Η Τιμή, Τιμή δεν έχει (προς τα κάτω βέβαια…)

Διαβάζοντας το άρθρο του Γιάννη Χατζηθεοδοσίου με τίτλο «Οι Εταιρείες στην κερδοφορία – οι Διαμεσολαβούντες στην ανεργία» στάθηκα ιδιαίτερα στη φράση του: «Γιατί, όταν ο Ανταγωνισμός αναδεικνύει αυτόν που έχει τη φθηνότερη Ασφάλεια αυτοκινήτου ή το φθηνότερο νοσοκομειακό πρόγραμμα, πώς θα πείσουμε τον πελάτη να ασφαλίσει την περιουσία του, τη ζωή του, την επιχείρησή του, όταν κριτήριο θα είναι αποκλειστικά το κόστος Ασφάλισης και όχι η σημασία της κάλυψης για αυτόν και την οικογένειά του;».

Διαβάστε Επίσης

Συνέντευξη Γ. Χατζηθεοδοσίου στο ID: Ο απολογισμός της θητείας του & η σχέση του κλάδου με το Επιμελητήριο

Nov 22, 2024

Στις 25 Νοεμβρίου η αναγόρευση του Γ. Χατζηθεοδοσίου ως Επίτιμου Διδάκτορα του Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

Nov 20, 2024

Ειλικρινά, τόσο φτωχή σε επιχειρήματα ή σε αξιοπιστία είναι η Ασφαλιστική μας Αγορά, ώστε όλος ο Ανταγωνισμός να παίζεται στο ποιος είναι πιο φθηνός ή έχουμε φθάσει ως κοινωνία στο κατώτατο εκείνο σημείο που αγοράζουμε το φθηνότερο είδος, τη φθηνότερη υπηρεσία; Ίσως να ισχύουν και τα δύο, ίσως και κάτι άλλο. Δεν είναι θέμα σημερινής οικονομικής κατάστασης, είναι πιο βαθιά τα αίτια.

Αλήθεια, πόσο θα ήθελα να ακούσω μια εταιρεία να βγει και να βροντοφωνάξει: «Δεν έχουμε το χαμηλότερο Ασφάλιστρο, γιατί έχουμε το υψηλότερο επίπεδο κάλυψης!» ή μια άλλη «Καταναλωτή, δεν πουλάμε φθηνά γιατί δεν σε πουλάμε!»; Ευφυολογήματα θα μου πείτε! Όχι, κάποιος πρέπει να μας επαναφέρει όλους στην πραγματικότητα. Ο ανταγωνισμός προς τα κάτω δεν έχει τέλος και ενδιαμέσως χαλάει μια Αγορά, εκμαυλίζεται ο καταναλωτής.

Έγραφα στις 17/12/2012 από αυτό εδώ το μετερίζι για την «κατάρα της φθήνιας», στην οποία επίτηδες μας συνηθίζουν ως κοινωνία. Δεκαετίες τώρα, μας δείχνουν συνεχώς το δρόμο του «φθηνού» σε όλα, των αντικειμένων μιας χρήσης, των υπηρεσιών του αέρα, της ευφορίας του εικοσιτετράωρου. Ένας δρόμος φθήνιας που χαράχθηκε σιγά-σιγά, με διαχρονική μαεστρία, στο πλαίσιο όμως μιας πλούσιας κοινωνίας, μιας αναπτυσσόμενης οικονομίας, μιας ανθούσας πολιτικής. Και μέσω όλων αυτών, ασυνείδητα ίσως, οδηγηθήκαμε και στις εκπτώσεις των πιστεύω μας, των απαιτήσεών μας, των σχέσεών μας.

