Σε δημοσίευμα της Επιθεώρησης Συγκοινωνιακού Δικαίου αναφέρεται περιστατικό όπου οδηγός φορτηγού κάνοντας οπισθοπορεία από δρόμο μπήκε στην αυλή του και παρέσυρε τη γυναίκα του. Σύμφωνα με το δικαστήριο οι συγγενείς της θανούσας αποζημιώνονται:
“Το ατύχημα άρχισε να διαδραματίζεται εκτός του αυλείου χώρου της οικίας του οδηγού του ζημιογόνου οχήματος και της θανούσης, τελειώθηκε δε στον αύλειο χώρο. Δηλαδή το πιο πάνω ατύχημα διαδραματίσθηκε σε χώρους (δημόσια οδό – αύλειο χώρο οικίας) όπου το ζημιογόνο αυτοκίνητο καλύπτεται ασφαλιστικάπλήρως από το ν. 489/1976, αφού τούτο δεν εκτυλίχθηκε σε χώρους όπου η επιφάνεια του εδάφους είναι προσιτή αποκλειστικά και μόνο σε ορισμένους χρήστες που συνδέονται μεταξύ τους με προσωπικές σχέσεις ή σχέσεις που αφορούν την επιφάνεια. Ειδικότερα η κατωτέρω δημοσιευόμενη απόφαση δέχθηκε ότι στην έννοια του «προσιτού στο κοινό γηπέδου» υπάγονται τόσο οι ιδιωτικοί χώροι στους οποίους επιτρέπεται η κυκλοφορία, μετά από άδεια του ιδιοκτήτη του χώρου, όπως είναι οι επισκέπτες στους οποίους επιτρέπεται από τον ιδιοκτήτη η χρήση του ιδιωτικού χώρου στάθμευσης, όσο και ο αύλειος χώρος οικίας.
Παράσυρση Πεζής κατά την εκτέλεση οπισθοπορείας για έξοδο από ιδιωτικό αύλειο χώρο
Αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού ΙΧ Φορτηγού ο οποίος εκτελώντας οπισθοπορεία εξερχόμενος από αύλειο χώρο της οικίας του παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα την σύζυγό του, που αρχικά στεκόταν στο πεζοδρόμιο της οδού (παράβαση άρθρου 13 παρ. 2, 19 παρ. 1 του ΚΟΚ). Ψυχική Οδύνη Για τον θάνατο 87χρονης, επιμεριζόμενη ανά 20.000 € στην κόρη Ανά 8.000 € σε καθένα από τα τέσσερα εγγόνια Ανά 5.000 € σε καθένα από τα τέσσερα δισέγγονα Σχόλια – Παρατηρήσεις 1.Παράσυρση Πεζών εντός Αυλείου Χώρου Οικίας κατά την εκτέλεση ελιγμών στάθμευσης οχήματος. Αποκλειστική υπαιτιότης οδηγού ΙΧΕ, ο οποίος εκτελώντας οπισθοπορεία προερχόμενος από ανώνυμη δημοτική οδό με σκοπό να εισέλθει εντός του προαύλιου χώρου της οικίας του, απώλεσε τον έλεγχο του οχήματός του, με αποτέλεσμα να εκτραπεί της πορείας του και αφού προσέκρουσε αρχικώς στην σιδερένια δίφυλλη θύρα εισόδου του περιφραγμένου αυλείου χώρου της οικίας του, στη συνέχεια να εισέλθει εντός αυτού και να παρασύρει τραυματίζοντας τρία άτομα, εκ των οποίων τα δύο θανασίμως.
