Θέματα που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Η Γνώση είναι η μόνη “Ασπίδα” στην “Εκμετάλλευση”!

Άλλη μία Διαφωτιστική Ανάλυση του Οικονομολόγου, Βασίλη Βιλλιάρδου.

Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ: Η κίτρινη γάγγραινα στις παρυφές της Ευρώπης, η Cosco, η ασιατική ανάπτυξη, οι ύπουλες κινήσεις του Καρτέλ, τα διλήμματα της Ελλάδας, η αντίσταση των Πολιτών της, η άρνηση χρέους και η «Καλλικράτεια» λύση.

Κατ’ αρχήν επιθυμούμε να διευκρινίσουμε, έτσι ώστε να γίνει απόλυτα κατανοητή η θέση μας σε σχέση με όλα τα κείμενά μας ότι, αναφερόμενοι στην έκφραση «πατριωτισμός», δεν εννοούμε φυσικά την «ολοκληρωτική» εκείνη στάση, η οποία θέτει ένα έθνος υπεράνω της Ανθρωπότητας – πόσο μάλλον υπεράνω των βασικών αρχών της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης (όπως συνέβαινε, για παράδειγμα, στην κάποτε ναζιστική Γερμανία).

Μακριά από το «εθνικιστικό» αυτό «σύμπλεγμα», λέγοντας πατριωτισμός εννοούμε το φλογερό, μη φυλετικό, μη ρατσιστικό καλύτερα ενδιαφέρον που έχει κανείς για τη χώρα του, το οποίο έχει σχέση τόσο με την πνευματική, όσο και με την υλική ευημερία του έθνους του – σε καμία περίπτωση με την κυριαρχία του επάνω σε άλλα έθνη, κατά τα αρνητικά «πρότυπα» των ολοκληρωτικών «καθεστώτων» (φασισμός, απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ.). Αυτό τον αυτονόητο «πατριωτισμό» θα επιθυμούσαμε να έχουν όλοι οι πολιτικοί μας, όταν «διαπραγματεύονται» το μέλλον των Πολιτών της χώρας τους.

Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμο τον «εμπλουτισμό» της εισαγωγής μας με ένα χαρακτηριστικό κείμενο, μέρος ενός βιβλίου/ντοκουμέντου, το οποίο γράφτηκε πρόσφατα από τον R.Saviano – μεταξύ άλλων, αναφορικά με τη «μυστική» εισβολή της Κίνας στην Ιταλία και από εκεί σε ολόκληρη την ΕΕ. Ουσιαστικά βέβαια δεν πρόκειται για μία απλή επεκτατική κίνηση της μεγάλης αυτής χώρας, αλλά για μία «επιδημική μόλυνση» τεραστίων διαστάσεων – ένα είδος «θανατηφόρου βιοχημικού ιού», με το οποίο «εμβολίασε» το Καρτέλ την ΕΕ. Πιθανολογούμε ότι, οι στόχοι του φονικού αυτού ιού, είναι: (α) η «παράλυση» των απασχολουμένων – δηλαδή, ο συνεχής περιορισμός των μισθών, γενικά των εισοδημάτων των μη προνομιούχων κοινωνικών τάξεων, χωρίς απεργιακές κινητοποιήσεις, συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κλπ., (β) η εξαθλίωση, η «κατάργηση» καλύτερα της μεσαίας τάξης, η οποία διατηρεί συνήθως την κοινωνική συνοχή (όπως συνέβη στις Ασιατικές τίγρεις, στη Βραζιλία κλπ.)  (γ) η δημιουργία συνθηκών ανελέητου ανταγωνισμού χωρίς όρια – μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και των επιχειρήσεων, οι οποίες παράγουν εμπορεύματα για τις πολυεθνικές (φασόν), καθώς επίσης  (δ) η δια της βίας επιβολή των δέκα εντολών του νεοφιλελευθερισμού, με τη βοήθεια των συνδίκων του διαβόλου.

Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ

“Στο λιμάνι της Νάπολης δραστηριοποιείται η σημαντικότερη ναυτιλιακή εταιρεία της Κίνας, η COSCO, η οποία κατέχει τον τρίτο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο” γράφει ο R.Saviano. “Έχει αναλάβει τη διαχείριση του μεγαλυτέρου τερματικού σταθμού κοντέινερ, σε κοινοπραξία με την MSC – η οποία κατέχει το δεύτερο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο και εδρεύει στη Γενεύη” συνεχίζει ο Ιταλός. “Ελβετοί και Κινέζοι ενώθηκαν σε κοινοπραξία και αποφάσισαν να επενδύσουν στη Νάπολη το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων τους… Θα έπρεπε να διευρύνουμε υπερβολικά τη φαντασία μας, για να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πως είναι δυνατόν το εύρος της κινεζικής παραγωγής να αποτίθεται στο κατώφλι του ναπολιτάνικου λιμανιού.

Τα προϊόντα έχουν πολλές υπηκοότητες – υβριδικές και νόθες. Τα μισά γεννιούνται στην κεντρική Κίνα, αργότερα ολοκληρώνονται σε κάποια σλαβική περιφέρεια, τελειοποιούνται στη βορειοανατολική Ιταλία και συσκευάζονται στα Τίρανα, για να καταλήξουν σε κάποια εμπορική αποθήκη της Ευρώπης… Σήμερα στη Νάπολη εκφορτώνονται εμπορεύματα, τα οποία προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την Κίνα – 1.600.000 τόνοι είναι αυτά που καταγράφονται. Τουλάχιστον άλλο 1.000.000 τόνοι περνούν από το λιμάνι χωρίς να αφήσουν ίχνος. Σύμφωνα με την υπηρεσία τελωνείων, μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το 60% ων εμπορευμάτων διαφεύγει τον έλεγχο του τελωνείου – το 20% των δελτίων αποστολής δεν ελέγχεται, ενώ διενεργούνται περίπου 50.000 παραποιήσεις εγγράφων.

