Σύνταξη. Μια λέξη, μια έννοια που για πολλές δεκαετίες αποτελούσε συνώνυμο της σιγουριάς, της εξασφάλισης, της σχετικά άνετης ζωής μετά την λήξη του εργασιακού βίου. Σήμερα, η λέξη σύνταξη αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο. Να είναι καλά οι κυβερνώντες, οι πρώην και οι νυν (για τους επόμενους θα δούμε…), αλλά σύνταξη ΤΕΛΟΣ. Τα χρήματα των παλαιών φαγώθηκαν (θυμάστε τα δομημένα; θυμάστε το κούρεμα; θυμάστε τα ομόλογα; Κάπου εκεί είναι οι εισφορές μας!), χρήματα των νέων δεν μαζεύονται. Από το κακό στο χειρότερο. Ένα επίδομα προς όλους, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους και τέρμα. Γύρω στα 360 ευρώ το υπολογίζουν, αλλά έτσι που πάμε θα πανηγυρίζουμε κιόλας αν δεν μειωθεί.
Ναι, γνωρίζω και για τις προκλητικές μεγάλες συντάξεις ευγενών ταμείων και για τις συντάξεις των πεθαμένων και για τις αναπηρικές συντάξεις και όλα αυτά τα ωραία. Αυτά όμως δεν νομιμοποιούν οποιονδήποτε να κατακλέβει τα Ταμεία, δεν αθωώνουν οποιονδήποτε να αλλάζει τους νόμους για τα ηλικιακά όρια (προς τα επάνω) και το ύψος των συντάξεων (προς τα κάτω) χωρίς να επιστρέφει αναλόγως τις ήδη καταβληθείσες για πολλά χρόνια εισφορές! Δεν νομιμοποιεί οποιονδήποτε να πετσοκόβει τις διπλές συντάξεις, όταν για δεκαετίες ο πολίτης ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει στο ακέραιο, διπλές συνταξιοδοτικές εισφορές!
Και ενώ όλα αυτά είναι πλέον γνωστά, ενώ δειλά-δειλά όλοι λοξοκοιτάζουν προς το χώρο της ιδιωτικής ασφάλισης, ενώ η σημερινή ασφαλιστική αγορά εποπτεύεται επαρκώς και εγγυάται πολλά από όσα ήταν στον αέρα και αποκαλύφθηκαν με το σκάνδαλο της «Ασπίς Πρόνοια» το 2009, ενώ λοιπόν θέλει ο κάτοικος αυτής της χώρας να δει στα σοβαρά την ιδιωτική σύνταξη, βρίσκεται μπροστά σε έναν τοίχο!
Τον τοίχο της άγνοιας, της μη αντικειμενικής, ενημέρωσης. Θα πρέπει να απευθυνθεί στις ίδιες τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους εκπροσώπους τους για να τον πληροφορήσουν για τα ΔΙΚΑΣ τους προγράμματα. Η καθεμία θα αναδείξει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και θα υποβαθμίσει τα σημεία υπεροχής του ανταγωνισμού! Αυτό είναι το λογικό και είναι και απολύτως θεμιτό. Άρα από πού και πως θα ενημερωθεί ο πολίτης που ψάχνει να βρει ένα συνταξιοδοτικό πρόγραμμα;
Θα πρέπει να πάει να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά; Θα πρέπει να παρακολουθήσεις σεμινάρια του ΕΙΑΣ; Θα πρέπει να απευθυνθεί σε έναν Διαμεσολαβητή που συνεργάζεται με όλες τις εταιρείες και να του ζητήσει συγκριτικές προσφορές από όλες; Θα πρέπει να ανοίξει την εγκυκλοπαίδεια ή να σερφάρει στο internet για να καταλάβει τι σημαίνει εγγυημένο επιτόκιο, τι σημαίνει ΠΥΜΑ (που θα βρει γραμμένο σε μια προσφορά) ή τι σημαίνει ισόβια σύνταξη εγγυημένης περιόδου;
Η ανάγκη της ενημέρωσης είναι τεράστια και η αγορά που ετοιμάζεται για την αντεπίθεσή της (με την καλή έννοια…) θα πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη. Υπάρχει κενό ενημέρωσης του πολίτη. Οι αιτίες πολλές, το ξέρουμε. Σήμερα όμως, τι κάνουμε;
