.gif?rand=9481)
Από σήμερα και κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύουμε από ένα κείμενο με Πολύτιμες Ιστορικές Αναδρομές που ξεκίνησαν πενήντα χρόνια πριν, το 1964, στην Ελλάδα και αφορούν κυρίως την εμφάνιση του Κλάδου Ζωής στη χώρα μας! Το Υλικό προέρχεται από το ερευνητικό αρχείο του ΦΜ και περιλαμβάνει πολλές άγνωστες λεπτομέρειες που υπήρξαν καθοριστικές στην εξέλιξη του Κλάδου Ζωής στην Ελλάδα, ο οποίος επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό και τους Γενικούς Κλάδους.
Ιδού, λοιπόν, πώς ξεκίνησε ο κλάδος των Ασφαλειών Ζωής στην Ελλάδα, το 1964!
Πριν το 1964, αυτό που ίσχυε στις Ασφάλειες Ζωής ήταν να πωλούνται αποκλειστικά από τους Διευθυντές των Καταστημάτων των Τραπεζών σε όλους τους δανειολήπτες της Τράπεζας. Η προσέγγιση ήταν απλή και καθοριστική. Θα σου περάσω το δάνειο, όμως πρέπει να το ασφαλίσουμε και με μία Ασφάλεια Ζωής. Όλες οι Τράπεζες τότε είχαν και από μία θυγατρική Ασφαλιστική για να διοχετεύουν τις Ασφάλειες των πελατών τους, είτε ήταν για Επαγγελματικά Δάνεια, είτε Στεγαστικά. Πουλούσαν Ζωή και Πυρός με αυτό τον τρόπο. Η προμήθεια ήταν πολύ υψηλή για τον πρώτο χρόνο μόνον και αν ο Διευθυντής μπορούσε και εξασφάλιζε κωδικό μέσω ενός συγγενούς του, τσέπωνε όλη την προμήθεια, αν όχι τη μοιράζονταν με κάποιο Πράκτορα, πάντα δικτυωμένο με την Τράπεζα! Όλα αυτά τα συμβόλαια δεν ανανεώνονταν το δεύτερο χρόνο γιατί κανένας δεν ενδιαφέρονταν για αυτό! Ούτε η Τράπεζα ούτε η Ασφαλιστική που φυσικά έχανε από αυτού του είδους των συμβολαίων.
Τότε, κυριαρχούσαν τρία ονόματα στις Ασφάλειες, από πλευράς Ελληνικών Ασφαλειών, που δεν ήταν καν Ασφαλιστικές Εταιρείες. Ήταν ένα είδους μεγαλοπρακτόρων που μεσολαβούσαν μέσω γνωριμιών με πολιτικά και άλλα επιχειρηματικά πρόσωπα και έκλειναν μεγάλα συμβόλαια.
Ήταν οι Ασφάλειες Πλυτά, οι Αφοι Μακρυμίχαλοι και ο Τριανταφυλλίδης.
Για την ιστορία, αναφέρουμε ότι όταν ο Κωσταντίνος Καραμανλής έφυγε κρυφά για το Παρίσι, χρησιμοποίησε το διαβατήριο του αδελφού του Ασφαλιστή! Η Ελλάδα τότε ήταν μια πολύ μικρή Αγορά και οι επώνυμοι όλοι γνωστοί. Οι τρεις Ασφαλιστές κυριαρχούσαν ως οι Άρχοντες του Κλάδου και ήταν σε όλες τις δεξιώσεις της Αυλής και της κοσμικής Αθήνας!
Η American Life Insurance Company ήταν μια μικρή Ασφαλιστική Εταιρεία Ζωής που είχε ως Έδρα το Wilmington της Πολιτείας Delaware στις ΗΠΑ, ωστόσο ουδέποτε λειτούργησε στις ΗΠΑ, ως Ασφαλιστική Εταιρεία! Ιδρυτής της ήταν ο C.V. Star. Λειτούργησε στη Σαγκάη, στο Λίβανο στην Κύπρο και σε μερικές ασιατικές και αραβικές χώρες. Πολύ αργότερα όταν την εξαγόρασε η AIG, αναπτύχθηκε σε πολλές άλλες χώρες και παρουσίασε εντυπωσιακά μεγέθη, πάντα εκτός ΗΠΑ.