Τα κοντέινερ, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν προτού ελεγχθούν, ευρίσκονται στις πρώτες σειρές. Κάθε κοντέινερ είναι κανονικά αριθμημένο – υπάρχουν όμως πολλά με την ίδια ακριβώς αρίθμηση. Έτσι, ένα ελεγμένο κοντέινερ «βαφτίζει» αυτόματα όλα τα ομώνυμα του, αυτά δηλαδή που έχουν το ίδιο νούμερο, σε παράνομα, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν… Με αυτό τον τρόπο, ένα μεγάλο μέρος των κινεζικών εμπορευμάτων κυκλοφορεί αφορολόγητο. Οι χονδρέμποροι τα αποκτούν, χωρίς να πληρώσουν δασμούς και εφορία… Οι τιμές πρέπει να πέσουν, όλα πρέπει να κινηθούν γρήγορα, κρυφά. Οι τιμές πρέπει να «συρρικνωθούν», μέχρι να φτάσουν σε αυτές που ζητάει η αγορά. Αναπάντεχο οξυγόνο για τους Ιταλούς και Ευρωπαίους εμπόρους”.

Δηλητηριώδες μονοξείδιο για τους ντόπιους «Βιοτέχνες», συμπληρώνουμε εμείς, οι οποίοι είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τα «λαθραία» κινέζικα προϊόντα, χωρίς την προστασία των δασμών και των φόρων – τους οποίους καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν (για να παραμείνει υγιές το κράτος τους), τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους Κινέζους λαθρέμπορους. Έτσι, συντελείται η αποβιομηχανοποίηση της Ευρώπης και η εξάρτηση της, τουλάχιστον σε πολλά καταναλωτικά είδη, από την Κίνα – μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ΕΕ, έξυπνα τοποθετημένη από τις πολυεθνικές, τον κυρίαρχο του σύμπαντος.

Οι αυτονόητοι «συνειρμοί» μας, σε σχέση με την μακροπρόθεσμη ενοικίαση του λιμανιού του Πειραιά, καθώς επίσης με το που οδηγείται η Ευρώπη, θεωρούμε ότι είναι απόλυτα αιτιολογημένοι. Πόσο μάλλον όταν διαβάζουμε ένα επόμενο μέρος του βιβλίου, αναφορικά με τις νέες συνθήκες ανελέητου ανταγωνισμού, με τη χολέρα καλύτερα, με την οποία «μόλυναν» οι Κινέζοι την Ιταλία:

“Ο Σιάν (κινέζος στη Νάπολη) έπρεπε να λάβει μέρος σε έναν πλειστηριασμό – σε έναν διαγωνισμό δηλαδή για την ανάληψη της παραγωγής ενδυμάτων, για λογαριασμό (φασόν) μίας πολυεθνικής. Στην αίθουσα περίμεναν γύρω στα 20 άτομα, τα οποία εκπροσωπούσαν τις εταιρείες τους… Κάποιος τράβηξε τρείς κάθετες γραμμές στον πίνακα που βρισκόταν στην αίθουσα του πλειστηριασμού. Άρχισε να γράφει όσα του υπαγόρευε η γυναίκα, η οποία διεύθυνε τη διαδικασία.

800 – ήταν ο αριθμός των ενδυμάτων που έπρεπε να παραχθούν. «40 ευρώ το κομμάτι», πρότεινε ένας επιχειρηματίας. Η πρόταση που γράφτηκε ήταν 800-40-2 και εννοούσε 800 ενδύματα προς 40 € το ένα, έτοιμα μέσα σε δύο μήνες… Τελικά έγινε αποδεκτή η τελευταία πρόταση ενός επιχειρηματία-φασονίστα, η οποία ήταν 800-20-25. Δηλαδή, 20 € το κομμάτι, έτοιμα μέσα σε 25 ημέρες.

Όταν το έμαθαν οι ιταλίδες εργάτριες του επιχειρηματία που κέρδισε το διαγωνισμό, ανέβηκαν για να πιούν ένα ποτήρι κρασί και να το γιορτάσουν. Στο εξής βέβαια τα ωράρια τους θα ήταν πολύ σκληρά: Από τις 6 το πρωί έως τις 9 το βράδυ, με διάλειμμα μίας ώρας για φαγητό, χωρίς αμοιβή για τις υπερωρίες. Έτσι μόνο μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους κινέζους «συναδέλφους» τους… Βέβαια, οι πολυεθνικές πληρώνουν μόνο αφού ολοκληρωθεί η εργασία που αναθέτουν με διαγωνισμό – για την ακρίβεια, μόνο αφού εγκριθεί η εργασία. Οι μισθοί, το κόστος παραγωγής, ακόμη και η αποστολή των έτοιμων εμπορευμάτων, προκαταβάλλονται από τους παραγωγούς, οι οποίοι συνήθως δανείζονται από τους τοκογλύφους της τοπικής μαφίας”.

Αυτό είναι λοιπόν ουσιαστικά το άνοιγμα των επαγγελμάτων και η απελευθέρωση των αγορών, όσον αφορά τους απασχολουμένους – επιχειρηματίες και απλούς εργαζομένους. Αυτή είναι η άναρχη παγκοσμιοποίηση, η οποία αργά ή γρήγορα θα εκβάλλει στον ολοκληρωτισμό – αφού αποκρατικοποιηθεί εντελώς η εξουσία και ξυπνήσει το φασιστικό θηρίο. Βέβαια, για να ολοκληρωθεί η εικόνα των καταστροφικών παρενεργειών, τις οποίες προκαλεί σκόπιμα ο κινεζικός ιός, η σύγχρονη πανώλη καλύτερα, είναι απαραίτητη η προσθήκη ενός τρίτου μέρους του βιβλίου:

“Η οδός Μπακού στη Νάπολη είναι ένα ατελείωτο «πηγαινέλα» εμπόρων ναρκωτικών. Οι πελάτες έρχονται, πληρώνουν, παίρνουν και φεύγουν. Μερικές φορές σχηματίζονται ακόμη και ουρές αυτοκινήτων, πίσω από τους εμπόρους. Κυρίως τα Σαββατόβραδα. Και τότε μεταφέρονται από άλλες πιάτσες καινούργια βαποράκια στην περιοχή. …Κάθε φορά που συλλαμβάνονται βαποράκια, καλούνται άλλοι για να τους αντικαταστήσουν – τοξικομανείς ή συνήθεις χρήστες της περιοχής, οι οποίοι διατίθενται να εργασθούν σαν βαποράκια σε περίπτωση ανάγκης. Το εμπόριο πρέπει να συνεχίζεται χωρίς διακοπή”.