Το ατύχημα κρίθηκε ότι άρχισε μεν να διαδραματίζεται σε ανώνυμη δημοτική οδό, όταν το όχημα άρχισε να εκτρέπεται της πορείας του, τελειώθηκε όμως στον ιδιωτικό χώρο (πάρκιγκ) του πρώτου εναγομένου, (υπαιτίου οδηγού) όπου αυτός, κατά το προηγούμενο ακαθόριστο – χρονικό διάστημα, κυκλοφορούσε το ζημιογόνο αυτοκίνητό του, κατά την διαδικασία της σταθμεύσεώς του. Συνεπώς το ατύχημα συνέβη κατά την κυκλοφορία του αυτοκινήτου σε δημόσια οδό ή σε εξομοιούμενη προς αυτήν κυκλοφορία επί γηπέδου προσιτού στο κοινό ή σε αριθμό προσώπων, δικαιουμένων να συχνάζουν σ’ αυτόν (άρθρο 2 παρ. 1 του ν. 489/1976), στην δ΄ έννοια του «γηπέδου» αυτού περιλαμβάνονται και ιδιωτικοί χώροι, στους οποίου επιτρέπεται η κυκλοφορία μετά από άδεια του ιδιοκτήτη του χώρου, όπως π.χ. είναι και τα ιδιωτικά parking. ΑΠ 1529/2007, ΕΣυγκΔ 2007/623
Αποφ.Μον.Εφ.Αθην.3807/2017
Πρόεδρος : Δημήτριος Τράγκας
Δικηγόροι: Δημήτριος Καραβέλος, Αθανάσιος Θάνος
Κείμενο Απόφ. ΑΠ 3807/2017
Κατά τη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του ν. 489/1976 «περί υποχρεωτικής ασφαλίσεως της εξ ατυχημάτων αστικής ευθύνης», όπως κωδικοποιήθηκε με το π.δ. 237/1986 «ο κύριος ή κάτοχος αυτοκινήτου που κυκλοφορεί μέσα στην Ελλάδα επί οδού, υποχρεούται να έχει καλύψει με ασφάλιση την εκ τούτου έναντι τρίτων αστική ευθύνη σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος. Η κυκλοφορία επί γηπέδου προσιτού στο κοινό ή σε κάποιο αριθμό προσώπων που δικαιούνται να συχνάζουν σ’ αυτό εξομοιώνεται με την κυκλοφορία επί οδού». Με βάση την προεκτεθείσα διάταξη η ασφαλιστική κάλυψη προϋποθέτει κατ’ αρχήν ότι το ατύχημα συνέβη από αυτοκίνητο που κυκλοφορεί σε δημόσια οδό ή σε γήπεδο προσιτό στο κοινό ή σε αριθμό προσώπων που δικαιούνται να συχνάζουν σε αυτό. Δεν είναι, δε, απαραίτητο η ζημία στον τρίτο να συμβεί επί της δημοσίας οδού ή στο γήπεδο που είναι προσιτό στο κοινό (βλ. σχετ. Αθανάσιο Γ. Κρητικό «Αποζημίωση από Αυτοκινητικά ατυχήματα», έκδ. δ'(2008) περ. αριθμ. 59, σελ. 564, όπου παραπομπή του συγγραφέα στη νομολογία του ιταλικού Ακυρωτικού).
Εξάλλου οι όροι «κυκλοφορία» του αυτοκινήτου και «γήπεδο προσιτό σε κάποιο αριθμό προσώπων» ερμηνεύονται ευρέως από την νομολογία του Αρείου Πάγου, ώστε να αντιμετωπίζονται όλες, σχεδόν, οι περιπτώσεις προκλήσεως ζημιών σε τρίτους. Έτσι αυξάνεται η προστασία των τρίτων και ικανοποιείται η κοινωνική και προστατευτική λειτουργία του ν. 489/1976 (βλ. σχετ. ΑΠ (ολ) 23/1989, ΑΠ 23 8/2015,αδημ., ΑΠ 1322/2013, αδημ., ΑΠ 526/2012 και ΑΠ 1529/2007), Όσον αφορά, δε, την ανωτέρω έννοια «γήπεδο προσιτό στο κοινό» λεκτέα τα ακόλουθα: Κατ’ αρχήν μη προσιτό γήπεδο στο κοινό, είναι εκείνο στο οποίο έχουν πρόσβαση μόνο ορισμένοι χρήστες που συνδέονται μεταξύ τους με προσωπικές σχέσεις ή σχέσεις που αφορούν την επιφάνειά του (βλ. σχετ. Αθανάσιο Γ. Κρητικό, ό.π., περ. αριθμ. 59, σελ. 564, όπου παραπομπή του συγγραφέα στη γερμανική θεωρία). Όμως στην προεκτεθείσα έννοια (του «προσιτού στο κοινό γηπέδου») υπάγονται τόσο οι ιδιωτικοί χώροι στους οποίους επιτρέπεται η κυκλοφορία μετά από άδεια του ιδιοκτήτη του χώρου, όπως είναι οι επισκέπτες στους οποίους επιτρέπεται από τον ιδιοκτήτη η χρήση του ιδιωτικού χώρου στάθμευσης, όσο και ο αύλειος χώρος οικίας (βλ. σχετ. Αθανάσιο Γ. Κρητικό, ό.π., περ. αριθμός 59 σελ. 564, Α1Ί 1529/2007, αδημ., ΕφΝαυπλ. 26/2006 Επ ΣυγκΔ 2006.356).
