστιες” και να σταθεί ως ισχυρός συνομιλητής απέναντι τόσο στις εταιρείες όσο και στην Πολιτεία.
Η λαϊκή ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» λένε κάποιοι είναι καμιά φορά χρήσιμη για την επίτευξη κάποιων κοινών στόχων. Πόσο εύκολο όμως είναι για αυτούς που την επικαλούνται να μην την καταχρώνται, έτσι ώστε να μην αλλοιώνεται ο σκοπός για τον οποίο την επικαλέστηκαν; Ιστορικά αδύνατο. Εκεί λοιπόν έχει νόημα η χρήση της μαγικής λέξης: ήθος. Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας και χρειάζεται μεγάλο ήθος για να μπορείς να το διαχειριστείς. Και το ήθος των ανθρώπων χρειάζεται μια επίπονη και μακρά εκπαίδευση. Χρειάζεται παιδεία και πολιτισμό.
Χρειάζεται γνώση και εμπειρία για να καταφέρεις κάποια στιγμή να απαλλαχθείς απ’ τις σειρήνες της εξουσίας και του χρήματος. Χρειάζεται περίσσευμα και όχι έλλειμμα για να προσφέρεις. Χρειάζεται να είσαι δυνατός και σοφός για να αντεπεξέλθεις στην καλοπροαίρετη ή μη κριτική που θα σου ασκήσουν. Και μόνο τότε «…πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη…» όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Κ. Καβάφης θα νιώσεις δυνατός και σίγουρος για να προσφέρεις στα κοινά.
Σαφώς βεβαίως υπάρχουν ουκ ολίγες φωτεινές εξαιρέσεις στο χώρο μας (η Ε.Ε.Α.Ε. έχει επιδείξει και συνεχίζει να επιδεικνύει τα τελευταία αυτά χρόνια αντίστοιχα παραδείγματα), που δεν φλερτάρισαν με την εξουσία και στάθηκαν απρόθυμοι να ενταχθούν στο αδηφάγο σύστημα συμφερόντων. Είναι όμως αυτοί που τελικά διαχειρίζονται τα κοινά του κλάδου ή αποτελούν τους ρομαντικούς του χώρου; Είναι ένα ερώτημα που η θετική ή αρνητική του απάντηση θα καθορίσει την πορεία του κλάδου, καθιστώντας τον είτε ισχυρότερο ή θα τον αφήσει έρμαιο των προσωπικών, κομματικών και επαγγελματικών συμφερόντων ενός συστήματος, που έχει αποδείξει στον τόπο αυτό έως σήμερα περίτρανα την ανεπάρκειά του. Και βεβαίως είναι άδικο να επιρρίπτουμε τις όποιες ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στους εκπροσώπους των Συλλογικών Οργάνων του κλάδου, θεωρώντας τους εαυτούς μας άμοιρους ευθυνών, μια που οι εκπρόσωποι αυτοί εκλέχθηκαν από εμάς τους ίδιους και εν μέρει αντικατοπτρίζουν το ύφος και το ήθος της πλειοψηφίας του χώρου μας.
Ίσως να στεναχώρησα τον αναγνώστη αυτού του άρθρου γιατί δεν πραγματεύτηκα «άξια λόγου» σχόλια για πρόσφατα γεγονότα, όπως τις εκλογές του ΕΕΑ (σαφώς και εν ευθέτω χρόνο και όποτε χρειαστεί υπάρχουν) ή άλλα που θα κέντριζαν το αδηφάγο αίσθημα της εμπάθειας και του κουτσομπολιού. Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτό το άρθρο με το εξαίρετο σχόλιο μιας συναδέλφου στο οποίο είπε εύστοχα «…δεν χρειαζόμαστε συνδικαλιστές στο χώρο μας, χρειαζόμαστε ανιδιοτελείς συναδέλφους καταξιωμένους και έτοιμους να αγωνιστούν και να σταθούν ικανοί συνομιλητές στις δύσκολες διαπραγματεύσεις που θα χρειαστεί να λάβουν χώρα».