Οι γονείς των παιδιών αυτών, Ιταλοί και μετανάστες, «στοιβαγμένοι» από το πρωί ως τη νύχτα σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο, παράγουν ανταγωνιστικά, φθηνά δηλαδή, τα προϊόντα για τις πολυεθνικές. Προφανώς δεν έχουν καθόλου χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Τι θα συμβεί άραγε με τα παιδιά των παιδιών τους, όταν τα ίδια θα αναγκασθούν κάποτε να δουλέψουν κάτω από ακόμη πιο «νεοφιλελεύθερες» συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού, βιώνοντας μία ακόμη πιο εξαθλιωμένη ζωή;

Για να τα καταφέρουν, θα χρειαστούν σίγουρα τη βοήθεια των παραισθησιογόνων – όπως οι συμπολίτες τους στην Κίνα, στην Αφρική και όπου αλλού «λυμαίνονται» οι πολυεθνικές βδέλλες. Στην ουσία λοιπόν, εκτός των άλλων, επιβεβαιώνεται μέσα από τη «δυναμική» του μονοπωλιακού καπιταλισμού η αρχή του Lavoisier, σύμφωνα με την οποία «Τίποτα δεν δημιουργείται, τίποτα δεν καταστρέφεται, αλλά τα πάντα μεταμορφώνονται». Η διαστρέβλωση της αλήθειας, την οποία μας «σερβίρουν» ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, κάποιοι «πιγκουίνοι» καλύτερα και κάποια «βατράχια», είναι επίσης μία μεταμόρφωση – καμία καταστροφή και καμία δημιουργία.

Η ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Με βάση τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν, από τη μία πλευρά βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, στο επίκεντρο δηλαδή της αμερικανοευρωπαϊκής διαμάχης, ενώ από την άλλη σε εμπόλεμη κατάσταση με την Κίνα – η οποία δρομολογείται έντεχνα από το Καρτέλ, με τη βοήθεια της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης. Η επέκταση της μεγάλης αυτής χώρας, η οποία διακρίνεται από ένα εξαιρετικά επικίνδυνο «καθεστώς», τον απολυταρχικό καπιταλισμό, είναι αφενός μεν ραγδαία, αφετέρου ανελέητη – προφανώς εις βάρος όλων των Πολιτών της δύσης.

Ειδικότερα, εκτός του ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της είναι σε σταθερή βάση άνω του10%, η ποσότητα χρήματος στην αγορά της έχει σχεδόν τριπλασιαστεί, σε σχέση με το 2003. Ενώ η ποσότητα χρήματος στην Ιαπωνία αυξάνεται με ρυθμό 0,7% ετήσια, η αντίστοιχη αύξηση στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ινδονησία ή στη Μαλαισία καταγράφεται μεταξύ 13% και 17% ετησίως. Το έτος 2009, η αύξηση της κατά κεφαλήν ποσότητας χρήματος στην Κίνα ήταν 30%. Φυσικά, με 2.500 € μέσον όρο κατά κεφαλή, το μέγεθος είναι ακόμη μικρό, σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι πλουσιότερες χώρες του κόσμου το 2009

Κατάταξη	Χώρα	Ποσότητα χρήματος*	Παγκ. ποσοστό	Κατάταξη**
1	Ελβετία	164.000	1,5%
2	Η.Π.Α.	101.000	39,0%	1
3	Δανία	96.000
4	Ολλανδία	92.000
5	Ιαπωνία	92.000	14,0%	2
6	Σιγκαπούρη	66.000
7	Γερμανία	57.000	5,7%	3
./.	Κίνα	2.500	4,1%	7

* Κατά κεφαλήν σε ευρώ

** Η παγκόσμια κατάταξη, ανάλογα με τη συνολική ποσότητα χρήματος που υπάρχει σε κάθε χώρα

Πηγή: MM Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως είναι γνωστό, ως «ποσότητα χρήματος» ενός κράτους, ορίζεται το σύνολο των «μέσων πληρωμής» (χρηματικά αποθέματα), συν τις απαιτήσεις, μείον τις υποχρεώσεις. Στην αρχή της δεκαετίας, η χρηματική περιουσία των πλούσιων χωρών, ήταν 135 φορές μεγαλύτερη, από αυτή των φτωχών κρατών του πλανήτη. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα ο δείκτης αυτός (135) έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά, περιοριζόμενος στο 45. Η Κίνα, αφενός μεν έχει ξεπεράσει τη Γερμανία στις εξαγωγές, κατακτώντας την πρώτη θέση παγκοσμίως, αφετέρου δε, κατέχοντας πλέον το 4,1% της παγκόσμιας χρηματικής περιουσίας, δεν βρίσκεται μακριά από τη Γερμανία (5,7%).