Συνθήκες ατυχήματος – Υπαιτιότητα
Στην προκειμένη περίπτωση από την ανωμοτί κατάθεση του τρίτου εκ των εναγόντων, και ήδη τρίτου εκ των εκκαλούντων, Δ. Κ. του Ι., που εξετάσθηκε στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, και η οποία (ως άνω κατάθεση) περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά συνεδριάσεως του ίδιου Δικαστηρίου, από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που οι διάδικοι, μετ’ επικλήσεως, προσκομίζουν και τα οποία λαμβάνονται υπόψη είτε προς άμεση απόδειξη είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (μεταξύ’ των τελευταίων περιλαμβάνονται και τα έγγραφα της συναφούς ποινικής δικογραφίας (βλ. σχετ. Ν. Παϊσίδου «Τα δικαστικά τεκμήρια» έκδ. 1991. σελ. 230 και σημ. 86, Εφ Αθ 2035/2017, αδημ., ΕφΑΘ 261/2017, αδημ., ΕφΑθ 3029/ 2016, αδημ., Εφ.Θεσς. 1166/2015 αδημ. και ΕφΘεσσ. 2648/2013, αδημ.), καθώς και οι προσκομιζόμενες και επικαλούμενες από τους διαδίκους φωτογραφίες, που κατά το νόμο θεωρούνται ως έγγραφα (άρθρα 444 παρ. 3, 448 παρ. 2 και 457 παρ. 4 του ΚΠολΔ. βλ. σχετ. ΕφΑθ 261/2917, αδημ., ΕφΘεσσ. 1 166/2015, αδημ., ΕφΝαυπλ. 73/2009, αδημ., ΕφΝαυπλ. 53/2009, αδημ.), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά, που ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της προκειμένης δίκης:
Την 5η Αυγούστου του έτους 2010 και ώρα 08.50′ η Σ. σύζυγος Χ. Ζ., το γένος Θ. Α., στενή συγγενής των εναγόντων – εκκαλούντων (για το βαθμό συγγένειας της ανωτέρω με ένα έκαστο εκ των εναγόντων, και ήδη εκκαλούντων, γίνεται λόγος πιο κάτω), βρισκόταν πεζή στο έβδομο χιλιόμετρο της δημοσίας οδού ____ και δη έξω από τον αύλειο χώρο (έξω από την μεταλλική συρόμενη πόρτα της εισόδου) του αγροτικού σπιτιού της, που είναι κτισμένο στην περιοχή ____ του χωριού _____ (πλησίον του προεκτεθέντος σημείου της μνησθείσης οδού) και στο οποίο ζούσε με τον σύζυγό της και οδηγό του διαλαμβανόμενου παρακάτω οχήματος, Χ. Ζ. του Σ., ηλικίας του τελευταίου κατά τον ως άνω χρόνο 86 ετών (γεννήθηκε ούτος το έτος 1924). Η προεκτεθείσα πεζή στο εν λόγω σημείο βρισκόταν γιατί ανέμενε την ολοκλήρωση της οπισθοπορείας του με αριθμό κυκλοφορίας ΚΡΑ____ ΦΙΧ αυτοκινήτου, που κατά τον ως άνω χρόνο οδηγούσε ο ρηθείς Χ. Ζ., ο οποίος, ενεργώντας την προρρηθείσα οπισθοπορεία, σκόπευε νε εξέλθει από τον αύλειο χώρο της ειρημένης οικίας στην παρακείμενη οδό, ούτως ώστε, αφού παραλάβει την προαναφερθείσα πεζή, να κατευθυνθεί προς την ____. Σημειώνεται δε ότι κατά τον μνησθέντα χρόνο το ως άνω αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του ειρημένου οδηγού, ήταν ασφαλισμένο για τις προς τρίτους ζημίες, που θα προκαλούνταν από την λειτουργία του, στην εναγόμενη – εφεσίβλητο ασφαλιστική εταιρεία, «____ ΑΕΕΓΑ».