Παραμένοντας ρομαντικά αισιόδοξος, συνεχίζω να πιστεύω ότι οι σημερινοί επικεφαλείς των Συλλογικών Οργάνων μας, ανεξάρτητα αν προέρχονται από κομματικές παρατάξεις ή μη, θα παλέψουν για ουσιαστικές λύσεις στις αγωνίες όλων των συναδέλφων, που σήμερα όσο ποτέ, σκληρά αγωνίζονται για την ουσιαστική επαγγελματική ύπαρξή τους.
Προς την διεύθυνση σύνταξης.
Κύριοι.
Στις 25/03/2012 (ημέρα Εθνικής εορτής ) έκλεισα τριάντα χρόνια στον ασφαλιστικό χώρο. Δεν βρέθηκα από τύχη ή σύμπτωση στον ασφαλιστικό χώρο, αλλά συνειδητά τον επέλεξα και τον σπούδασα εκτός και εντός της χώρας μας. Έζησα και λειτουργώ ταυτόχρονα μέχρι σήμερα, το σύστημα του υποκαταστήματος ( agency system) αλλά και το προκτορειακό. Κάνω την μικρή αναφορά στο άτομο μου και στα χρόνια που βρίσκομαι στον χώρο αυτό για να δείξω ότι η τοποθέτηση και προσωπική μου άποψη δεν αφορά μόνο χθεσινές ή μερικών ετών θέματα αλλά τριών δεκαετιών.
Διαβάζοντας προσεκτικά την τοποθέτηση του κ. Μαυρόπουλου, μοιάζει ιδεατή στο σύνολο της και θα έλεγα ότι διαβάζεται και ευχάριστα, αλλά δίνει και ορισμένα μηνύματα. Μόνο που έχω προσωπικά διαφορετική άποψη σε ορισμένες τοποθετήσεις σε ένα άρθρο που πρόσφατα δημοσιεύτηκε.
Θα ήθελα να εκθέσω αλλά και ταυτόχρονα να εκτεθώ με διαφορετική άποψη , ξεκινώντας από το τέλος του κειμένου του κ. Μαυρόπουλου. Το να παραμένουμε ρομαντικά αισιόδοξοι είναι ένα θετικό μήνυμα και συναίσθημα, αλλά πιστεύω ότι ο χώρος θέλει πρωτίστως πλέον ρεαλιστικές λύσεις στην λειτουργία του και δεν αντιλαμβάνομαι ποια είναι η θέση των “κομματικών παρατάξεων” σε εκλεγμένες διοικήσεις ενός επαγγελματικού συνδέσμου. Πολύ καλά αναφέρεστε στην συνάδελφο που ζητά ανιδιοτελείς και καταξιωμένους συναδέλφους ΑΛΛΑ που θα έχουν και δύναμη ψυχής να πολεμήσουν συντεταγμένα για τον χώρο που δραστηριοποιούμαστε.
Πιστεύω ακόμη, ότι δεν έχουμε αντιληφθεί την συνεχιζόμενη ζημία που έχουμε καθολικά υποστεί από τέτοιες καταστάσεις χρόνια τώρα.
Απέχω συνειδητά και όχι από αντίδραση σε ότι έχει σχέση με τα κοινά του χώρου. Χρόνια μιλάμε ο καθένας χωριστά ,αλλά και όλοι μαζί τρόπους για να βελτιωθεί η κατάσταση στον χώρο μας. Φυσικά ασχολήθηκα με τα κοινά χρόνια και ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα ,ειδικότερα στον Βορρά όπου έχω έδρα. Έτσι λοιπόν γνωρίζοντας στην βάση τι σημαίνει να εκπροσωπείς τα κοινά ενός επαγγελματικού χώρου τοποθετούμαι στο θέμα ήθους. δεοντολογίας. που χρόνια συζητάμε ,αλλά πλέον μας προκύπτει και η πολιτική εδώ και μερικά χρόνια. Άλλωστε το έχουν αντιληφθεί ότι ο χώρος μας έχει ουσία για τους εκάστοτε πολιτικούς. Μόνο εμείς δεν το καταλαβαίνουμε όπως γίνεται αναφορά από τον κ. Μαυρόπουλο.