Όσον αφορά τώρα την Ιαπωνία, η οποία μόλις το 2003 κατείχε περισσότερα από τα 75% της ασιατικής τοπικής ποσότητας χρήματος, μέσα σε λίγα μόνο χρόνια έχει περιορισθεί στο 60%. Αντίθετα, η Κίνα έχει αυξήσει ραγδαία το μερίδιο της, διπλασιάζοντας το στο 20% συνολικά. Ο Πίνακας ΙΙ που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μερίδια στην τοπική χρηματική περιουσία, μεταξύ των ετών 2003 και 2009

Χώρες	Χρηματικό μερίδιο 2003	Χρηματικό μερίδιο 2009
Ιαπωνία	75,9%	60,9%
Κίνα	8,2%	18,3%
Ταιβάν	6,1%	6,4%
Ν. Κορέα	4,9%	6,5%
Ινδία	1,7%	3,5%
Σιγκαπούρη	1,3%	1,7%
Μαλαισία	0,9%	1,4%
Ταϊλάνδη	0,6%	0,6%
Ινδονησία	0,4%	6,7%

Πηγή: MM

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από το μερίδιο των παραπάνω κρατών, στην τοπική «ποσότητα χρήματος», οι «ανακατατάξεις» στην περιοχή αυτή του πλανήτη είναι τεράστιες – με τις περισσότερες χώρες (εκτός Ταϊλάνδης) να αναπτύσσονται, εις βάρος της Ιαπωνίας. Εν τούτοις πιθανολογείται ότι, η αύξηση στις ποσότητες χρήματος των γειτονικών χωρών του «Ιάπωνα-ασθενή», ο οποίος πάσχει από «χρόνιο» αποπληθωρισμό, θα αποβεί μακροπρόθεσμα προς όφελος του – αφού θα καλυτερεύσουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης του ΑΕΠ, μέσω της αύξησης των ιαπωνικών εξαγωγών σε αυτές τις χώρες.

Βέβαια, καμία άλλη χώρα δεν έχει τόσο μεγάλες «κατά κεφαλήν» αποταμιεύσεις, όσο η Ιαπωνία – οι πολίτες της οποίας έχουν συνολικές καταθέσεις ύψους 13,2 τρις €. Παρ’ όλα αυτά, η Ιαπωνία είναι το δεύτερο πλέον υπερχρεωμένο κράτος του πλανήτη, μετά από τη Ζιμπάμπουε – με δημόσιο χρέος 8,2 τρις € ή περίπου το 200% του ΑΕΠ, το οποίο όμως καλύπτεται κατά 90% από εσωτερικό δανεισμό. Εκτός αυτού, είναι αντιμέτωπη από πολλά χρόνια τώρα με μία διαρκή ύφεση η οποία, σε συνδυασμό με τη «υπεργήρανση» του πληθυσμού της, είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθεί

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση της «κατηγορείται» για «συλλογική ανευθυνότητα», επειδή η χώρα έχει τεράστια διαρθρωτικά προβλήματα. Δηλαδή, όσον αφορά όλα εκείνα τα «προϊόντα», τα οποία δεν εξάγονται, η Ιαπωνία απέχει αιώνες από τα «στάνταρτ» των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών. Αυτό αφορά κυρίως τους κλάδους της υγείας, των μεταφορών, της ενέργειας και του λιανικού εμπορίου.

Ολοκληρώνοντας, στην Ασία κατοικεί το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ διατηρείται το 25% της συνολικής ποσότητας χρήματος – με αυξητική τάση. Τέλος, η μέση κατά κεφαλή ποσότητα χρήματος στην Κίνα είναι για παράδειγμα 25 φορές χαμηλότερη από αυτήν της Σιγκαπούρης και 10 φορές από την Ν. Κορέα – αν και ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας είναι αρκετά υψηλός (περισσότερα για την ασιατική περιοχή ελευθέρου εμπορίου, την τρίτη ζώνη υπό την «αιγίδα» της Κίνας, στο άρθρο μας «Εκτός ελέγχου»).

ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ πως έχουμε αναφέρει σε διάφορα κείμενα μας στο παρελθόν, το «Κτήνος», το οποίο προσωρινά στεγάζεται στην πρωτεύουσα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στις Η.Π.Α. (με ορμητήριο των ανελέητων επιθέσεων του το χρηματοπιστωτικό κλάδο και τη Wall Street, η οποία μάλλον θα μετονομασθεί σε Γουάν-Street), δεν έχει πατρίδα. Έτσι, έχουμε την εντύπωση ότι σήμερα προσανατολίζεται προς την περιοχή της ασιατικής ζώνης ελευθέρου εμπορίου – με κέντρο βάρους την Κίνα (παραγωγή) και «χρηματοπιστωτικές συνιστώσες» τη Σιγκαπούρη, σε συνδυασμό με το Χονγκ Κονγκ.

Προφανώς λοιπόν έχει στο στόχαστρο του τις Η.Π.Α., τους Πολίτες της οποίας θα απομυζήσει μέχρι θανάτου – παράλληλα βέβαια και την ΕΕ, την οποία έχει ήδη μολύνει με τον κινεζικό ιό. Η «ατλαντική οικονομική συμμαχία» που συζητείται από τους πολιτικούς (στη θέση της Ευρωζώνης), στην οποία θα συμμετέχουν τόσο οι Η.Π.Α., όσο και ορισμένες χώρες της Ευρώπης (κυρίως η Γερμανία και η Μ. Βρετανία), είναι κατά την άποψη μας αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί. Το Καρτέλ είναι κατά πολύ ισχυρότερο από την Πολιτική, ενώ διαβλέπει ήδη το μέλλον του στην ασιατική ήπειρο.

Σαν παράδειγμα των προθέσεων του Κεφαλαίου, παραθέτουμε μία ανάλυση των κινήσεων στην κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία (πηγή: Roland Berger Strategy Consultants), με τις διάφορες εταιρείες του Καρτέλ, οι οποίες δραστηριοποιούνται εκεί:

(α) Jianglink: Πρόκειται για μία τοπική αυτοκινητοβιομηχανία, στην οποία συμμετέχει η αμερικανική Ford με 30%. Επενδύει σε ένα νέο εργοστάσιο, το οποίο θα κατασκευάζει 300.000 αυτοκίνητα το χρόνο – τριπλασιάζοντας την παραγωγική της δυναμικότητα.