Περαιτέρω από το αυτό αποδεικτικό υλικό αποδείχθηκαν και τα ακόλουθα: Καθ’ ον χρόνο ο Χ. Ζ. ενεργούσε την προρρηθείσα οπισθοπορεία με το αυτοκίνητό του, και ενώ είχε και αυτός εξέλθει από τον αύλειο χώρο του σπιτιού του, άκουσε μία κραυγή και αντιλήφθηκε ότι κάτι είχε συμβεί. Για το λόγο αυτό ακινητοποίησε το όχημά του, εξήλθε από αυτό, και είδε τη σύζυγό του εγκλωβισμένη κάτω από την μηχανή του ως άνω οχήματος, πολύ κοντά στον εμπρόσθιο αριστερό τροχό. Τότε προσπάθησε να απεγκλωβίσει τη σύζυγό του από το κάτω μέρος του αυτοκινήτου του, πλην όμως δεν το κατόρθωσε, και κάτω από την ψυχολογική πίεση που βρισκόταν προ της θέας της εγκλωβισμένης συζύγου του και της αποτυχίας του να επιτύχει τον ως άνω απεγκλωβισμό, επιβιβάστηκε, και πάλι, στο αυτοκίνητό του, και θεωρώντας ότι κινούμενος προς τα εμπρός, προς τον αύλειο δηλαδή χώρο της οικίας του, θα κατόρθωνε, τελικά, να απεγκλωβίσει τη σύζυγό του, διήνυσε μεγάλη απόσταση προς τον εν λόγω χώρο και μέσα σ’ αυτόν.
Όταν δε ο ανωτέρω οδηγός ακινητοποίησε το όχημά του (πάντοτε μέσα στον ρηθέντα αύλειο χώρο) είχε μεν κατορθώσει να επιτύχει την απεμπλοκή του σώματός της συζύγου του, πλην όμως ήδη η τελευταία (από τη στιγμή που παρασύρθηκε από το αυτοκίνητο του συζύγου της μέχρι την απεμπλοκή του σώματός της από αυτό) είχε υποστεί πολλαπλές κακώσεις σώματος, εξαιτίας των οποίων, ως μόνης ενεργού αιτίας, επήλθε λίγο χρόνο μετά ο θάνατός της. Υπό τα προεκτεθέντα αποκλειστικός υπαίτιος για τον θανάσιμο τραυματισμό της Σ.Ζ. τυγχάνει ο σύζυγός της Χ. Ζ., ο οποίος διενεργώντας την μνησθείσα οπισθοπορεία του οχήματος του δεν ήταν σε θέση να ελέγχει πλήρως το τελευταίο (παράβαση του άρθρου 13 παρ. 2 του ΚΟΚ) ούτως ώστε να μπορεί σε κάθε στιγμή να εκτελεί τους απαιτούμενος χειρισμούς (παράβαση του άρθρου 19 παρ. 1 του ΚΟΚ), δεν ρύθμισε την ταχύτητα του ειρημένου οχήματος κατά τρόπον ώστε να είναι σε θέση να διακόψει την πορεία αυτού σε περίπτωση που οι περιστάσεις το επέβαλαν (παράβαση του άρθρου 19 παρ. 2 του ΚΟΚ) και έθεσε σε κίνδυνο την προ- αναφερθείσα πεζή εξερχόμενος από τον αύλειο χώρο της οικίας του (παράβαση του άρθρου 39 παρ. 3 του ΚΟΚ).
