.gif?rand=7948)
Μια περίεργη παγωμάρα διακατέχει τους πολίτες σχετικά με τον ανασχηματισμό που έγινε. Όποιον ρωτήσεις, θα εισπράξεις ή αδιαφορία ή αγανάκτηση ή οργή. Δεν βρήκα ούτε έναν που να μου πει κάποιον καλό λόγο. Προβληματισμός και ανησυχία από όλες τις πλευρές.
Οι νεοδημοκράτες θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ του 5% έγινε ισότιμος εταίρος στην κυβέρνηση και ότι μεθοδικά παίρνει την εξουσία από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Αντιπροεδρία, Υπουργείο Εξωτερικών, Υπουργείο Υποδομών (μεγάλα έργα-εργολαβικές εταιρείες), Δημόσια Τηλεόραση, Αγροτικός Τομέας, Περιβάλλον-Ενέργεια, αλλά και ισότιμη παρουσία στο Εσωτερικών. Πολλοί, υπενθυμίζουν με νόημα ότι και ο Υπουργός Οικονομικών προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και συνεπώς αναρωτιούνται τι έχουν ψηφίσει; Νέα Δημοκρατία που πήρε σχεδόν 30% ή ΠΑΣΟΚ που ελέγχει όλους αυτούς τους κυβερνητικούς τομείς; Πολλοί νεοδημοκράτες είναι έξαλοι.
Οι πασόκοι, έχουν χωριστεί στα δύο. Αυτοί που θριαμβολογούν ότι «τους την φέραμε. Με διαλυμένο το κόμμα στο 5% έχουμε το ένα τρίτο της κυβέρνησης και σημαντικά πόστα. Ο Πρόεδρός τους έκανε ματ και χτίζει το προφίλ του στο εξωτερικό». Οι υπόλοιποι βλέπουν ότι έγιναν συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας και νιώθουν ότι η τεράστια φθορά που έρχεται θα τους παρασύρει κι αυτούς. Πολλοί μάλιστα, κατηγορούν τον Πρόεδρο ότι δεν έπρεπε να μείνει μόνος κυβερνητικός εταίρος της ΝΔ, χωρίς τη ΔΗΜΑΡ και ότι τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες «ευρέος κυβερνητικού σχήματος ενάντια στο κακό και επικίνδυνο ΣΥΡΙΖΑ».
Οι του ΚΚΕ τα δικά τους, οι συριζαίοι καταγγέλλουν και περιμένουν, οι υπόλοιποι βλέπουν αδιέξοδα και συσχετισμούς. Αλήθεια, πόσοι ακόμα πιστεύουν στα αποτελέσματα των εκλογών; Πόσοι θεωρούν ότι την ψήφο τους την χειρίζεται το κόμμα στο οποίο την έδωσαν, σύμφωνα με τις πραγματικές τους επιθυμίες; Πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σε μια οικουμενική κυβέρνηση ή έστω μια κυβέρνηση συνεργασίας τριών ή τεσσάρων κομμάτων, από μια δικομματική κυβέρνηση; Τι εκπροσωπεί τελικά σήμερα η νέα, μετά τον ανασχηματισμό, κυβέρνηση;
Θα σας στεναχωρήσω, αλλά το μόνο που εκπροσωπεί είναι το καταδικασμένο στη συνείδηση του λαού πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα, που μετά από 40 σχεδόν χρόνια εναλλαγής στην εξουσία, παίζει τα ρέστα του. Δεν αφήνει την εξουσία από τα χέρια του, δεν ανέχεται οποιαδήποτε κριτική και οποιονδήποτε τρίτον, που ίσως προσπαθεί να ψελλίσει κάτι διαφορετικό. Προσωπική μου άποψη ότι δεν έφυγε η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αλλά ότι την διώξανε με περίτεχνες κινήσεις. Το σύστημα έπρεπε να μείνει μόνο του, να αντεπιτεθεί, να επιζήσει και να ξαναχτίσει τους δύο «αντίπαλους» πόλους.
Για σκεφτείτε το λίγο. Το ΠΑΣΟΚ, με συνθήματα κατά της λιτότητας (λεφτά υπάρχουν και άλλα πολλά) θριαμβευτής με τεράστιο ποσοστό το 2009, έφερε μνημόνιο και τρόικα πριν καταλάβουν ακόμα και οι ψηφοφόροι του τι ακριβώς συμβαίνει. Την ίδια περίοδο η Νέα Δημοκρατία, με απόλυτο και σαφή αντιμνημονιακό λόγο, «καλοσώριζε και αποθήκευε» τους περισσότερους από τους πολίτες που τρόμαζαν μπροστά στα μνημονιακά μέτρα και εγκατέλειπαν το ΠΑΣΟΚ. Τη στιγμή της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκαν ως από μηχανής Θεός, Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ και, χωρίς εκλογές, το σύστημα έφτιαξε την κυβέρνηση συνεργασίας (Ποιος την ζήτησε; Ποια λαϊκή εντολή υπήρχε;) με εξωκοινοβουλευτικό Πρωθυπουργό, που οδήγησε σε σκληρότερα μέτρα, σε νέο μνημόνιο, σε δεσμευτικές επιστολές.
