Το Σαββατοκύριακο είναι ίσως ένα διάστημα που μπορείς να βάλεις τα μολύβια κάτω, να κλείσεις τα excel-όχαρτα και να ασχοληθείς με την οικογένειά σου, με τον κήπο σου, να δεις δυο φίλους ή να σκεφτείς λίγο παραπάνω. Αυτό βέβαια το τελευταίο ενέχει στις μέρες μας κάποιους σημαντικούς κινδύνους, γιατί αν βρεις το χρόνο και αφήσεις το μυαλό σου να σκεφθεί λίγο πιο ελεύθερα, χωρίς να χτυπάει το κινητό ή χωρίς να ανοίγεις λογαριασμούς προς πληρωμή, ίσως παρασυρθείς και βρεθείς σε δύσκολα μονοπάτια. Δυο-τρία ερεθίσματα να έχεις, κάποιες δηλώσεις της εβδομάδας να θυμηθείς, μια εικόνα να δεις στην τηλεόραση ή κάποιο τίτλο να κρέμεται στα μανταλάκια του περιπτέρου και έγινε το κακό.
Μετά, άντε να το μαζέψεις, να ξανασκεφτείς «λογικά», να υπερισχύσει «το μη χείρον βέλτιστον», να ξαναμπείς στην ευθεία. Μήπως πρέπει να καταργηθεί συνολικά το Σαββατοκύριακο, να ξεκουραζόμαστε (υποτίθεται) μια τυχαία κυλιόμενη μέρα της εβδομάδας, ενώ όλοι οι άλλοι θα δουλεύουν και όλα θα είναι ανοιχτά, έτσι ώστε τη μέρα αυτή, να τρέχουμε να κάνουμε όλες τις δουλειές μας που δεν μπορούμε να κάνουμε τις μέρες που δουλεύουμε; Έτσι είναι σίγουρο ότι δεν θα έχουμε καθόλου ελεύθερο χρόνο και συνεπώς, πού όρεξη για περίεργες σκέψεις. Λέτε να βάζω ιδέες; Βέβαια, η σκέψη μου αυτή περιέχει μια τεράστια αντίφαση, γιατί αν η δουλειά είναι αυτή που μας εμποδίζει να σκεφθούμε, τότε θα είχαμε τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο άνεργους να σκέφτονται συνεχώς. Τους έχουμε;
Λοιπόν, ο κύριος Μπερίσα κάπου βλέπει τη χώρα του μέχρι την Πρέβεζα και από την πλευρά του καλά κάνει. Στη Συρία, η αιματοχυσία-εμφύλιος συνεχίζεται και η Τουρκία λειτουργεί, ως η ήρεμη αλλά ταυτόχρονα αποφασιστική δύναμη της περιοχής, εγγυήτρια θρησκευτικών, πολιτικών και κοινωνικών παραδόσεων και ελευθεριών! Στην Αίγυπτο κάπου δεν τους βγήκε η επανάσταση του προηγούμενου χρόνου και έχουμε το ίδιο σκηνικό. Στην Κύπρο εξακολουθεί να υπάρχει η μοναδική διχοτομημένη πόλη-πρωτεύουσα κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Παλαιστίνιοι έχουν τώρα κράτος, δήλωσε ο παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς επιστρέφοντας από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών, όπου η Παλαιστίνη απέκτησε το καθεστώς του κράτους-παρατηρητή, ενώ μέχρι χθες, Ισραήλ και Παλαιστίνιοι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Με την ΠΓΔΜ, αν θυμάμαι καλά βρισκόμαστε εδώ και 20 χρόνια σε περίεργη κατάσταση μη-αναγνώρισης. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; Όλοι αυτοί είναι οι άμεσοι ή έμμεσοι γείτονές μας, μαζί και η Βουλγαρία βέβαια, με την οποία δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα, κάτι λίγα με τα νερά του Νέστου μόνο. Και εμείς τι κάνουμε, πού βρισκόμαστε; Ποια είναι η εξωτερική μας πολιτική, τι γίνεται στις ένοπλες δυνάμεις μας; Λίγα αυτονόητα πράγματα είπε ο αρχηγός του ΓΕΝ σχετικά με τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στο αξιόμαχο και την επιχειρησιακή ικανότητα του πολεμικού ναυτικού, αλλά πέρασε στα… ψιλά. Οι φίλοι μας όμως είχαν έτοιμη τη λύση, κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και συνεπώς σοβαρή μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Πού να θρέφεις και να ταΐζεις τόσους στρατευμένους… Να λοιπόν πώς αποδυναμώνεσαι άμεσα και απλά ως χώρα και στο στρατιωτικό τομέα, όταν η γειτονιά σου φλέγεται. Δεν έχεις που δεν έχεις καύσιμα, τι τους θέλεις τους φαντάρους; Να δικαιωθεί και ο «μαζί τα φάγαμε» που είχε δηλώσει ότι οι πιλότοι των μαχητικών είναι αντιπαραγωγικοί.