Το 1964, ο Hikmat Salman, Λιβανέζος στην καταγωγή και ανώτερο στέλεχος της American Life στη Βηρυτό, ήρθε στην Αθήνα με τον 23χρονο τότε Δημήτρη Κοντομηνά, πτυχιούχο του Αμερικανικού Πανεπιστημίου στη Βηρυτό, (ΒΑ) για να ξεκινήσουν τις Ασφάλειες Ζωής στην Ελλάδα. Τον Κοντομηνά τον γνώρισαν ως μεταφραστή του τιμολογίου της American Life στη Βηρυτό και εντυπωσιάστηκαν από την επιμέλειά του, τη συνέπειά του και κυρίως την ακρίβειά του. Η προσπάθεια της American Life, τότε, ήθελε πολλή τόλμη και αυτοπεποίθηση, γιατί ήταν νωπές ακόμη οι αναμνήσεις των Ελλήνων από την ολοκληρωτική απαξίωση λόγω του κατοχικού πληθωρισμού των Ασφαλιστηρίων Ζωής, που είχαν συναφθεί πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έτσι ξεκίνησε η American Life στην Ελλάδα ως υποκατάστημα αλλοδαπής ασφαλιστικής εταιρείας για τη σύναψη Ασφαλίσεων Ζωής.
Για την Ιστορία και για τα 30.000 άτομα που απασχολούνται στον κλάδο των Ασφαλειών, είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι η Πρώτη Μονάδα Πωλήσεων, που στην Αμερική ονομαζόταν Agency System, ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1964 και είχε Διευθυντή Καταστήματος το νεαρό τότε Δημήτρη Κοντομηνά.
Ήταν, δηλαδή, ο Δημήτρης Κοντομηνάς ο πρώτος Διευθυντής Καταστήματος Ασφαλιστικής Εταιρείας Ζωής στην Ελλάδα!
Παράλληλα, είχε διορισθεί και Νόμιμος Αντιπρόσωπος της Εταιρείας, όπως προέβλεπε η Ασφαλιστική νομοθεσία της Ελλάδας για τις Αλλοδαπές Ασφαλιστικές Εταιρείες. Ήταν μόλις 23 χρόνων!
Τα αμέσως επόμενα Καταστήματα που ιδρύθηκαν μέχρι το 1967 ήταν του Μάνου Μάρκογλου στην Αθήνα και του Παναγιώτη Αγοραστού στη Θεσσαλονίκη. Στις αρχές του 1968 ιδρύθηκε το Agency του Νίκου Δημαρά στην Αθήνα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και το πολύ περιορισμένο οικονομικό περιβάλλον ξεκίνησε η νέα εποχή των Ασφαλίσεων ζωής στην Ελλάδα.
Η πρώτη Ηγετική εμφάνιση του Δ. Κοντομηνά στην αγορά των Ασφαλειών Ζωής πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1968.
Ήταν όταν αποφάσισε να κάνει κάτι δικό του αποχωρώντας από την American Life, στην οποία είχε ήδη αρχίσει να κυριαρχεί η θεσμική νοοτροπία των αμερικανικών επιχειρήσεων.
Οι συχνές παρουσίες και παρεμβάσεις στελεχών της μητρικής εταιρείας, οι απαιτήσεις τους να ζητούν συστηματικές και αναλυτικές αναφορές και κυρίως ο ασφυκτικός έλεγχος που ασκούσαν σε όλα τα τμήματα της εταιρείας ήταν δεδομένα που ενοχλούσαν τον Κοντομηνά. Υπήρχε και ένας άλλος λόγος που τον ώθησε να αποχωρήσει από την Alico. Η υπερβολική ανταγωνιστικότητα που τον χαρακτήριζε και συνεχίζει να τον χαρακτηρίζει ως άτομο.
Ο Κοντομηνάς είναι ένας επαναστάτης και νιώθει μόνιμα την ανάγκη να πρωτοπορεί, να ξεχωρίζει και να βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα. Ήταν και συνεχίζει να είναι ένας μαχητής, λες και υπάρχει μια ασυνείδητη ορμή μέσα του η οποία τον προτρέπει να συγκρούεται, να διαπραγματεύεται, να δημιουργεί αντιπαραθέσεις και να κερδίζει!
Είναι δεδομένο ωστόσο ότι δεν βγαίνει από το καβούκι του για να επιτεθεί αν δεν βεβαιωθεί ότι η επίθεσή του θα είναι ασφαλής και καταλυτική!