Περαιτέρω όμως σκοπουμένης της επίδικης διαφοράς από πλευράς ασφαλιστικής κάλυψης του με αριθμό κυκλοφορίας ΚΡΑ – ____ ΦΙΧ αυτοκινήτου, ήτοι του ζημιογόνου τοιούτου πρέπει να ειπωθούν τα εξής: Το ένδικο ατύχημα άρχισε να διαδραματίζεται εκτός του αυλείου χώρου της οικίας του οδηγού του ζημιογόνου οχήματος και της θανούσης υπό της προδιαληφθείσες συνθήκες συζύγου του, τελειώθηκε δε (το ατύχημα αυτό) στον μνησθέντα αύλειο χώρο. Δηλαδή το πιο πάνω ατύχημα διαδραματίσθηκε σε χώρους (δημόσια οδό – αύλειο χώρο οικίας) όπου το ζημιογόνο αυτοκίνητο καλύπτεται ασφαλιστικά πλήρως από το ν. 489/1976, αφού τούτο δεν εκτυλίχθηκε σε χώρους όπου η επιφάνεια του εδάφους είναι προσιτή αποκλειστικά και μόνο σε ορισμένους χρήστες που συνδέονται μεταξύ τους με προσωπικές σχέσεις ή σχέσεις που αφορούν την επιφάνεια.
Αλλά και με την εκδοχή ακόμη ότι ο αύλειος χώρος όπου τελειώθηκε το ένδικο ατύχημα τυγχάνει χώρος μη προσιτός στο κοινό, και πάλι υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη του ζημιογόνου αυτοκίνητου, διότι ο θάνατος της ειρημένης αποβιωσάσης και η εναγομένη ασφαλιστική εταιρεία ευθύνεται με βάση τη σχετική σύμβαση ασφάλισης, επήλθε μεν στον φερόμενο ως μη προσιτό στο κοινό χώρο, αλλά το ένδικο ατύχημα ούτως ή άλλως άρχισε να διαδραματίζεται στην προαναφερθείσα δημόσια οδό όπου υφίστατο η κατ’ άρθρο 2 παρ. 1 του ν. 489/1976 ασφαλιστική κάλυψη του προαναφερθέντος οχήματος. Κατά συνέπεια το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που δέχθηκε ότι το πιο πάνω ατύχημα εκτυλίχθηκε και περαιώθηκε εντός αποκλειστικά ιδιωτικού χώρου (μη διαδραματισθέν σε κάποια φάση του σε δημόσια οδό) μη προσιτό στο κοινό και για το λόγο αυτό δεν συνέτρεχε περίπτωση ασφαλιστικής κάλυψης, και στη συνέχεια, με τα εν λόγω δεδομένα, απέρριψε την ένδικη αγωγή ως αβάσιμη από ουσιαστική άποψη, έσφαλε τόσο ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων, όσο και ως προς την ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου. Επομένως οι σχετικοί λόγοι εφέσεως είναι βάσιμοι και πρέπει να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη απόφαση και να διαταχθεί η επιστροφή του παραβόλου στους καταθέσαντες. Περαιτέρω πρέπει να κρατηθεί και να δικαστεί η αγωγή από το παρόν Δικαστήριο.
Από το ειρημένο αποδεικτικό υλικό αποδείχθηκαν και τα εξής: Η θανούσα, ηλικίας 87 ετών κατά το χρόνο του ατυχήματος, ήταν μητέρα της πρώτης εκ των εναγόντων, Α.χήρας Ι. Κ., το γένος Χ. Ζ., γιαγιά των δευτέρας, τρίτου, τετάρτου και πέμπτης εκ των εναγόντων, Ν. συζύγου Μ. Σ., Δ. Κ. του Ι., Χ. Κ. του Π. και Ε. συζύγου Γ. Κ., το γένος Ι. Κ., αντίστοιχα και προγιαγιά όλων των υπολοίπων εκ των εναγόντων.