(β) Volkswagen: Ετοιμάζει επίσης ένα νέο εργοστάσιο (2013), το οποίο θα κατασκευάζει 300.000 αυτοκίνητα ετησίως – συνολική επένδυση 6 δις €.

(γ) Honda: Οι γιαπωνέζοι σχεδιάζουν να αυξήσουν την παραγωγή τους κατά 36%, έως το 2012. Η παραγωγική δυναμικότητα της κοινοπρακτικής εταιρείας με την τοπική GAIG θα αυξηθεί στα 240.000 αυτοκίνητα ετησίως.

(δ) Beiqi: Είναι μία αμιγώς κινέζικη βιομηχανία, η οποία δεν προλαβαίνει να καλύψει τη ζήτηση και σχεδιάζει νέες επενδύσεις (με χρήματα, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχονται από τη «δύση», όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες).

(ε) Daimler: Οι γερμανοί επικεντρώνουν τις επενδύσεις τους στην Κίνα – επίσης με κοινοπρακτική εταιρεία (BAIC). Σήμερα παράγονται πολλά από τα εξαρτήματα των γερμανικών αυτοκινήτων στην Κίνα, ενώ κατασκευάζεται ένα εργοστάσιο για την παραγωγή μηχανών – προγραμματίζονται συνολικές επενδύσεις, μαζί με την κινέζικη συνεταίρο, ύψους 3 δις € μέχρι το 2013.

(στ) Toyota: Η γιαπωνέζικη εταιρεία ήταν μέχρι σήμερα πολύ συντηρητική, όσον αφορά τις επενδύσεις της στην Κίνα. Σήμερα όμως κατασκευάζει ένα εργοστάσιο εκεί, το οποίο θα παράγει 100.000 Corollas ετησίως.

(ζ) Hyundai: Οι κορεάτες κατασκευάζουν ήδη το τρίτο τους εργοστάσιο στην Κίνα, επίσης για 300.000 νέα αυτοκίνητα – συνολική επένδυση 800 εκ $.

η) BMW: Η τρίτη μεγάλη γερμανική πολυεθνική προσπαθεί να καλύψει την αυξημένη ζήτηση με ένα δεύτερο εργοστάσιο – σε συνεργασία με την κινέζικη Brilliance.

(θ) Ford: Οι αμερικανοί κατασκευάζουν το τρίτο τους εργοστάσιο, με στόχο να ανταγωνιστούν την General Motors (η οποία έχει επιβιώσει με τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων, τα οποία μεταφέρει στην Κίνα!), καθώς επίσης τη Volkswagen.

(ι) Dongfeng: Η κινέζικη βιομηχανία, σε κοινοπραξία με τη γιαπωνέζικη Nissan, θέλει να διπλασιάσει την ετήσια παραγωγή της, στα 600.000 αυτοκίνητα.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Απλά και μόνο για να γίνει κατανοητή η σχέση μεταξύ παραγωγής «εθνικού πλούτου» και ανταγωνιστικότητας μίας χώρας, παραθέτουμε τον Πίνακα ΙΙΙ, τον οποίο οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε με τον προηγούμενο Πίνακα Ι:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Οι 12 πλέον ανταγωνιστικές οικονομίες του πλανήτη

Χώρα	Κατάταξη 2010	Κατάταξη 2009
Ελβετία*	1	1
Σουηδία	2	4
Σιγκαπούρη	3	3
Η.Π.Α.**	4	2
Γερμανία	5	7
Ιαπωνία	6	8
Φιλανδία	7	6
Ολλανδία	8	10
Δανία	9	5
Καναδάς	10	9
Χονγκ Κονγκ	11	11
Μ. Βρετανία	12	13

* Τα βασικότερα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της χώρας είναι ο νεωτερισμός, η ευρύτερη δημιουργικότητα και η έρευνα – καθώς επίσης μία υψηλού επιπέδου επιχειρηματική κουλτούρα. Θεωρείται επί πλέον ως το μοναδικό δημοκρατικό κράτος του πλανήτη, ενώ ελάχιστοι γνωρίζουν «επώνυμα» την κυβέρνηση της, αφού στην Ελβετία λειτουργεί σωστά ο διαχωρισμός των εξουσιών – με τις τοπικές (καντόνια) αναβαθμισμένες και τη δικαστική απόλυτα ανεξάρτητη.

** Πτώση λόγω κρίσης εμπιστοσύνης

Σημείωση: Τόσο στις σκανδιναβικές χώρες, όσο στην Ολλανδία και στον Καναδά, τα σημαντικότερα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα είναι στην εκπαίδευση.

Πηγή: IMF

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, οι σημαντικότερες (και παράλληλα υγιείς) προϋποθέσεις παραγωγής πλούτου σε μία χώρα, η οποία διαθέτει ένα ορθολογικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων της, είναι ο νεωτερισμός, η δημιουργικότητα και η έρευνα – ανθρώπινες ικανότητες, οι οποίες «απαιτούν» ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα για την ανάπτυξη τους. Τόσο η σωστή εκπαίδευση, όσο και η υψηλού επιπέδου επιχειρηματική κουλτούρα (επαγγελματική ηθική, έντιμη διοίκηση κλπ), πλαισιώνουν ιδανικά το δρόμο προς την επιτυχία (δυστυχώς, τόσο η εκπαίδευση, όσο και η επιχειρηματικότητα, υποφέρουν τα πάνδεινα στην Ελλάδα – με τη γνώση να θεωρείται περιττή πολυτέλεια και τα χρήματα, ανεξαρτήτως προέλευσης, να αποτελούν το σπουδαιότερο κριτήριο «κοινωνικής καταξίωσης»!).