Μόνο ελληνικό φαινόμενο; Όχι βέβαια, ολόκληρες επιχειρηματικές αυτοκρατορίες στήθηκαν στο «φθηνό είδος», τρισεκατομμύρια δολαρίων διακινήθηκαν και κερδήθηκαν στο βωμό της φθήνιας. Όχι σύμφωνα με την παλιά σοφή ρήση «το φθηνό πράμα τρώει τον παρά», αλλά με την πανούργα (αλλά και πάλι σοφή) προσέγγιση ότι «όταν αναζητάς συνεχώς και παντού το φθηνό, σε λίγο καιρό η φθήνια θα έχει περάσει μέσα σου». Γιατί έτσι σε θέλουμε καταναλωτή-πολίτη-ψηφοφόρε: φθηνό!

Υπερβάλω; Όλα αυτά γιατί κάποιοι πουλάνε σε χαμηλή τιμή Ασφαλιστικά Προγράμματα; Τρελός είμαι; Όχι βέβαια, αλλά πάντα χρειαζόμαστε μια αφορμή για σκέψεις… Με την ευκαιρία όμως, θα ήθελα να σας βάλω δυο ερωτήματα, να μου λύσετε δυο απορίες. Κι΄ αν για σας φαίνονται εύκολες οι απαντήσεις, είναι το ίδιο εύκολες για τους αρμοδίους;

Ερώτηση πρώτη:

Όταν μια ασφαλιστική εταιρεία πουλάει direct, υποτίθεται ότι πουλάει φθηνότερα γιατί δεν καταβάλει προμήθειες σε ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές. Ναι, γνωρίζω ότι δεν είναι έτσι, ότι θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να ζητηθούν και να κοινοποιηθούν τα έξοδα διαφήμισης και τα έξοδα υποστήριξης των πωλήσεων αυτών κ.λπ.. Ας το δεχθούμε όμως, ως υπόθεση εργασίας.

Όταν όμως μια ασφαλιστική εταιρεία δημιουργεί η ίδια (ή οι ίδιοι ιδιοκτήτες) μια πρακτορειακή εταιρεία διαμεσολάβησης και οι direct πωλήσεις πραγματοποιούνται μέσω της πρακτορειακής αυτής εταιρείας, τότε τι γίνεται; Γιατί πουλάει φθηνότερα; Και προμήθειες καταβάλλονται (πόσες άραγε;) και κάθε μορφής διαφημίσεις γίνονται και τηλεοπτικός χρόνος αγοράζεται και υποστηρικτικές υπηρεσίες προσφέρονται και… και…

Θα μου πείτε, χωριστές εταιρείες είναι, η κάθε μία κάνει κουμάντο στα οικονομικά της. Ποια κερδίζει και ποια χάνει, δικός τους λογαριασμός. Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι; Μήπως θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν και τέτοιου είδους Συμβάσεις Διαμεσολάβησης; Για παράδειγμα ποιος εισπράττει και πόση προμήθεια και ποιος παρέχει τις υπηρεσίες; Ή εδώ ισχύει η ελεύθερη αγορά και η ελευθερία των συμβάσεων; Όλο το ενδιαφέρον της αγοράς εστιάζεται στο ποιός εισπράττει τα ασφάλιστρα ή πότε τα αποδίδει; Για το περιεχόμενο μιας σύμβασης, όταν εταιρεία και πρακτορείο ανήκουν στα ίδια συμφέροντα, δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται η αγορά; Από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει απαγόρευση, νόμιμο είναι (άρα και ηθικό;)

Πολύ θα ήθελα να ιδρύσω μια πρακτορειακή εταιρεία, με έναν υπάλληλο και έναν λογιστή και να υπογράψω μια σύμβαση συνεργασίας με μια ασφαλιστική εταιρεία που θα έκανε τα πάντα για μένα (προνομιακό τιμολόγιο, call center, έκδοση, είσπραξη, υποστήριξη, εξυπηρέτηση ζημιάς κ.λπ.) και να εισέπραττα και 30% προμήθεια. Όσο για την διαφήμιση, μισή-μισή. Υπάρχει καμία; Αν ναι, δέχομαι.

Η δεύτερη ερώτηση θα ακολουθήσει με νέο άρθρο, για να έχετε χρόνο να σκεφθείτε την πρώτη.