Αλλά γιατί ασχολούμαστε με αυτά; Εμείς είμαστε σοβαρό κράτος, έχουμε άλλα σημαντικά προβλήματα να λύσουμε… Το τελευταίο είναι αν το χρέος μας το 2020 θα είναι το 120% ή το 124% ή το 126,5% του ΑΕΠ, γιατί η διαφορά αυτή εγκυμονεί κινδύνους για την βιωσιμότητά του και πρέπει να ξέρει ακριβώς το ΔΝΤ τι θα κάνει. Το ότι τα ποσοστά αυτά υπολογίζονται πάνω σε ένα μεταβλητό, σε ένα κατ΄εκτίμηση μέγεθος που είναι το τότε ΑΕΠ, υποβαθμίζεται. Θεωρείται δεδομένο ότι οι εκτιμήσεις των κεφαλών της Ευρώπης και των αναλυτών του ΔΝΤ είναι έγκυρες, ότι δεν θα πέσουν έξω. Αν τώρα τα δυο τελευταία χρόνια έχουν πέσει έξω σε κάθε οικονομική τους προσέγγιση είναι κάτι άλλο. Δεν φταιν αυτοί, φταίνε τα έσοδα που δεν έρχονται γιατί η ύφεση ήταν μεγαλύτερη, δεν την πρόβλεψαν καλά. Γιατί δεν ρώταγαν τον περιπτερά της γειτονιάς και τον κάθε απλό μαγαζάτορα που την έβλεπε τη διογκωμένη ύφεση να έρχεται και την ζούσε;
Παντού μαυρίλα λοιπόν; Όχι, βέβαια, υπάρχουν και σημαντικά πολιτικά γεγονότα. Διέγραψε ο Βενιζέλος τον Λοβέρδο! Τώρα τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Επιτέλους, να έχουμε κι εμείς επιλογές…
Δεν τα λες άσχημα, δεν τα λες τελείως σωστά πάντως…
Το γεγονός του οτι περιμένεις το ΣΚ να τα κάνεις όλα αυτά, σημαίνει οτι δεν έχεις ζήσει ποτέ στην επαρχία. Από την άλλη υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, οι οποίοι πίστεψέ με, σκέφτονται! Το πως και το τι, είναι ακόμη υπό ζύμωση και επηρεασμένα από το γενικό σοκ, ωστόσο σκέφτονται. Αλίμονο σε αυτόν που θα έχει να αντιμετωπίσει σκεπτόμενους ανθρώπους όπως υποστήριζε και ο Σωκράτης!
Γιατί οι υπόλοιποι, που τρέχουμε για τους λογαριασμούς, που ανοίγουμε την TV μόνο για να ακούσουμε την καλοσερβιρισμένη προπαγάνδα, που αγχωνόμαστε ότι δε θα έχουμε λεφτά και τσακωνόμαστε με το γείτονα και το φίλο μας για πολιτικές πεποιθήσεις και ταμπέλες, που νομίζουμε οτι ευδαιμονία είναι επιστροφή στα 2 χιλιάρικα και τις πιστωτικές, είμαστε όχι μόνο γελασμένοι, είμαστε ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ!
Ναι, μπορεί να υπάρξει καλύτερη ζωή χωρίς το στρατό, απλά όσο ακούμε τις ειδήσεις τους νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη τα όπλα τους για να προστατευθούμε από τον εχθρό… Μάλλον ακόμα δεν μάθαμε ποιος είναι ο εχθρός μας. Ο κακός μας εαυτός. Γιατί δε σκεφτόμαστε. Γιατί έχουμε μόνο ένα σαββατοκύριακο. Γιατί δουλεύουμε για να κινούμε το χρήμα τους. Γιατί το αντίτιμο σε αυτό είναι ή ίδια η ζωή μας. Γιατί δεν έχουμε καταλάβει ακόμα οτι η αληθινή ζωή είναι έξω και μακριά από αυτό. Γιατί χάσαμε την επαφή μας με τη φύση, το μεγαλύτερο δάσκαλο.