Αντίθετα, η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του άκρατου ανταγωνισμού, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και όρια, δεν είναι ικανή να δημιουργήσει μακροπρόθεσμα «τοπικό» πλούτο – πόσο μάλλον δίκαια κατανεμημένο σε όλους τους Πολίτες μίας χώρας (όπως φαίνεται ολοκάθαρα από τη Μ. Βρετανία και τις Η.Π.Α.).

ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Έχοντας περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει στις τρείς μεγάλες εστίες πυρκαγιάς του πλανήτη (τα τεκταινόμενα στη Ρωσία, στη Ν. Αμερική, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή κλπ δεν είναι λιγότερο σημαντικά, αλλά δεν ευρίσκονται ακόμη στο προσκήνιο της επικαιρότητας), καθώς επίσης πως ακριβώς συνδέεται ιδανικά η παραγωγή πλούτου με την «θεμιτή» ανταγωνιστικότητα, γυρίζουμε ξανά πίσω στην Ελλάδα – στα προβλήματα και στις ευκαιρίες που πάντοτε τα συνοδεύουν.

Θεωρώντας ότι, το πόσο κινδυνεύουμε και από πόσες διαφορετικές πλευρές είναι πλέον εμφανές σε όλους μας, ειδικά μετά την απόβαση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, πιστεύουμε ότι ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι απλά η αποφυγή της χρεοκοπίας – ενδεχομένως μέσω της «σύνδεσης» μας στον ορό του ΔΝΤ, της υποταγής μας στη Γερμανία ή της θανατηφόρας μόλυνσης μας από την Κίνα, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας. Αυτό που οφείλουμε σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι να οδηγήσουμε την πατρίδα μας στο να γίνει η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη δημοκρατική χώρα του πλανήτη, Προφανώς, το μικρό μέγεθός μας δεν αποτελεί εμπόδιο – είναι μάλλον προτέρημα, κρίνοντας τουλάχιστον από τη θέση της Ελβετίας στο παγκόσμιο στερέωμα.

Εν πρώτοις λοιπόν οφείλουμε να επιλύσουμε ριζικά το θέμα της υπερχρέωσης μας – δευτερευόντως το έλλειμμα, το οποίο είναι κατά πολύ ευκολότερο να διορθωθεί. Στο τέλος όμως, πρέπει να καταπολεμήσουμε με επιτυχία το πολιτικό, το πολιτιστικό και το κοινωνικό μας πρόβλημα, εάν θέλουμε να έχουμε πραγματική συνέχεια σαν ανεξάρτητο Έθνος.

Στα πλαίσια αυτά, ο Πίνακας IV που ακολουθεί είναι απαραίτητος, αφού προέχει η συγκεκριμενοποίηση του οικονομικού προβλήματος, για το οποίο αναζητούνται λύσεις:

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Ομόλογα του δημοσίου χρέους της περιόδου 2005-2010 (στα 300 δις € χρέος – περίπου ποσοστά και ποσά)

Ιδιοκτήτες	Ποσοστό*	Ποσόν
Επενδυτικές τράπεζες**	43%	129 δις €
Διαχειριστές Κεφαλαίων	22%	66 δις €
Ασφαλιστικά ταμεία και εταιρείες	15%	45 δις €
Διαχειριστές ενεργητικού	8%	24 δις €
Κεντρικές τράπεζες	5%	15 δις €
Hedge funds	4%	12 δις €
Λοιποί επενδυτές	3%	9 δις €
Σύνολα	100%	300 δις €

*Πηγή: ΟΔΔΗΧ

** Κυρίως γαλλικές, γερμανικές και ελβετικές.

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Θεωρείται ότι, με εξαίρεση ένα 15% περίπου, το οποίο ανήκει σε ασφαλιστικά ταμεία και μικροεπενδυτές, όλα τα υπόλοιπα αφορούν τους διεθνείς κερδοσκόπους – επομένως, συνολικά περί τα 255 δις €. Οι δυνατότητες τώρα «αποπληρωμής» του χρέους μας είναι κυρίως οι εξής (χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες):

(α) Η ολοκληρωτική άρνηση χρέους: Αφορά βέβαια τα 255 δις €, αφού τα υπόλοιπα 45 δις € θα πρέπει να αντιμετωπισθούν διαφορετικά, για κοινωνικούς λόγους. Η άρνηση αυτή έχει υπάρξει στο παρελθόν σε άλλες χώρες, αναφέρεται στην οικονομική βιβλιογραφία (A.Smith, D.Ricardo), «τιμωρείται» πολύ αυστηρά από το διεθνές κεφάλαιο («αιώνια» απαγόρευση πρόσβασης στις αγορές) και έχει πάρα πολλές παρενέργειες. Η (νομική) αιτιολογία της μπορεί να είναι το ότι, τα χρήματα που έχει δανειστεί το κράτος, δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του λαού – ενώ τεκμηριώνεται από επίσημες πηγές πως, την τελευταία δεκαετία, το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε πάνω από 450 δις € για τη εξυπηρέτηση του χρέους (μιάμιση φορά δηλαδή το σημερινό χρέος των 300 δις €). Σε κάθε περίπτωση, είναι μία λύση που δεν μπορεί κανείς να την παραβλέψει (ίσως η μοναδική, εάν δεν εξοφλήσει η Γερμανία το τεράστιο χρέος της απέναντι μας).

(β) Η διαγραφή μέρους του χρέους από τους δανειστές: Έχει επίσης λειτουργήσει στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα στην Αργεντινή. Εν τούτοις, η συγκεκριμένη χώρα δεν παραχώρησε την εθνική της κυριαρχία, όπως η Ελλάδα με την υπογραφή του μνημονίου, εναντίον του οποίου δεν μπορεί να καταφύγει στα Ελληνικά δικαστήρια (!), αλλά σε αυτά του Λουξεμβούργου, με το αγγλικό Δίκαιο – το μοναδικό «Δίκαιο» στον κόσμο, το οποίο εξασφαλίζει αποκλειστικά και μόνο τους δανειστές, εις βάρος των οφειλετών. Κατά την άποψη μας, δεν αποτελεί την ιδανική λύση – ενώ δεν είναι σε καμία περίπτωση ριζική, εάν υποθέσουμε ότι είναι ακόμη εφικτή, μετά τις απίστευτες ενέργειες της κυβέρνησης μας, «ερήμην» της (δήθεν;) ανεξάρτητης Ελληνικής Δικαιοσύνης.

