.gif?rand=6002)
Δύσκολα μπορεί να πειστεί κανείς ότι ο Υπ. Εργασίας, κ. Γιώργος Κατρούγκαλος «συζητά» την επαγγελματοποίηση του ταμείων επικουρικής ασφάλισης και εφάπαξ των επιστημόνων, όπως ο ίδιος δήλωσε σε πρόσφατο συνέδριο με θέμα την κοινωνική ασφάλιση.
Και αυτό για δύο βασικούς λόγους:
- Η κυβέρνηση με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου την οποία πέρασε τον Απρίλιο του 2015, έχει επιβάλλει την υποχρεωτική μεταφορά των πλεοναζόντων κεφαλαίων τα οποία διαθέτουν οι δημόσιοι φορείς -μαζί και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί- από τις συστημικές τράπεζες σε Λογαριασμούς Ταμειακής Διαχείρισης της Τράπεζας της Ελλάδας, Καθώς τα κεφάλαια αυτά παραμένουν στην ΤτΕ, η κυβέρνηση μπορεί να τα δανείζεται από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και να τα χρησιμοποιεί για άλλους δικούς της σκοπούς, όπως η καταβολή μισθών δημοσίων υπαλλήλων, προνοιακών επιδομάτων ή η κάλυψη λειτουργικών αναγκών του Δημοσίου. Έτσι κεφάλαια των ασφαλιστικών οργανισμών τα οποία προέρχονται όχι μόνο από κρατική χρηματοδότηση, αλλά και από εισφορές τις οποίες καταβάλλουν μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι και εργοδότες μπορούν να χρησιμοποιούνται από το Κράτος για οτιδήποτε αυτό χρειάζεται. Έτσι «κρατικοποιείται» κάθε πλεονάζον «ίδιο» έσοδο των ταμείων.
- Η ανάπτυξη της επαγγελματικής ασφάλισης προϋποθέτει -πέραν του κατάλληλου θεσμικού πλαισίου- την ύπαρξη αυξητικής τάσης στα εισοδήματα του κλάδου ο οποίος την επιθυμεί. Σε συνθήκες όπου αναμένεται από φέτος και προπαντός από την 1.1.2017 η αύξηση της ασφαλιστικής και φορολογικής επιβάρυνσης (από νέους άμεσους αλλά και έμμεσους φόρους) τόσο των μισθωτών, όσο και των επαγγελματιών της χώρας -λόγω των δύο πακέτων μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση τον περασμένο Μάιο- πρέπει να θεωρείται μάλλον δύσκολη η διαμόρφωση ενός πλεονάσματος εισοδημάτων η οποία θα επιτρέψει την ίδρυση μαζικών επαγγελματικών ταμείων ή/και μία αποφασιστική ανάκαμψη της ιδιωτικής ασφάλισης με ή χωρίς τη «σύμπραξη » του δημοσίου τομέα.
Εξάλλου η «Σύμπραξη Δημοσίου – Ιδιωτικού Τομέα» στο πεδίο της ασφάλισης προϋποθέτει την οικονομική επάρκεια και των δύο πόλων. Ωστόσο η πλευρά του δημόσιο «πόλου» δεν δείχνει την απαιτούμενη επάρκεια, όπως δείχνει η μόνιμη -σχεδόν- «εμπλοκή» στη σχέση μεταξύ ΕΟΠΥΥ – ιδιωτικού τομέα (κλινικές, γιατροί, διαγωνιστικά κέντρα). Αλλά και ο ιδιωτικός «πόλος» του ΣΔΙΤ στην ασφάλιση δοκιμάζεται, δρώντας σε μία οικονομία η οποία δεν μπορεί ακόμα να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο λιτότητας – ύφεσης.