Το μοναδικό αδύνατο σημείο του, η αχίλλειος πτέρνα του, είναι η «Εικόνα του», το «Image του». Όταν αισθάνεται ότι απειλείται η εικόνα του, τότε και μόνο τότε, θα υποχωρήσει επειδή την έχτισε με μεγάλη φροντίδα και υπερβολικό κόστος τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα. Διαφορετικά, δεν υποχωρεί σε τίποτα με τίποτα.
Όμως, αν εξετάσει κανείς όλες τις συνεργασίες που είχε με διάφορες εταιρείες στη διάρκεια της καριέρας του, θα διαπιστώσει ότι αυτές πάντα, όλες, κατέληξαν σε σύγκρουση και διάλυση της συνεργασίας! Η Alico, ο Ταμπουράς, (άσχετα αν αργότερα έγιναν φίλοι), η ΙΝΑ, η Διευρωπαϊκή, η Telestet, η UAP, η ΕΛΠΑ, η Intertyp και άλλες άγνωστες εταιρείες με τις οποίες συνεργάστηκε, είναι μερικά παραδείγματα.
Πάντα αισθανόταν την Ανάγκη να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για να επιβάλει τις απόψεις του.
Έτσι και τότε στο ξεκίνημά του όταν βρέθηκε σε ανταγωνιστική θέση με τους δύο άλλους Διευθυντές Καταστημάτων, τον Μάρκογλου και τον Δημαρά, δεν μπόρεσε να τους αντιμετωπίσει. Οι δικοί του Ασφαλιστές παρήγαγαν λίγο πολύ ό,τι παρήγαγαν οι Ασφαλιστές των δύο άλλων Διευθυντών Καταστημάτων και αυτό ήταν κάτι που δεν το επέτρεπε ο χαρακτήρας του.
Ήθελε να τους περάσει κατά πολύ!
Οι συγκρούσεις του τότε, με τους δύο συνάδελφούς του, Μάρκογλου και Δημαρά, έμειναν στην Ιστορία. Οι διαφορές τους ήταν πότε για τα τετραγωνικά μέτρα του γραφείου που πήρε ο καθένας και ποτέ για τη θέση ισχύος, ή για τις διάφορες ευνοϊκές μεταχειρίσεις που κέρδιζε πότε ο ένας και πότε ο άλλος! Και οι τρεις παρακολουθούσαν και τους τρεις!
Κάποια στιγμή ζήτησε από τον τότε Διοικητικό Διευθυντή της εταιρείας Γ. Πολίτη να φύγει από τον ίδιο όροφο όπου συγκατοικούσαν ο ένας από τους δύο ανταγωνιστές του! Βέβαια όταν λάμβανε την απόφαση να συγκρουστεί και να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κατάσταση μελετούσε πολύ προσεκτικά τις κινήσεις του και προέβλεπε όλες τις πιθανές περιπτώσεις αποτυχίας.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να φύγει από την Alico και κατάφερε να επηρεάσει και να πάρει μαζί του τρία στελέχη της που εργάζονταν στα κεντρικά. Τον Μάριο Βιτσεντζάτο, την Ηρώ Πηχεών και την Άννα Καρακατσάνη. Αργότερα όταν ίδρυσε την Interamerican με τον Ταμπουρά, προστέθηκαν οι Β. Καλτσάς, Π. Ψωμιάδης και άλλα στελέχη που παρέμειναν μαζί του για αρκετές δεκαετίες. O Παύλος Ψωμιάδης και ο Λαμπρούσης στρατολογήθηκε και εκπαιδεύτηκαν ως Ασφαλιστές από το Μάνο Μάρκογλου, όμως κατέληξαν στη Νέα Εταιρεία του Δ. Κοντομηνά, γιατί η πρόταση που τους έγινε ήταν τρομερά ελκυστική για την εποχή εκείνη!
Η American Lίfe προσπαθούσε από τότε να εφαρμόσει τα πρότυπα λειτουργίας μιας αμερικανικής επιχείρησης με τη χρήση διάφορων manuals, την τήρηση ημερομηνιών για ενημέρωση της Έδρας, π.χ. κάθε Παρασκευή έπρεπε να ταχυδρομηθεί η εβδομαδιαία έκθεση (report) εισπράξεων και πληρωμών με όλα τα δικαιολογητικά. Οι κανόνες ανάληψης των κινδύνων της Ασφάλειας Ζωής (Underwrting) άρχισαν από το 1967 και βασίζονται στα Αμερικανικά Πρότυπα και στον Αμερικάνικο πίνακα θνησιμότητας γιατί δεν υπήρχε ελληνικός.