(γ) Ο μηδενισμός του χρέους, με τη δική μας συμμετοχή: Είναι ουσιαστικά ένας ωφελιμιστικά έντιμος τρίτος δρόμος, ο οποίος όμως απαιτεί πειθώ και μεγάλες διαπραγματευτικές ικανότητες από την κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει – πόσο μάλλον πατριωτικά συναισθήματα, επιμονή, ήθος και επάρκεια. Στη λύση αυτή έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στα άρθρα μας «Ο μηδενισμός του χρέους» και «Εθνική κυριαρχία», ενώ είναι εμφανές ότι, εάν το επιτύχουμε, το έλλειμμα διορθώνεται σε μεγάλο βαθμό – αφού θα σταματήσει η επιβάρυνση της χώρας μας με τοκογλυφικά επιτόκια, τα οποία πολύ σύντομα θα μας οδηγήσουν σε ετήσιους τόκους της τάξης των 20 δις € (στα 22 δις € τοποθετείται το έλλειμμα του 2010 – άρθρο μας από 30.01.10).

Καμία από τις παραπάνω «μεθόδους» διαχείρισης του χρέους δεν μας υποχρεώνει σε έξοδο μας από την Ευρωζώνη – ένα ενδεχόμενο, το οποίο θα έπρεπε να αναλυθεί, σε σχέση με τη χρησιμότητα του, αφού όμως επιλυθεί προηγουμένως το πρόβλημα του χρέους (αν και δεν βλέπουμε να επιβιώνει τελικά η Ευρωζώνη, εάν παραμείνει απλή νομισματική ένωση, όπως έχουμε τεκμηριώσει στο παρελθόν – Πρώσοι, Γαλάτες και Σάξονες).

Όσον αφορά δε την απλή «αναδιάρθρωση» χρέους, την επιμήκυνση δηλαδή του χρόνου πληρωμής των υποχρεώσεων μας, με χαμηλότερα επιτόκια, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λύση για εκείνες οικονομίες, στις οποίες το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 120% – πόσο μάλλον όταν ευρίσκονται σε ύφεση ύψους -4%, οπότε το «ενδεδειγμένο» επιτόκιο δανεισμού θα έπρεπε να είναι αρνητικό (-3%, -4% κλπ). Το 2011 άλλωστε, όπου υπολογίζεται από το ΕΒΕΑ να κλείσουν 175.000 επιχειρήσεις, από τις συνολικά 800.000 μικρομεσαίες, αυξάνοντας κατά 300.000 άτομα τους απολυμένους και εκτινάσσοντας στα ύψη την ανεργία (άνω του 20%), θα είναι πλέον πολύ αργά για οποιεσδήποτε διορθωτικές κινήσεις.

Ίσως όμως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ το ότι, μία μείωση του επιτοκίου δανεισμού μας κατά 1%, την οποία δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθούν οι τοκογλύφοι-εταίροι μας, θα σήμαινε λιγότερη επιβάρυνση του προϋπολογισμού μας κατά 3 δις € – όταν η μείωση των (πραγματικών) συντάξεων ή των αμοιβών των ΔΥ αναλογούν σε αντίστοιχα ποσά, ενώ οι συνολικές διεκδικήσεις των μεταφορέων δεν υπερβαίνουν το 1,5 δις € σε 7 έτη (ο πραγματικές μειώσεις στα εισοδήματα των Ελλήνων είναι τεράστιες, αφού στις ονομαστικές προστίθεται ο φορολογικός πληθωρισμός ύψους άνω του 6%, καθώς επίσης οι εγκληματικά αυξημένοι άμεσοι φόροι).

Κατά την άποψη μας τώρα, την οποία έχουμε διατυπώσει αρκετές φορές, πρέπει να σταματήσουμε αμέσως να δανειζόμαστε από το ΔΝΤ, «προσβάλλοντας» ταυτόχρονα το «μνημόνιο, καθώς επίσης να υιοθετήσουμε μία από τις δύο λύσεις (α και γ), χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Είναι η μοναδική μας δυνατότητα να επιβιώσουμε, σώζοντας τη χώρα και τα παιδιά μας, καθώς επίσης να χαράξουμε μία νέα πορεία προς το μέλλον.

Περαιτέρω, είναι η μόνη ουσιαστική αιτία για να διαδηλώνουμε καθημερινά, εάν πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο, αφού όλες οι άλλες «διεκδικήσεις» αποτελούν «παράγωγα» αυτής της μίας και μοναδικής: του μηδενισμού του χρέους.

Ας μην ξεχνάμε ότι, η αποχή των εργαζομένων για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, εάν είναι μαζική, μπορεί να εξαναγκάσει κυβέρνηση και δανειστές στη μοναδική λύση που υπάρχει για τη χώρα μας – κάτι που έχει αποδειχθεί από την Ινδία του Gandhi. Όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των δικών μας ή άλλων άρθρων, καθώς επίσης των επί μέρους κινητοποιήσεων ομάδων Πολιτών που παρατηρούνται, «εκλεκτών» και μη, είναι μη ρεαλιστικά – θεωρίες και ασκήσεις επί χάρτου που δεν οδηγούν πουθενά.

Με μία τέτοια «σιωπηλή» κίνηση αντίστασης και όχι απλής διαμαρτυρίας, ολόκληρη η οικονομία θα παραλύσει – ενώ ενδεχομένως θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι Πολίτες άλλων κρατών, με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα στον υποχρεωτικό πόλεμο εναντίον του Καρτέλ. Είμαστε σίγουροι ότι, η διαδικτυακή «κοινότητα» μπορεί να οργανώσει μία τέτοια «αντίσταση», χωρίς να χρειαστεί καθόλου τη βοήθεια «αλλοτριωμένων» ΜΜΕ.

