.gif?rand=2057)
Αν κάποιος μου έλεγε χρόνια πριν, ότι κάποια στιγμή θα βρισκόμουν στην Ελλάδα, στο σπίτι μου και θα παρακολουθούσα στην τηλεόρασή μου «πειρατικό» σήμα της ΕΡΤ, ειλικρινά, θα τον περνούσα για τρελό. Ναι, δεν θα είχα καμία άλλη επιλογή. Ακόμα και αν είχε κατακτηθεί η χώρα μου, ακόμα και αν οι κατακτητές χρησιμοποιούσαν την ΕΡΤ για να μεταδίδουν την προπαγάνδα τους, ακόμα και αν η ΕΡΤ βρισκόταν υπό κατάληψη στο πλαίσιο μιας επανάστασης ή ενός πραξικοπήματος, το σήμα της θα ήταν το «επίσημο». Σήμερα μιλάμε για «πειρατικό» σήμα, δηλαδή για σήμα που εκπέμπει κάποιος που δεν έχει τη σχετική άδεια και συνεπώς παράνομα. Από πού; Από την ΕΡΤ! Σκέτη τρέλα.
Όχι, δεν τοποθετούμαι στο ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος ξεπέρασε τα όρια και ποιος παρανομεί ή παρανόμησε. Προσωπική άποψη έχω και μάλιστα ξεκάθαρη. Θέλω όμως να χρησιμοποιήσω το θέμα ως ευκαιρία για να καταθέσω κάποιες γενικότερες σκέψεις. Ποτέ μη λες ότι κάτι δεν μπορεί να συμβεί, ποτέ μην απορρίπτεις το «αδύνατον», ποτέ μην είσαι απόλυτος. Αυτό που ονομάζουμε «τυχαίο» γεγονός, είναι τόσο πιθανό να συμβεί όσο και το «μη τυχαίο». Απλώς, εμείς είμαστε προετοιμασμένοι και έτοιμοι από χιλιάδες προσωπικούς, οικογενειακούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς παράγοντες, ώστε άλλα γεγονότα να τα θεωρούμε φυσιολογικά και αναμενόμενα και άλλα παράξενα και συμπτώσεις.
Το λαχείο κάποιος το κερδίζει, άρα είναι ένα φυσιολογικό και αναμενόμενο γεγονός. Το αν το κερδίσουμε εμείς είναι το τυχαίο, η σύμπτωση, το εξαιρετικό. Αν εμείς το κερδίσουμε θα σκεφθούμε αμέσως όλες εκείνες τις «τυχαίες» πράξεις μας, που οδήγησαν στο να κερδίσουμε το λαχείο. Το ότι τσακωθήκαμε με τον σύντροφό μας και βγήκαμε έξω για να ηρεμήσουμε, ότι πήγαμε για ψώνια ενώ ήμασταν κουρασμένοι, ότι αλλάξαμε δρομολόγιο γιατί είχε κίνηση, ότι μας έπιασε κόκκινο φανάρι ενώ βιαζόμασταν να περάσουμε, ότι μας πλησίασε ο λαχειοπώλης που τον έδιωξαν από το μπροστινό αυτοκίνητο, ότι βρέθηκαν ψιλά ενώ συνήθως δεν έχουμε και τόσα άλλα… Εμείς, που συνήθως δεν αγοράζουμε λαχεία! Συνεπώς, μας κυνηγούσε η τύχη… μας κυνηγούσαν τα χρήματα… ήταν γραφτό να τα πάρουμε! Τι σύμπτωση! Σαν την άτυχη κοπέλα που σκοτώθηκε από τα αδέσποτα πυρά των κακοποιών στη εθνική Αθηνών-Κορίνθου, όταν μια σφαίρα που ξεκίνησε ένα χιλιόμετρο μακριά, χωρίς στόχο, χτύπησε στο οδόστρωμα, πήρε κατεύθυνση προς το αυτοκίνητό της, χτύπησε τον πίσω προφυλακτήρα της, πέρασε από το port baggage, διαπέρασε το πίσω κάθισμα, στη συνέχεια το μπροστινό κάθισμα και την χτύπησε θανάσιμα. Μια απειροελάχιστη μεταβολή σε οποιοδήποτε παράγοντα της ιστορίας, θα είχε οδηγήσει τη σφαίρα ή την κοπέλα σε άλλο σημείο. Μόνο που τέτοιου είδους συνδυασμοί γίνονται συνεχώς, δισεκατομμύρια κάθε στιγμή, αλλά εμείς μαθαίνουμε μόνο το συνδυασμό που δημιουργεί ένα «ορατό» αποτέλεσμα που μας αφορά, ως άτομα ή ως αποδέκτες του.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην ΕΡΤ, τι σχέση έχει με όλα αυτά; Στην πραγματικότητα καμία. Όμως όλοι συζητάμε δυο-τρία χρόνια μεταξύ μας γιατί δεν αντιδρούμε στα τόσα μέτρα που λαμβάνονται σε βάρος μας, όλοι ξαφνιαζόμαστε για την απάθειά μας, όλοι κατηγορούμε τους άλλους ότι δεν σηκώνονται από τον καναπέ. Ταυτόχρονα, όλοι κατηγορούμε χρόνια τώρα το δημόσιο τομέα και το τι χρήματα τρώγονται, όλοι έχουμε συζητήσει κατά καιρούς ότι πληρώνουμε την εισφορά για την ΕΡΤ χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να βλέπουμε ΕΡΤ, όλοι έχουμε δεχθεί ότι μέσω της ΕΡΤ δεχόμαστε την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, όλοι αναρωτιόμαστε εδώ και δυο-τρία χρόνια πώς είναι δυνατόν να έχουμε πάνω από ένα εκατομμύριο απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα χωρίς σχεδόν να συγκινηθεί κανένας, ενώ έχει αναχθεί σε μέγιστο πολιτικό και κοινωνικό θέμα, το να μην απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος και τόσα άλλα.