Κατά καιρούς μας έφταιγε η πολιτεία, άλλοτε οι εταιρείες που συνεργαζόμασταν και ΠΟΤΕ εμείς. Δεν έγινε αυτοκριτική από ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΣ για το ποιοι είμαστε , τι εκπροσωπούμε ,που και πως βαδίζουμε. Βολευόμασταν με την “χύμα ” κατάσταση που επικρατούσε ,αλλά και συνεχίζει να επικρατεί. Δεχόμασταν όλοι μας ειλημμένες αποφάσεις των ασφαλιστικών εταιρειών και των εκάστοτε εκπροσώπων τους. Δεχόμασταν τις αποφάσεις τους γιατί απλά δείξαμε “ερασιτεχνισμό” Ακολουθούσαμε τους ρυθμούς τους και την δική τους “ηθική” ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Μας ήθελαν αντάρτες γιατί αυτό τους συνέφερε πάντα.
Έτσι βρέθηκαν συνάδελφοι μας να χάνουν την γη κάτω από τα ποδιά τους, όταν οι εταιρείες έκλειναν ή αποφάσιζαν ανήθικα να προσβάλουν ή καταγγείλουν συμβάσεις συνεργασίας. Δεν είδα όμως καμία (ουσιαστική )συμπαράσταση μέχρι σήμερα. Μήπως δεν αντιληφθήκαμε ότι το “ατομικό αγώνισμα ” μας τελείωσε και έγινε ομαδικό ; Μήπως πρέπει να οδηγήσουμε την σκέψη μας στην πραγματική συμμαχία μας και όχι την υποτιθέμενη;
Μιλούσαν και προωθούσαν τις θέσεις τους οι ασφαλιστικές εταιρείες (και ως ειδικοί του διαίρει και βασίλευε ) εμείς είμαστε παρατηρητές τους. Τα συλλογικά μας όργανα δεν αντιδρούσαν “εν τη ενώσει¨και ταυτόχρονα γιατί είχαν (και πιστεύω ότι έχουν) διαφορετικές θέσεις. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στο σημείο αυτό γιατί απλά γνωρίζουμε όλοι μας κάποιον συνάδελφο που δέχθηκε ανήθικες συμπεριφορές ασφαλιστικών εταιρειών. Και φυσικά όπως πολύ σωστά αναφέρει ο κ. Μαυρόπουλος όλα τα “περίεργα” που καθημερινά βρίσκουν οι εταιρείες απέναντι σε αυτούς που δημιουργούν “ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ” και προστιθέμενη αξία στην κοινωνία.
Για ποια λοιπόν ηθική συζητάμε ; Έτσι χάθηκε και η δεοντολογία και φυσικά άλλαξε το τοπίο του χώρου. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν βελτιώθηκαν και πολλά από τα κακώς κείμενα. Νοιώθω όμως ότι αργήσαμε πολύ. Και προσωπικά δεν ασπάζομαι το “κάλλιο αργά παρά ποτέ” γιατί στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας έχει δημιουργήσει μεγάλα κενά σε όλους μας. Επειδή δεν υπήρξα ποτέ ηττοπαθής πάντα υπάρχει λύση και στο ποιο δύσκολο πρόβλημα. Θέλει απλή σκέψη και απλή λογική ΤΩΡΑ.
Κλείνοντας θα δανειστώ μία φράση που διάβασα και έχει σχέση με το το σύνολο του άρθρου.
“Αξία έχει να παρατηρούμε και όχι να βλέπουμε ”
Για τα όσα σημειώνω αφορούν προσωπική μου τοποθέτηση-απάντηση και άποψη ,αλλά σε καμία περίπτωση κριτική στις θέσεις του κ. Μαυρόπουλου.
Πρόθυμος για κάθε διευκρίνηση σας.
Με εκτίμηση για την φιλοξενία.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Π. ΤΑΦΙΔΗΣ