Τέλος, θεωρούμε ότι δεν έχουμε καθόλου «περιττό» χρόνο στη διάθεση μας (πόσο μάλλον όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να μας «καταδικάσουν» μονομερώς στη δραχμή ή/και να «παγώσουν» τις τραπεζικές καταθέσεις μας, με στόχο να μας αποπροσανατολίσουν εντελώς), εάν θέλουμε να αποφύγουμε την υποδούλωση – καθώς επίσης την απόλυτη εξαθλίωση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, των Γερμανών, των Ευρωπαίων, αλλά και των Αμερικανών Πολιτών.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

“Οι Έλληνες έθεσαν τα βάθρα της πνευματικής εξέλιξης του δυτικού κόσμου. Έθεσαν τις «πρώτες αρχές» της επιστημονικής σκέψης, ήταν ο πρώτοι που ανέδειξαν τη θεωρία, ως βάθρο της επιστήμης και ανέπτυξαν μία συστηματική φιλοσοφία, σε βαθμό που δεν υπήρχε σε κανέναν προγενέστερο πολιτισμό. Διατύπωσαν τη θεωρία του κράτους και της κοινωνίας, με βάση την εμπειρία τους από την Ελληνική πόλη-κράτος, της οποίας συνεχιστής ήταν η Ρώμη, επάνω στην κοινωνική βάση μίας απέραντης, ενιαίας αυτοκρατορίας.

Η ανικανότητα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να εξασφαλίσει μία συνεχή κοινωνική και πολιτική εξέλιξη, οδήγησε σε αποτελμάτωση γύρω στον τέταρτο αιώνα – αφού όμως είχε εμφανισθεί προηγουμένως ένας νέος, πανίσχυρος θεσμός: η καθολική εκκλησία. Ενώ η κοινωνική διάρθρωση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μετασχηματιζόταν βαθμιαία στο (ολοκληρωτικό) φεουδαρχικό σύστημα, το οποίο κυβέρνησε σκοτεινά την Ευρώπη για πάνω από χίλια χρόνια, δόθηκε στις μάζες μία τέτοια ψυχολογική υποστήριξη από την εκκλησία, ώστε αποδέχθηκαν με αυταπάρνηση την εξάρτηση και την αθλιότητα τους – κάνοντας ελάχιστες προσπάθειες για τη βελτίωση των κοινωνικών τους συνθηκών”.

Το παραπάνω, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο, ανήκει στον E.From (Η υγιής κοινωνία). Εξετάζοντας μέσα από αυτό τις προοπτικές της Ελλάδας, δεν μπορεί παρά να σταματήσουμε στην έννοια Πόλη-Κράτος, στην οποία στηρίχθηκε τόσο η πρόοδος, όσο και η αληθινή, η μοναδική δημοκρατία της χώρας μας.

Περαιτέρω, διαπιστώνοντας μία σημερινή παραδοξότητα, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι ένας από τους λίγους εναπομείναντες παραδείσους του κόσμου για την πλειοψηφία των Πολιτών της (εάν εξετάσουμε τις πραγματικές συνθήκες ζωής της πλειοψηφίας των αμερικανών πολιτών, των γερμανών, των ιαπώνων, των ολλανδών κλπ, θα καταλάβουμε πόσο ευτυχισμένοι θα έπρεπε να είμαστε, ζώντας στην Ελλάδα), ακριβώς λόγω των διαρθρωτικών αλλαγών που δεν έχουμε δρομολογήσει, εξ αιτίας της (έμφυτης, γονιδιακής) ανυπακοής μας στις 10 εντολές του Καρτέλ, δεν μπορούμε παρά να οδηγηθούμε σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα, από αυτά με τα οποία μας κατακλύζουν καθημερινά οι πιγκουίνοι και τα βατράχια.

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, θεωρούμε ότι το μέλλον της Ελλάδας οφείλει να στηριχθεί ξανά σε σύγχρονες Πόλεις-Κράτη, οι οποίες θα υπερτερούν – θα έχουν δηλαδή μεγαλύτερη εξουσία από τα κυβερνώντα κόμματα και θα λειτουργούν ανεξάρτητα από τις εκάστοτε εθνικές κυβερνήσεις της. Μακριά από τις «έξωθεν εντολές» περί ανοίγματος επαγγελμάτων, απελευθερώσεως των αγορών, ιδιωτικοποιήσεων κοινωφελών επιχειρήσεων και λοιπών «δολοφονικών παγίδων», οφείλουμε να λειτουργήσουμε βασιζόμενοι στις «Καλλικράτειες» περιφέρειες μας.

Έτσι θα «συναγωνιζόμαστε» μεταξύ μας, υιοθετώντας εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα οποία καθιέρωσαν την μικρή Ελβετία στην πρώτη θέση παγκοσμίως – χωρίς να ξεχνάμε βέβαια ότι, η Ελβετία στήριξε την ανάπτυξη της σε αντίστοιχους, δημοκρατικούς και δημιουργικούς «πυλώνες»: Στα ανεξάρτητα καντόνια της.

Ολοκληρώνοντας, μόνο αυτός που θα μας υποσχεθεί μία τέτοια ουσιαστική, ριζική και δημοκρατική «διαρθρωτική» αλλαγή, αξίζει την ψήφο μας στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές – κανένας άλλος, πόσο μάλλον η «σκιώδης Εξουσία» του «επάρατου» μνημονίου.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 25. Σεπτεμβρίου 2010

viliardos@kbanalysis.com

Facebook Twitter Netlog

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

Το άρθρο αυτό βρίσκεται πάντα στη διεύθυνση: https://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2193.aspx