Η προσπάθεια αυτή προσέκρουε στη μεσανατολίτικη νοοτροπία του Σάλμαν και του Δημήτρη Κοντομηνά, την οποία είχαν φέρει από τη Βηρυτό στην Αθήνα, και ήθελαν να τη διατηρήσουν. Η διαφορά ήταν στην ανελαστική ανάληψη του κινδύνου. Το underwriting των κεντρικών στο Wilmignton ήταν πολύ σκληρό και έχαναν πωλήσεις.
Οι διάφορες συγκρούσεις συμφερόντων προκάλεσαν από το 1967 ισχυρές τριβές που κορυφώθηκαν το 1968, με αποτέλεσμα ο μεν Σάλμαν να ανακληθεί στη Βηρυτό το 1968 και να απολυθεί, ο δε Κοντομηνάς να υποχρεωθεί να χαράξει το δικό του δρόμο. Αποφασιστικό ρόλο στις συγκρούσεις αυτές έπαιξαν οι David Vass, Καναδός Περιφερειακός Ελεγκτής, και ο Dick Collins, Βοηθός Περιφερειακός Διευθυντής και μετέπειτα Πρόεδρος της American Life. Και οι δύο ήταν τοποθετημένοι από το Wilmington, Delaware, την έδρα της American Life, στο Περιφερειακό Υποκατάστημα της Βηρυτού, που είχε την ευθύνη για τις χώρες της Μέσης Ανατολής και προσωρινά περιελάμβανε την Κύπρο και την Ελλάδα.
Είναι η εποχή που ο C.V. Star, ιδρυτής της American Life στη Σαγκάη, αρχίζει να παραδίδει μεθοδικά τα ηνία της εξουσίας του Ομίλου που δημιούργησε στον Maurice Greenberg, τον άγνωστο μέχρι τότε, αλλά πανίσχυρο έκτοτε άνδρα της AIG, ο οποίος αφού οδήγησε τον όμιλο AIG στην κορυφαία θέση μεταξύ όλων των Ασφαλιστικών Εταιρειών στον κόσμο, αναγκάστηκε το 2005 να παραιτηθεί ως κατηγορούμενος ότι παραποίησε τα λογιστικά στοιχεία του ομίλου AIG για να παρουσιάσει παραπλανητικά κέρδη.
Ως γνωστόν το 2008 ο όμιλος AIG ζήτησε την παρέμβαση της Κυβέρνησης των ΗΠΑ για να μην πτωχεύσει. Είναι αξιοσημείωτο να υπογραμμίσουμε ότι όχι μόνον η βοήθεια του κράτους πραγματοποιήθηκε, αλλά η AIG στη συνέχεια κατόρθωσε και εξόφλησε το μεγαλύτερο μέρος της οφειλής της προς το Αμερικανικό Δημόσιο και να πάρει πίσω τις μετοχές της που είχε υποθηκεύσει η Αμερικανική Κυβέρνηση. Για ένα μικρό διάστημα, η AIG αναγκάστηκε να αλλάξει την επωνυμία της και να ονομαστεί “Chartis”, όμως πρόσφατα μετά από πολλές έρευνες που έκανε, επανέφερε την παλιά επωνυμία της AIG, γιατί παρόλα τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε, το κοινό διατηρούσε πολλά θετικά στοιχεία για την επωνυμία της. Σε άλλα δημοσιεύματα θα αναφερθούμε στην πορεία της AIG και της Alico, την οποία τελικά εξαγόρασε ο Αμερικανικός κολοσσός MetLife προκειμένου να εμφανιστεί και ως διεθνής παίχτης στις Ασφάλειες Ζωής εκτός Αμερικής.