Παρά το γεγονός ότι με τους ανωτέρω η μνησθείσα θανούσα δεν ζούσε μαζί, συνδεόταν με αυτούς με στενό ψυχικό δεσμό και αγάπη. Τους ίδιους ψυχικούς δεσμούς διατηρούσε με την θανούσα και οι ενάγοντες. Κατά αυτόν τον τρόπο, συνεπεία του απροσδόκητου και κάτω από τις εκτεθείσες συνθήκες θανάτου της, οι εν λόγω στενοί συγγενείς της υπέστησαν ψυχική οδύνη για την αποκατάσταση της οποίας πρέπει να επιδικασθεί σ’ αυτούς χρηματική ικανοποίηση, η οποία λαμβανομένων υπόψη των συνθηκών του ατυχήματος, της αποκλειστικής υπαιτιότητας του οδηγού και κυρίου του ασφαλισμένου στην εναγομένη ασφαλιστική εταιρεία ζημιογόνου αυτοκινήτου και της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των εναγόντων πρέπει να καθορισθεί:
α) στο ποσό των 20.000,00 € για την πρώτη εκ των εναγόντων, κόρη της,
β) στο ποσό των 8.000,00 € για τη δευτέρα εκ των εναγόντων, εγγονή της,
γ) στο ποσό των 8.000,00 € για τον τρίτο εκ των εναγόντων, εγγονό της,
δ) στο ποσό των 8.000,00 € για τον τέταρτο εκ των εναγόντων, εγγονό της,
ε) στο ποσό των 8.000,00 € για την πέμπτη εκ των εναγόντων, εγγονή της,
στ) στο ποσό των 5.000,00 € για τον έκτο εκ των εναγόντων, δισέγγονο της,
ζ) στο ποσό των 5.000,00 € για τον έβδομο εκ των εναγόντων, δισέγγονο της,
η) στο ποσό των 5.000,00 € για τον όγδοο εκ των εναγόντων, δισέγγονο της,
θ) στο ποσό των 5.000,00 € για την ένατη εκ των εναγόντων, δισέγγονή της, η οποία λόγω της ανηλικότητάς της εκπροσωπείται στην παρούσα δίκη από τους ασκούντες τη γονική αυτής μέριμνα γονείς της
και ι) στο ποσό των 5.000,00 € για το δέκατο εκ των εναγόντων, δισέγγονο της, ο οποίος λόγω της ανηλικότητάς του εκπροσωπείται στην παρούσα δίκη από τους ασκούντες τη γονική αυτού μέριμνα γονείς του.
Μετά τα εν λόγω δεδομένα πρέπει η ένδικη αγωγή να γίνει δεκτή εν μέρει ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη, και να αναγνωρισθεί ότι η εναγομένη οφείλει να καταβάλει στους ενάγοντες τα ακόλουθα ποσά με τους νόμιμους τόκους από την επομένη της επίδοσης της αγωγής και μέχρι την ολοσχερή εξόφληση: α) στην πρώτη εκ των εναγόντων το ποσό των είκοσι χιλιάδων ευρώ (20.000,00€), β) στη δεύτερα εκ των εναγόντων το ποσό των οκτώ χιλιάδων ευρώ (8.000,00 €). γ) στον τρίτο εκ των εναγόντων το ποσό των οκτώ χιλιάδων ευρώ (8.000,00 €), δ) στον τέταρτο εκ των εναγόντων το ποσό των οκτώ χιλιάδων ευρώ (8.000,00 €), ε) στην πέμπτη εκ των εναγόντων το ποσό των οκτώ χιλιάδων ευρώ (8.000,00 €), στ) στον έκτο εκ των εναγόντων το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ (5.000,00 €), ζ) στον έβδομο εκ των εναγόντων το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ (5000,00 €), η) στον όγδοο εκ των εναγόντων το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ (5.000,00 €), θ) στην ένατη εκ των εναγόντων, όπως αυτή νόμιμα (λόγω της ανηλικότητάς της) εκπροσωπείται από τους ασκούντες τη γονική αυτής μέριμνα γονείς της Δ. Κ. του Ι. και Σ. σύζυγο Δ. Κ., το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ (5.000,00 €) και ι) στο δέκατο εκ των εναγόντων, όπως αυτός νόμιμα (λόγω της ανηλικότητάς του) εκπροσωπείται από τους ασκούντες τη γονική αυτού μέριμνα γονείς του Γ. Κ. και Ε. σύζυγο Γ. Κ. το γένος I. Κ., το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ (5.000,00 €). Τα δικαστικά έξοδα, τέλος, των εναγόντων, και για τους δύο βαθμούς, μειωμένα λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας τω διαδίκων βαρύνουν την εναγόμενη (άρθρα 178 και 183 του ΚπολΔ). Πηγή: Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου
 (300 x 250 px).gif?rand=362)