Κι όμως η συγκεκριμένη απόφαση για την ΕΡΤ ανέτρεψε αντικρουόμενες καταστάσεις και συναισθήματα, λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος ανόμοιων κοινωνικών ομάδων, δημιούργησε μια νέα προσέγγιση για το ρόλο του «δημόσιου φορέα» στο σύνολό του, τοποθέτησε δίπλα-δίπλα κομματικές και συνδικαλιστικές σημαίες που έχουν δεκαετίες να συνδιαδηλώσουν, ανέδειξε ένα παράπλευρο έργο στον πολιτιστικό τομέα που ελάχιστοι γνώριζαν και απελευθέρωσε δυνάμεις. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε, σημασία έχει ότι μια απόφαση, από τις χιλιάδες που έχουν ληφθεί τα τελευταία χρόνια αποτέλεσε το «τυχαίο» γεγονός.
Ένα γεγονός για το οποίο δεν γνωρίζουμε ακόμα τις ουσιαστικές του επιπτώσεις και το πόσο πραγματικά θα δημιουργήσει νέα δεδομένα. Το σύστημα διακυβέρνησης έχει αποδείξει ότι έχει πιο βαθιές δομές και ρίζες για να αντιμετωπίζει τέτοια «τυχαία» γεγονότα. Θυμηθείτε τις φωτιές της Πελοποννήσου το 2007 με τις δεκάδες των νεκρών, όταν το σύνολο του ελληνικού λαού ήταν αγανακτισμένο με την ανικανότητα του κράτους, αλλά δύο μήνες αργότερα εξέλεξε αυτοδύναμη την ίδια κυβέρνηση που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς τις πυρκαγιές! Το θέμα δεν είναι αν θα πέσει ή αν θα ανακαλέσει σήμερα η κυβέρνηση. Το θέμα είναι ότι ξαφνικά άλλαξε το σκηνικό. Άλλοι έχουν εγκλωβιστεί, άλλοι τρέχουν να σωθούν κρατώντας αποστάσεις από το γεγονός (που βέβαια γνώριζαν, αλλά δεν κατήγγειλαν μέχρι να δουν τις αντιδράσεις…), άλλοι ανακάλυψαν το μεγαλείο της ΕΡΤ, άλλοι κάνουν την όψιμη αυτοκριτική τους για όσα μετά βδελυγμίας απέρριπταν τα προηγούμενα χρόνια, άλλοι βρίσκουν ευκαιρία αντεπίθεσης και άλλοι κάμερα για να προβληθούν.
Και από κοντά συγκινήθηκαν και οι …ευρωπαίοι. Κυβερνήσεις, οργανώσεις, συνδικαλιστές και πνευματικοί άνθρωποι, που δεν συγκινήθηκαν από τις αυτοκτονίες, από την κατάρρευση των συντάξεων και της δημόσιας υγείας, από τη λεηλασία των αποταμιεύσεων των μικροομολογιούχων και από τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, συγκινήθηκαν από το κλείσιμο της ΕΡΤ! Το ενδιαφέρον τους υποκρύπτει σκοπιμότητα ή ήταν το περίφημο «τυχαίο γεγονός» που θα έκανε τα πράγματα να ξεφύγουν, εκτός σχεδίων; Πιστεύω το δεύτερο. Ακόμα και για την τρόικα ή τα μεγάλα συμφέροντα, τα πρόσωπα είναι αναλώσιμα. Θυμηθείτε την αλλαγή στάσης απέναντι στον Παπανδρέου όταν πρότεινε δημοψήφισμα (δεν τον δικαιολογώ, το αναφέρω ως γεγονός). Από το καλό παιδί, άμεσο προνομιακό συνομιλητή τους και «άνθρωπό τους», έγινε αποδιοπομπαίος τράγος, κόπηκε. Λέτε η απόφαση για την ΕΡΤ να ισούται με την τότε πρόταση για δημοψήφισμα; Αν έχουν εναλλακτική λύση, ναι. Αν όχι, θα βρουν διέξοδο με τα ίδια πρόσωπα.
Εμείς, στον ασφαλιστικό χώρο ζούμε με την έννοια του «τυχαίου», εκεί βασίζεται η ασφαλιστική επιστήμη. Μόνο που εμείς, ως ασφαλιστικός χώρος, προστατεύουμε από τις επιπτώσεις των «τυχαίων» γεγονότων. Οι πολιτικοί όμως, δημιουργούν με τις αποφάσεις τους τα «τυχαία» γεγονότα. Και αφού τα δημιουργούν δεν είναι τυχαία. Ας βρουν αλλού λοιπόν προστασία, αν βέβαια έχουν καλό συμβόλαιο, χωρίς πολλές εξαιρέσεις και ψιλά γράμματα…