Η σκέψη μας κάνει καλό. Δε θέλω να γυρίσω στην προ μνημονίων εποχή, απλά βιάζομαι να προχωρήσω στην μετά. Εκεί είναι το πρόβλημα, οτι άνθρωποι που λειτουργούν όπως αυτοί που φοβούνται τις σκέψεις και την “ελευθερία” του σαββατοκύριακου, είναι αυτοί που με εμποδίζουν να προχωρήσω σε μια καινούρια, πιο αληθινή ζωή, με κλειστές τηλεοράσεις και αληθινές ανάγκες -όχι κατασκευασμένα πρότυπα κατανάλωσης.
Μου έλειψε η αγάπη, η συντροφικότητα, ο διάλογος και η αμπελοφιλοσοφία, η έννοια, η φιλία, το φιλότιμο, η καλοσύνη, ΤΟ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΑΠΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.
Έκλεισα την τηλεόραση και ζω στην επαρχία. Ολοένα και τα βρίσκω. Δουλεύω περισσότερο, βγάζω λιγότερα. Σκάβω και το χωράφι μου παράλληλα και τρώω. Άλλαξα από μόνος μου αυτά που τόσο καιρό πίστευα ότι είναι καθήκον του Γιωργάκη και του Σαμαρά να μου αλλάξουν στη ζωή μου…
Διαβάζοντας και τα δύο κείμενα ένοιωσα καλύτερα, εισέπραξα έναν ήρεμο στοχασμό. Πόσα θα είχε να κερδίσει η κοινωνία μας, αν η ανταλλαγή απόψεων είχε αυτό το επίπεδο, αυτές τις προδιαγραφές! Χωρίς καταγγελίες, χωρίς κορώνες, χωρίς εγωϊσμούς, με κατάθεση απόψεων και σεβασμό στην άποψη του άλλου. “Δεν τα λες άσχημα, δεν τα λες τελείως σωστά πάντως…”. Ανθρώπινη προσέγγιση. Συγχαρητήρια κ. Γερακιέ.
Ευχαριστώ για τον καλό λόγο, ειλικρινά, ωστόσο θεωρώ οτι αυτή είναι η ουσία. Ο προβληματισμός και όχι η αντιπαράθεση.
Μιλάς Νίκο (πολλές ευχές για τη γιορτή σου παρεμπιπτόντως) για το πόσο σε κουράζουν οι καταγγελίες, οι κορώνες, οι εγωισμοί στις μεταξύ μας σχέσεις. Εγώ απαντάω με ένα πολύ απλό ερώτημα:
Εγώ ο ακραίος ή εξωκοινοβουλευτικός “αριστερός”, με σένα τον εθνικοσοσιαλιστή -κοινώς χρυσαυγίτη-, με το γείτονα μου τον πασόκο και τον περιπτερά το δεξιό ή το ξεδερφάκι που ψήφισε Τσίπρα (θέλουμε και ταμπέλες πανάθεμά μας), ακόμα και οι οργανωμένοι – “ψαγμένοι” κομουνιστές, όλοι μας, ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ;
Αυτό που εγώ αναζητάω είναι να ζω ευτυχισμένος και υγιής με ανθρώπους που αγαπώ και μ’αγαπούν, με μια αξιοπρεπή δουλειά, χωρίς το άγχος της επιβίωσης, να έχω λίγο χρόνο να αφιερώνω στον εαυτό μου και τους δικούς μου, να υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοκρατία γύρω μου.
Τώρα ποιός ο λόγος, να θέλει ο χρυσαυγίτης να σφάξει τον αριστερό και το αντίστροφο, δυστυχώς οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι ίδιοι που μας οδήγησαν εδώ που φθάσαμε. Διαίρει και βασίλευε, πολιτικές βλακείες, πεποιθήσεις για ηλίθιους που τους αρέσει η ομαδοποίηση και η αποποίηση ευθυνών (πάντα οι άλλοι φταίνε), αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα και τις πραγματικές λύσεις.
Είμαι πάντως αισιόδοξος, τα προβλήματα φέρνουν διάλογο και ο διάλογος γεννάει ιδέες. Δε ξέρω πόσο θα μας πάρει, αλλά άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα, θα αλλάξουμε προς το καλύτερο.
Μόνο αν αλλάξουμε εμείς θα αλλάξει και η κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε από αυτή τη διαπίστωση, ένα βήμα τη φορά.