Φαίνεται ότι θα περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα, μέχρι να απεμπλακεί η ασφαλιστική μας αγορά από το σύνδρομο των «ανακλήσεων αδειών λειτουργίας». Κάθε τόσο, κάθε λίγους μήνες, φήμες κυκλοφορούν ότι κάποια εταιρεία κλείνει, ότι κάποια άλλη προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να βρει τα χρήματα, ότι κάποια έχει πρόβλημα με τον ισολογισμό της. Οι «πληροφορίες» κάπου γράφονται, κάποιοι τις αναπαράγουν και αντί η αγορά να παράγει, συζητά χαμηλόφωνα:
«Ποια είναι; Την ξέρεις;»
«Την ξέρω, μου την είπε ο ….., που ξέρεις είναι μέσα στα πράγματα. Είναι η ……, αλλά μην σου ξεφύγει. Θα βρω μπελά!»
«Σιγά μη βρεις μπελά. Όλη η αγορά την συζητά αυτήν. Η άλλη όμως, ποια είναι;»
«Δεν ξέρω. Ακούγεται η .….., αλλά δεν το πιστεύω. Κάνει και τόση διαφήμιση, πάει καλά. Είναι δυνατόν;»
«Εγώ συνεργάζομαι μαζί της. Λες να τα μαζεύω; Φοβάμαι. Δεν αντέχω άλλο κλείσιμο.»
«Αν έχεις βρει λύση, φύγε, μάζεψέ τα. Κάλλιο γαϊδουρόδενε… Εγώ μεταφέρω κάποια, λίγα-λίγα, μήνα-μήνα.»
«Πού;»
«Στην ……., δίνει και καλή προμήθεια και μου είπε ότι αν συμβεί κάτι ξαφνικό, όσα δεν θα έχω προφθάσει να τα μεταφέρω, θα μου τα καλύψει αμέσως. Ξέρεις πως γίνεται…»
«Ναι, βέβαια. Όμως να σου πω, δεν την εμπιστεύομαι κι αυτήν. Είσαι σίγουρος;»
«Και πού να πάω; Έχεις καμία σίγουρη; Προχθές δεν έγραφαν για κάποια υπεράνω υποψίας;»
«Ναι σωστά. Σε καμία δεν έχουμε πια εμπιστοσύνη. Δεν βλέπεις πώς κάνουν ακόμα και για μια ασφάλιση αυτοκινήτου; Εκεί που δεν το ήθελαν, όλες δίνουν και κίνητρο. Η ρευστότητα βλέπεις. Τόσα πολλά τους λείπουν;»
«Εγώ σκέφτηκα και τον …., τον μπροκερά. Δίνει καλές προμήθειες.»
«Τον εμπιστεύεσαι;»
«Δεν ξέρω πλέον ποιον να εμπιστευτώ και ποιον όχι. Ένα μόνο ξέρω, ότι εγώ δεν τα βγάζω πέρα, κουράστηκα, έχω και εκείνο το άνοιγμα από τα παλιά, δεν αντέχω άλλο. Αν φάω ένα κλείσιμο ακόμα καταστράφηκα.»
«Εσύ κι εγώ καταστραφήκαμε. Ξέρεις όμως πόσοι βγάζουν χρήματα από τα κλεισίματα; Τα μυρίζονται από μακριά, φορτώνουν και μετά το κλείσιμο διαπραγματεύονται το χαρτοφυλάκιο με άλλη εταιρεία. Κανονική φάμπρικα.»
«Μυρίζονται τα κλεισίματα ή κάποιος τους ενημερώνει πολύ νωρίτερα; Εμένα πάντως με πλησίασε ο άλλος ο μπροκεράς, ο …… Τον ξέρεις, που έφτιαξε πρόσφατα μια καινούργια εταιρεία. Μου έκανε συνολική πρόταση, ξεκάθαρη.»
«Δηλαδή;»
«Να, μου λέει, μου γυρνάς όλη την παραγωγή, αναλαμβάνω τα ανοίγματά σου, θα τα ξοφλήσω και θα στα κρατάω σιγά-σιγά με τις μισές προμήθειές σου. Έτσι θα δουλέψεις ελεύθερα και με 15 εταιρείες που έχω. Κανένας κίνδυνος. Κι΄αν συμβεί κάποιο κλείσιμο, το ίδιο βράδυ θα τα γυρίσουμε όλα μαζί πακέτο αλλού. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.»
