“Γιαπωνέζικο;”
“Ναι, original. Όχι κορεάτικο, κινέζικο και τέτοια.”
“Εγώ έχω γερμανικό. Εμπιστεύομαι περισσότερο τα ευρωπαϊκά.”
“Γιατί;”
“Δεν ξέρω, από συνήθεια ίσως…”
“Όλα τα αυτοκίνητα νέας γενιάς είναι αξιόπιστα και οικονομικά.”
“Έ, όχι και όλα… Κυκλοφορούν κάτι μαϊμούδες…. Πόσο πήγε;”
“Κάτι παραπάνω από 10 χιλιάρικα. Αλλά το έψαξα, γι’ αυτή τη μάρκα και τη κατανάλωση που έχει, είναι μια χαρά η τιμή του.”
“Γιατί κυκλοφορούν και με 9-9,5 χιλιάρικα.”
“Αυτό ήθελα, αυτό πήρα. Δεν λες που είχα κι αυτά τα χρήματα; Παραλίγο να τα είχα φάει.”
“Ωραίο εσωτερικό έχει…. και περίεργους καθρέφτες!”
“Και είναι πλαστικοί, αλλά φαίνονται σαν τα καλύτερα κρύσταλλα. Τι φτιάχνουν! Παλιά λέγαμε πλαστικό και εννοούσαμε κάτι φθηνιάρικο. Σήμερα, πολλά πλαστικά έχουν καλύτερη ποιότητα και αντοχή από τα πραγματικά κρύσταλλα.”
“Ωραίοι είναι, το μόνο κακό ότι, αν σπάσουν, δεν θα σε πληρώσει η ασφαλιστική.”
“Τι λες; Έχω κάνει και θραύση κρυστάλλων και θεομηνίες, πρόσθετες καλύψεις, όχι μόνο φωτιά και κλοπή.”
“Είδες, το είπες μόνος σου, θραύση κρυστάλλων, όχι θραύση πλαστικών!”
“Αμάν δεν το είχα σκεφθεί έτσι. Κρύσταλλα όμως, λέμε τα παρμπρίζ, μπρος και πίσω, τα πλαϊνά παράθυρα, τους καθρέφτες. Αυτά καλύπτονται με τη θραύση κρυστάλλων!”
“Ναι, όταν είναι κρύσταλλα. Όταν όμως είναι πλαστικό;”
“Θα καλύπτονται, δεν μπορεί. Αν δεν καλύπτονται τότε τζάμπα την έκανα τη κάλυψη.”
“Σιγά, ένα-ένα. Όλα τα άλλα που είπες είναι κρύσταλλα και καλύπτονται. Άρα, τη κάλυψη τη χρειάζεσαι. Τώρα μιλάμε μόνο για τους καθρέφτες, που όπως είπες είναι πλαστικοί.
“Γιατί λίγο είναι; Εγώ θέλω να καλύπτονται και οι καθρέφτες. Περνάει ένας, τον σπάει, ακόμα και από ζήλια. Αυτό φοβάμαι περισσότερο.”
“Φίλε δεν είναι τι θέλεις εσύ, το συμβόλαιο τι γράφει.”
“Το έχω σπίτι, θα το διαβάσω μόλις πάω. Αλήθεια που θα το γράφει; Στην σελίδα εκείνη που είδα, ξέρεις που έχει κάτω-κάτω και το σήμα, έγραφε τις καλύψεις και τα ποσά, αλλά δεν έγραφε κάτι παραπάνω. Από ότι είδα, έγραφε «θραύση κρυστάλλων» και δίπλα 1.000 ή 1.200 ευρώ. Δεν θυμάμαι καλά.”
“Ο ασφαλιστής σου τι σου είπε; Δεν τον ρώτησες;”
“Δεν έχω ασφαλιστή. Πήρα σε εκείνο το τηλέφωνο που διαφημίζουν στη τηλεόραση. Και ασφαλίστηκα.”
“Έτσι, χωρίς να ρωτήσεις το κόστος, χωρίς να μάθεις τις καλύψεις;”
“Φυσικά και ρώτησα. Ήταν εξυπηρετικότατοι, μου είπαν για την απλή ασφάλιση, ξέρεις τα υποχρεωτικά, και μετά με ρώτησαν αν θέλω και άλλες καλύψεις. Μου τις είπανε μία-μία. Έτσι έβαλα και τη θραύση και τις θεομηνίες.”
“Και στη συνέχεια;”
“Τι στη συνέχεια; Όλα θέλεις να τα μάθεις. Μου τα είπαν προφορικά, μου έστειλαν και τη προσφορά στο email μου, ασφαλίστηκα και την επόμενη μου ήρθε το συμβόλαιο με courier στο σπίτι. Ούτε να τρέξω, ούτε τίποτα.”
“Ναι, και τώρα δεν ξέρεις αν καλύπτονται οι καθρέφτες!”
“Γιατί, αν είχα πάει στον ασφαλιστή, θα μου έλεγε αυτό ειδικά, αν καλύπτονται και οι πλαστικοί καθρέφτες; Αφού ούτε μου πέρασε από το μυαλό να το ρωτήσω.”
“Μπορεί να στο έλεγε. Δεν ξέρω βέβαια ποιόν ασφαλιστή έχεις. Άλλοι τα λένε καλά, σε προσέχουν, άλλοι μασάνε τα λόγια τους ή βαριούνται.”
“Τώρα τι κάνουμε;”
“Τώρα παίρνεις τηλέφωνο και ρωτάς την εταιρεία που ασφαλίστηκες, αν καλύπτονται και οι πλαστικοί καθρέφτες. Απλά πράγματα.”
“Πλάκα κάνεις. Ντρέπομαι, θα με περάσουν για βλάκα.”
“Γιατί;”
“Αφού λέει θραύση κρυστάλλων, εγώ θα τους ρωτάω για πλαστικά;”
“Ναι, αλλά εσύ είπες ότι όταν λέμε…..”
“Ναι, αλλά αφού είναι πλαστικοί;”
“Δεν ξέρω φίλε. Κάνε ότι θέλεις. Αλλά να ντρέπεσαι να τηλεφωνήσεις, δεν το καταλαβαίνω, πελάτης τους είσαι.”
“Δίκιο έχεις, αλλά να, θέλω να πάω σπίτι, να ψάξω, να διαβάσω πρώτα, μήπως το γράφει κάπου. Μην φανώ ότι δεν ξέρω τι αγόρασα…”
“Σ’ αυτό έχεις δίκιο. Φθάσαμε, σταμάτα στο περίπτερο να πάρω και τσιγάρα.”
“Ακόμα καπνίζεις;”
“Καληνύχτα…….. Και αύριο θέλω να μου έχεις απάντηση. Τα πλαστικά είναι κρύσταλλα, ναι ή όχι;”