Όταν έκλεισε ο κύκλος της μεταβατικής, αλλά τόσο ουσιαστικής από πλευράς μνημονιακής πολιτικής, αυτής κυβέρνησης πραγματοποιήθηκαν εκλογές. Σύνθημα της καινούργιας μνημονιακής κυρίαρχης παράταξης της Νέας Δημοκρατίας «η επαναδιαπραγμάτευση» για να αποφύγουμε την καταστροφή, την πτώχευση και την εξαθλίωση που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κέρδισε με βραχεία κεφαλή αλλά δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Ο αφανής της εταίρος, το ΠΑΣΟΚ έδωσε πρόθυμα στήριξη, αλλά ο θρίαμβος του συστήματος ήταν ότι βρέθηκε και το αριστερό άλλοθι της ΔΗΜΑΡ, που για τους δικούς της λόγους συγκατένευσε στην τρικομματική κυβέρνηση. Μέσα από δεκάδες κόκκινες γραμμές και πολιτικά μπρος-πίσω, νέα μέτρα, νέο μηνημόνιο, νέα αφαίμαξη του ελληνικού λαού. Με δημοκρατικό όμως τρόπο και με την έξωθεν καλή μαρτυρία, αφού οι «υγιείς δυνάμεις Νέα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ» ψήφιζαν και ξαναψήφιζαν και δικαιολογούσαν τα πάντα.
Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι, νέα μέτρα έπρεπε να παρθούν, νέα μνημόνια να υπογραφούν. Αν δεν τα ψήφιζε η ΔΗΜΑΡ; Αν σήκωνε κεφάλι; Αν καταψηφιζόταν ένα νομοσχέδιο; Στήθηκε λοιπόν ένα σκηνικό (της ΕΡΤ, αν δεν έπιανε αυτό θα στηνότανε στη συνέχεια άλλο, μέχρι η ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει) και επιτέλους έμειναν μόνοι τους, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν και πώς να το κάνουν. Ο ένας χρόνος με τη ΔΗΜΑΡ ήταν το διάλειμμα, που όμως τέλειωσε. Τόσο την χρειαστήκανε για άλλοθι, τόσο την κρατήσανε. Τώρα έχουμε το φίνις και στην ευθεία μπαίνουν οι δυο «μεγάλοι». Γιατί το σύστημα αυτούς αναγνωρίζει ως μεγάλους. Πρέπει να κρατηθούν στην εξουσία, είτε ένας-ένας είτε και οι δυο μαζί. Χωρίς όμως τρίτους ή άλλα …ατυχήματα.
Θα αλληλοβοηθηθούνε και όταν «σώσουν την Ελλάδα» (και πάνω απ΄όλα τους εαυτούς τους) θα ξαναχωρίσουν, θα καταγγείλει ο ένας τον άλλον, θα σκοτωθούνε. Για να οδηγηθούμε σε εκλογές, με σκοπό να ξαναεκλεγεί ο ένας από αυτούς, δεν έχει σημασία ποιος, χωρίς δεκανίκια όμως, χωρίς τρίτους. Διαβάστε ένα προς ένα τα ονόματα των μελών της νέας σύνθεσης της κυβέρνησης. Τι τους χωρίζει; Το κόμμα προέλευσης. Τι τους ενώνει; Η πίστη στα μνημόνια και στη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής χωρίς οποιονδήποτε ενδοιασμό. Ακόμα και αυτός που δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο, βρήκε καιρό εκτός εξουσίας, το διάβασε, το κατάλαβε, το υιοθέτησε και ήρθε να το υπηρετήσει.
Τι θα γίνει λίγο πριν την κατάρρευσή τους; Μα δεν θα καταρρεύσουν, την τελευταία στιγμή οι καλοί δανειστές θα διαγράψουν χρέη, θα ανακαλυφθεί ότι έχει ήδη έρθει η ανάπτυξη στην Ελλάδα, μέχρι και αυξήσεις θα δοθούν. Και ως σωτήρες θα ξαναζητήσουν την ψήφο μας. Αν δεν ήταν και εκείνο το περίφημο πριμ των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, θα κατέβαιναν και μαζί στις επόμενες εκλογές ως «Συνασπισμός Σωτηρίας της Πατρίδας». Λέτε; Μέχρι τότε αλλάζουμε και το νόμο για το πριμ.
Το διάλειμμα τέλος λοιπόν, τα κεφάλια μέσα. Έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας. Την πρώτη στην ιστορία. Αυτοί ξέρουν πώς θα συνεχίσουν να μας σώνουν. Εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να σωζόμαστε από αυτούς; Εγώ προσωπικά όχι.