«Και δηλαδή, τι καινούργιο σου είπε. Αντί να χρωστάς στις εταιρείες θα χρωστάς σ΄αυτόν. Και πως θα ζήσεις με τις μισές προμήθειες. Εδώ δεν βγαίνεις με ολόκληρες.»
«Προχθές μου μίλησε και ο ….. Αυτός, μαζί με άλλους πέντε, μαζεύονται σε ένα γραφείο, ενώνουν τις παραγωγές τους και τις δυνάμεις τους, προχωράνε. Με κάλεσε να συζητήσουμε, τώρα που δεν ξεκίνησαν ακόμα.»
«Πήγες;»
«Όχι, δεν τους ξέρω όλους. Με ποιους θα μπλέξω; Άστο καλύτερα.»
«Ναι, αλλά μόνοι μας δεν μπορούμε, με άλλους δεν θέλουμε, τους μπροκεράδες τους φοβόμαστε, οι εταιρείες οι ίδιες μας ανταγωνίζονται και η Τράπεζα της Ελλάδος μας βάζει και νέες διαδικασίες. Πρέπει να βρούμε λύση, δεν πάει άλλο.»
«Το ξέρω, αλλά τι να κάνω. Άστα αυτά τώρα. Τελικά, τι θα κάνουμε με τις δυό εταιρείες που κλείνουν;»
«Τελικά κλείνουν ή ράδιο-αρβύλα;»
«Ξέρω γω; Άσε να περιμένουμε λίγο ακόμα και αν ξανακουστεί κάτι, τα μαζεύουμε.»
«Τον ….. με την ΕΠΥ που εκπροσωπεί, τον ξέρεις;»
«Ναι, αλλά δεν θέλω να μπλέξω με ΕΠΥ. Δεν τις εμπιστεύομαι.»
«Γιατί; Καλύτεροι είναι οι άλλοι; Όλες αυτές που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια ΕΠΥ ήταν; Όχι βέβαια.»
«Ναι, αλλά τι θα λέω στον πελάτη; Πού είναι ασφαλισμένος; Πού είναι τα γραφεία της εταιρείας;»
«Σιγά μην ενδιαφερθεί ο Πελάτης. Δώστου φθηνό και καθάρισες. Εδώ σου φεύγουν, μετά από 15 χρόνια που σκίστηκες γι΄αυτούς, για 5 ευρώ διαφορά. Τους βαρέθηκα κι αυτούς.»
«Αδιέξοδο φίλε. Και προετοίμαζα και τα παιδιά μου, να τους αφήσω μια καλή και αξιοπρεπή δουλιά. Μακριά, δεν υπάρχει μέλλον.»
«Μέλλον υπάρχει, αλλά όχι για μας. Μέλλον υπάρχει για όλους αυτούς που συγκεντρώνουν σαν τρελλοί παραγωγές από κάτι σαν κι εμάς.»
«Ναι, αφού μπορούν και δίνουν προμήθειες όσο σχεδόν δίνουν και οι εταιρείες σε μας, καλά κάνουν. Και σου παρέχουν και υποστήριξη, σου προσφέρουν και εναλλακτικές λύσεις, σε εκπαιδεύουν, σε στηρίζουν. Γιατί να μην πάει ο άλλος;»
«Αυτό λέω κι εγώ. Πώς μπορούν και τα δίνουν όλα αυτά; Πόσο παραπάνω παίρνουν; Κι αν οι εταιρείες μπορούν να δίνουν τόσο παραπάνω, γιατί φωνάζουν συνεχώς ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολύ υψηλές προμήθειες; Για μας τους μικρούς φωνάζουν; Όταν δίνουν 5 και 10% παραπάνω στους μπροκεράδες, εκεί δεν είναι υψηλές οι προμήθειες;»
«Έλα ντε. Παράλογο. Μας κοροϊδεύουν. Αλλά πού να πας; Εδώ αρχίσαμε μόνοι μας να πουλάμε πακέτα με μειωμένες προμήθειες για να κρατήσουμε τον πελάτη, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εκείνη τη στιγμή βγάζουμε τα μάτια μας.»
