Ο συγγραφέας ξεκινάει την περιήγησή του με τη φράση «θέλω να πιστεύω ότι έγραψα την αλήθεια, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι και σε πολλά δεν τη φαντάστηκα…»
Ο Ηλίας Γαβριλάκης, εξαίρετος ιατρός μαιευτήρας-γυναικολόγος, άσκησε την ιατρική στα Χανιά ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία. Στο βιβλίο του «οι Δρόμοι μου» παρουσιάζει την αυτοβιογραφία του, από το ξεκίνημα μέχρι σήμερα. Με το όνομα Αλέξης και καθισμένος στο γραφείο του στην αγαπημένη του πολυθρόνα και αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγος, προσπαθεί να συνδέσει κομμάτι κομμάτι τις μνήμες του. «Αναγνωρίζει πλέον ότι του απομένουν λίγα χρόνια, λίγοι μήνες, λίγες μέρες…»
Από τις πρώτες σελίδες της ανάγνωσης καταλαβαίνεις τα βασικά χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Αυτά μπορούν να παρουσιαστούν ως ακολουθεί.
- Η κοινή μοίρα των ανθρώπων. Η ζωή με το ξεκίνημά της προγραμματίζεται και για το τέλος της.
- Δεν ακολούθησε τις πατρικές συμβουλές και τις οικογενειακές παραδόσεις. Γιατί αρνήθηκε τον εύκολο δρόμο αλλά προτίμησε το δύσβατο.
- Είχε δύσκολα παιδικά χρόνια και επώδυνες αναμνήσεις.
- Προβληματική κατάσταση στο δημοτικό και τα πρώτα χρόνια εκπαίδευσης.
- Το πέρασμα από την κλασική κατεύθυνση στην πρακτική στο γυμνάσιο δημιούργησε νέα δεδομένα που καθορίσαν οριστικά τη μετέπειτα πορεία του επιστημονικά και επαγγελματικά.
Η αλλαγή της πορείας του Αλέξη προς το καλύτερο επιταχύνθηκε από τη μέρα που συνάντησε ένα καθηγητή-δάσκαλο που κατάφερε αργά αλλά σταθερά, να ανασύρει, να αναδείξει και να εμπλουτίσει τις χρήσιμες δεξιότητες του μαθητή. Ο μαθητής άρχισε μέρα με τη μέρα να αποκαλύπτεται. Ο καθηγητής ενημέρωσε τον πατέρα του ότι η βαθμολογία του μαθητή δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Ταυτόχρονα ο Αλέξης άρχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του και στο μαγαζί του πατέρα του στη λειτουργία της επιχείρησης και στις εμπορικές διαδικασίες. Εκεί για πρώτη φορά έμαθε για το δίκιο του πελάτη, την «πρεπειά» του εμπόρου,.. Επιπλέον μετά από συμβουλή του πατέρα του, διαβάζει τα χρονογραφήματα των «μεγάλων» στο Ελεύθερον Βήμα και στην Καθημερινή.
Η επιλογή του γνωστικού επιστημονικού αντικειμένου έγινε μετά από πολύ κόπο και αφού «πάλεψε» για να λυτρωθεί και να ελευθερωθεί από τις μνήμες του, καθοδηγήθηκε τελικά στον κλάδο της Ιατρικής στον οποίο διέπρεψε. Για μένα προσωπικά, θεωρώ ότι η Ιατρική είναι η επιστήμη των επιστημών και μια από τις επιστήμες κοντά στον άνθρωπο.
Ο συγγραφέας τελειώνει το ενδιαφέρον εισαγωγικό του μέρος με μια φράση που συχνά αναφέρεται σε πολλά δοκίμια: ότι ενώ πολέμησε γενναία, σκληρά, δυνατά τους ξένους «εχθρούς», υπέκυψε στους εσωτερικούς του «εχθρούς», στις μνήμες του.
Συμπερασματικά, και τελειώνοντας την παρουσίαση αυτού του ενδιαφέροντος βιβλίου με την ξεκούραστη ανάγνωση και την απλή κατανόηση, είναι σημαντικό να αναφερθεί μια ιδιαίτερη ικανότητα του Αλέξη, αυτή του αρθρογράφου. Με το ψευδώνυμο Γης και γράφοντας την καθημερινή προσωπική του στήλη στην πρώτη σελίδα του Κήρυκα, καταξιώθηκε στο χανιώτικο κοινό. «Η πένα του έσπαγε κόκαλα, το χιούμορ του ερέθιζε, οι σκέψεις του προβλημάτιζαν, η ειρωνεία του τσάκιζε, οι αναλύσεις του δημιουργούσαν θόρυβο, οι αναφορές του προκαλούσαν», έγραψε μια κριτικός. Βέβαια, η γραφή του δεν μπορούσε να περιοριστεί μόνο στην Κρήτη και εύκολα επεκτάθηκε στις τότε μεγάλες σε κυκλοφορία εφημερίδες της Αθήνας, Καθημερινή, Βήμα, Μεσημβρινή.
Ο συγγραφέας τονίζει ότι οι περισσότεροι κύκλοι της ζωής του έκλεισαν οριστικά και αμετάκλητα. Ένας κύκλος όμως, ο τελευταίος, εξακολουθεί να παραμένει ανοικτός. Είναι αυτός του απολογισμού. Ίσως να μην κλείσει ποτέ. Θα μένει ανοιχτός για να θυμίζει στους επόμενους όλα όσα δεν μπόρεσε και όσα δεν πρόφτασε να κάνει.