Πηγαίνοντας πίσω στα πρώτα χρόνια της Alico στην Ελλάδα, το κλίμα της εταιρείας βρίσκονταν σε μια σύγκρουση μεταξύ των παρορμητικών οραματιστών όπως ήταν ο Δ. Κοντομηνάς και των συντηρητικών τεχνοκρατών, όπως ήταν τα στελέχη των κεντρικών και ο τότε Διοικητικός Διευθυντής της Εταιρείας ο συγχωρεμένος Γιάννης Πολίτης. Αυτοί ήθελαν πρόγραμμα, διαδικασίες, αποτελέσματα και πάνω απ’ όλα επιχειρηματική πειθαρχία. Από τον Δεκέμβριο του 1967 ο David Vass είχε προσλάβει τον Γιάννη Πολίτη ως Διευθυντή Διοίκησης, θεσμό που ίσχυε τότε σ’ όλα τα Γραφεία της American Life. Η ευθύνη του ήταν το Τμήμα Ανάληψης Κινδύνων (Underwriting), οι Αποζημιώσεις, το Λογιστήριο, οι Εισπράξεις, οι Προμήθειες, τα Γενικά Έξοδα κ.ά. και αναφερόταν για τεχνικά θέματα στην Αγγλία. Ήταν ο Διοικητικός Διευθυντής της εταιρείας.
Μετά την αποχώρηση του Κοντομηνά, τον Ιανουάριο 1968 ,η έδρα της εταιρείας στο Wilmington, Delaware, εξουσιοδότησε τον Γιάννη Πολίτη να ενεργεί και ως Νόμιμος Αντιπρόσωπος της American Life, ιδιότητα που κράτησε μέχρι τον Μάιο του 1974 που αποχώρησε από την εταιρεία και προσλήφθηκε από τον Κοντομηνά, ως Γενικός Διευθυντής της νεοϊδρυθείσης Ασφαλιστικής Εταιρείας Ζημιών, Intertust.
Η επιθετικότητα και οι υπερβολικές απαιτήσεις του Κοντομηνά προς την American Life, τότε, δεδομένα που αντιμετώπισε μετά ο ίδιος ως εταιρεία από τους μετέπειτα Διευθυντές των Καταστημάτων του, προκαλούσε προβλήματα και τριβές αφενός μεν με τους εκπροσώπους της εταιρείας Vass και Collins και αφετέρου με τους συναδέλφους του Μ. Μάρκογλου και Ν. Δημαρά, τους άλλους δύο Διευθυντές Καταστημάτων στην Αθήνα. Από τη μία πλευρά η παρουσία τους τον ενοχλούσε και από την άλλη η συντηρητική πολιτική της εταιρείας τον άγχωνε. Έβλεπε τις τεράστιες προοπτικές που προσέφερε την εποχή εκείνη η ελληνική αγορά, ένιωθε να είχε τα φτερά να πετάξει και ταυτόχρονα αισθανόταν τα δεσμά της American Life να τον κρατούν καρφωμένο στο έδαφος. Από τότε φάνηκε ο επιχειρηματικός ενθουσιασμός του και η άκρατη υπέρμετρη φιλοδοξία του. Έβλεπε και γευόταν τις τεράστιες προοπτικές του Κλάδου Ζωής με τον πρωτόγνωρο τρόπο για την Ελλάδα της Προσωπικής Πώλησης, έβλεπε πόσο εύκολο ήταν να στρατολογείς με απλές αγγελίες εκατοντάδες υποψήφιους ασφαλιστές και ότι η διαδικασία απαιτούσε μια πρόχειρη εκπαίδευση μερικών ημερών, πρόσεξε ότι ένα 2%-5% των στρατολογούμενων πουλούσαν με κάποια σχετική ευκολία, γλυκάθηκε με τις τεράστιες προμήθειες που πρόσφερε ο Κλάδος, υπενθυμίζουμε ότι τότε κυκλοφορούσε με…Τζάγκουαρ και η συνέχεια είναι γνωστή! Σε λίγο διάστημα είχε κατορθώσει να κάνει τους μισούς Έλληνες Ασφαλιστές να πουλάνε στους άλλους μισούς!
Από τότε ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο!
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι, αμέσως μετά την αποχώρησή του από την American Life, ο δυναμισμός του και η διορατικότητά του φάνηκαν σε ένα μόνο χρόνο. Η Interamerican ΕΠΕ, που ίδρυσε αμέσως μετά την αποχώρησή του, πέρασε την American Life σε νέα παραγωγή!
Ο αετός είχε πετάξει ψηλά!
Καιρός ηταν κάποιος -οι να πουν τα πράγματα με το ονομά τους για να μην καυχώνται σημερα καποιοι “απλοί διαχειριστές” για τα “επιτεύγματά ” τους. Τρομάρα τους!!!!