«Τέλος πάντων, εγώ θα συνεχίσω όπως είμαι και όσο αντέξω. Τα ξαναλέμε.»
«Όπως νομίζεις, εγώ θα τα γυρίσω σε έναν μπροκερά. Δεν ξέρω ακόμα σε ποιον, θα ξαναμιλήσω, όποιος μου δώσει τα περισσότερα.»
«Καλά, άμα αποφασίσεις πάρε με. Μπορεί να κάνω κι εγώ το ίδιο. Θα δω.»
Αγαπητοί αναγνώστες, βγάλατε κάποιο συμπέρασμα; Όχι βέβαια, γιατί και οι δύο φίλοι μας που συζητούσαν έξω από τα γραφεία μεγάλης ασφαλστικής εταιρείας, δεν ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν. Ανησυχούσαν, αγωνιούσαν, έψαχναν λύσεις. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αντίλογος υπάρχει; Φυσικά και υπάρχει, η κάθε πλευρά έχει την «αλήθεια» της. Όμως, οι δύο φίλοι μας δεν είναι απατεώνες, δεν είναι τυχάρπαστοι, μια δουλειά κάνουν εδώ και 15-20 χρόνια, ζούσαν την οικογένειά τους και ξαφνικά βλέπουν αδιέξοδο. Η αγορά αποφάσισε να νοικοκυρευθεί (;) και τα 9 στα 10 στραβά τα βρίσκει στη διαμεσολάβηση ή τα επωμίζεται η διαμεσολάβηση! Κι άν το σκεφθούμε ψύχραιμα τα μικρομεσαία κυρίως τμήματα της διαμεσολάβησης.
Ναι, να μπει τάξη, αλλά ας ξεκινήσει η ΔΕΙΑ από το πιο σημαντικό κατά την άποψή μου μελανό σημείο της αγοράς: Με ποια διαδικασία κλείνει, αφαιρείται η άδεια λειτουργίας μιας ασφαλιστικής εταιρείας. Πολλά από τα προβλήματα της αγοράς ξεκινούν και τελειώνουν με αυτό το θέμα. Πριν το κλείσιμο, τη στιγμή του κλεισίματος και μετά το κλείσιμο. Είναι χειρότερο και από το «μαύρο» της ΕΡΤ. Εκεί τουλάχιστον υπάρχει μια προοπτική αναγέννησης (που δεν την πιστεύω προσωπικά), αλλά τουλάχιστον υπάρχει. Στο κλείσιμο μιας ασφαλιστικής το μαύρο είναι κατάμαυρο, χωρίς καμία προοπτική.
Και μια ακόμα διαφορά. Το «μαύρο» της ΕΡΤ ίσως να ευνοεί τον ανταγωνισμό, τα υπόλοιπα κανάλια. Το κλείσιμο μιας ασφαλιστικής βλάπτει βαθιά και μακροπρόθεσμα το σύνολο της αγοράς, βλάπτει το θεσμό. Ακόμα και η μέχρι σήμερα τηρούμενη διαδικασία αφομίωσης της παραγωγής της από τις άλλες εταιρείες, βλάπτει το θεσμό. Θυμηθείτε ασφαλιστικές ουρές, θυμηθείτε άλλες ουρές έξω από γραφεία γενικών διευθυντών, θυμηθείτε αλισβερίσια για τα χαρτοφυλάκια, θυμηθείτε τους καταναλωτές που βρέθηκαν στον αέρα.
Αλλάξτε τη διαδικασία κλεισίματος γιατί αλλιώς συντηρείτε, συνειδητά ή όχι, μια στρεβλή και επικίνδυνη κατάσταση, που θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Και μετά, δείτε και τα υπόλοιπα θέματα που άμεσα ή έμμεσα έθιξαν οι δυο φίλοι. Είναι επίσης σημαντικά.
Μονον όταν το ανάλγητο κράτος αντικαταστήσει τα παπαγαλάκια με σοβαρούς μηχανισμούς μόνον τότε ο θεσμός θα προχωρήσει χωρίς συμπλιγάδες και λαιστρηγόνες . Καιρός είναι να δώσει την ηρεμία που χρειάζεται η ασφαλιστική βιομηχανία για να πετάξει .
Τελικά, απ’ ότι φαίνεται… κλείνουν!