Έχετε 40 χρόνια εμπειρία και ξεκινήσατε από πωλητής ασφαλειών, το 1972;
Ασφαλειομεσίτης Γ, η τέταρτη βαθμίδα που υπήρχε τότε στο χώρο των ασφαλίσεων.
Πώς ήταν τότε τα πράγματα στην αγορά;
Θα σας πω. Πρώτα απ’ όλα, ως νέοι τότε, αν συγκρίνω τον εαυτό μου με τα σημερινά νέα παιδιά, σας βεβαιώνω ότι είμασταν μέρα με νύχτα. Λόγω της ψηφιακής επανάστασης; Μόνο αυτό; Το τι ξέραμε εμείς και τι ξέρατε εσείς. Δεν ήξερα καλά καλά τις ξένες γλώσσες. Δεν ξέραμε να κυκλοφορήσουμε στην Αθήνα. Τώρα τα παιδιά μαθαίνουν τόσα πράγματα, ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, μπορούν να ζήσουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Οι δυσκολίες όμως που υπήρχαν τότε υπάρχουν και τώρα. Η κάθε γενιά θεωρεί τις δικές τις δυσκολίες ως οξύτερες, ως σημαντικότερες. Σας βεβαιώνω επειδή εγώ όλες αυτές τις γενιές τις έχω βιώσει και έχω δουλέψει σε όλη την Ελλάδα, η αγορά είναι ίδια. Κυρίως είναι ανεκπαίδευτη, ως προς το πολυτιμότερο αγαθό, που είναι η ασφάλιση. Τα δίκτυα διανομής συναντούν τις ίδιες δυσκολίες, μη σας πω και περισσότερες.
Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα;
Αυτό που έχει αλλάξει θεαματικά είναι η εποπτεία, το θεσμικό περιβάλλον. Παλιά η εποπτεία ήταν σχεδόν τυπική. Οι 149 εταιρείες λειτουργούσαν με πολλές ελευθερίες και με πολλές δυνατότητες κακοδιαχείρισης. Τα δίκτυα διανομής λειτουργούσαν χωρίς τις προϋποθέσεις που τίθενται σήμερα. Η εποπτεία σήμερα βάζει τάξη σε ένα περιβάλλον στο οποίο επιβάλλεται να υπάρχει τάξη. Αρκεί να μη γίνονται υπερβολές.
Ο κλάδος έχει ανάγκη από κεφάλαια για τα οποία δεν θα υπάρξουν πρόθυμοι επενδυτές, αν το θεσμικό πλαίσιο και η εποπτεία υποκαταστήσουν την επιχειρηματική πρωτοβουλία και αν η δυνατότητα ανάπτυξης των δικτύων διανομής εμποδίζεται ή καταργείται από την καθιέρωση προϋποθέσεων, που έρχονται σε σύγκρουση με τις προϋποθέσεις προσέλκυσης νέων και ικανών προσώπων στο επάγγελμα. Είναι εντελώς παράλογο άλλος να αναλαμβάνει την επιχειρηματική ευθύνη, τον κίνδυνο το να πτωχεύσει, τον κίνδυνο του να έχει ζημιές, και άλλος να διοικεί. Ο θεσμός θωρακίζεται και δικαίως θωρακίζεται γιατί και οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι διαμεσολαβούντες δεν έχουμε δώσει τα καλύτερα διαπιστευτήρια ως προς τη λειτουργία μας. Τι καλύτερη απόδειξη ότι έχουν κλείσει από τότε που έγινε η Ευρωπαϊκή Πίστη, 133 ασφαλιστικές εταιρείες. Από τις 149 δηλαδή που σας είπα πριν, υπάρχουν μόλις 16.
Υπάρχει κακοδιαχείριση στον κλάδο μας, υπάρχουν σκιές και το ξέρει όλος ο κόσμος, αυτό όμως δεν αποτελεί ισχυρό έρεισμα για να υπάρχουν τόσα εμπόδια στην προσέλκυση κεφαλαίων. Η ιδιωτική ασφάλιση αντιμετωπίζεται από το κράτος ως μια κοινωνία απατεώνων (ασφαλιστικές εταιρείες και διαμεσολαβούντες), που απευθύνονται σε μια κοινωνία ανόητων, (οι πελάτες, οι πολίτες δηλαδή). Ακριβώς τόσο υπερβολικές είναι οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει ο ασφαλιστής και ο διαμεσολαβητής. Μπαίνουν θεσμοί και κανόνες χωρίς κανείς εν τω μεταξύ να μεριμνάται το πώς θα αποδεικνύεται αν υ λοποιήθηκαν ή όχι. Αυτά είναι πάρα πολύ επικίνδυνα πράγματα και είναι δουλειά για δικηγόρους, δουλειά για δικαστήρια. Παράλληλα, η προσέλκυση νέων ικανών ασφαλιστικών συμβούλων είναι σχεδόν απαγορευτική. Και με τις νέες διατάξεις αλλά και με προηγούμενες αποφάσεις. Αν τις επόμενες δεκαετίες δεν αλλάξει κάτι, ο κλάδος θα μαραζώσει και θα συρρικνωθεί.
Όποιος θέλει δεν μπορεί να γίνει Διαμεσολαβητής;
Η συνέχεια της συνέντευξης, που έδωσε ο κ. Χρήστος Γεωργακόπουλος στη Χριστίνα Μωράκη, στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Ασφαλιστικό Marketing
Σχόλια..ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