του Μελά Γιαννιώτη*
Είναι αξιοθαύμαστοι οι CEOs που έχουν το χρόνο και την υπομονή να διαβάζουν και να μελετούν την Ιστορία μας και να δίνουν το καλό παράδειγμα στους νεότερους, που τα μόνα πράγματα που φαίνεται να τους ενδιαφέρουν είναι το Χρήμα και η Εξουσία. Υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως σπάνια θα βρεις ένα νέο CEO να βρίσκει χρόνο να ασχολείται με το χόμπι του, φωτίζοντας παράλληλα τους συνεργάτες του και τους συνανθρώπους του. Ο Μελάς Γιαννιώτης, γνωστός σε όλη την Αγορά, αναλύει μια άλλην πτυχή της… Κλειόνας και Κλεταγόρης, ποιας άλλης εποχής, παρά του Μακεδονικού Ελληνισμού και δίνει αποστωματικές απαντήσεις στους γείτονες και τους υποστηρικτές τους.
Νύν τα πάντα κλεΐζουσι φωτός – Κλειόνα και Κλεταγόρη – Οι Ανω-Μακεδόνισσες της αρχαίας Αιανής
Αν θα ξανάγραφα τη μεγάλη δίτομη ιστορικοπραγματική μου έρευνα για την πορεία του τρισένδοξου Μακεδονικού Ελληνισμού, θα άρχιζα και πάλι από το πνευματικότερο όλων των αρχαίων Μακεδονικών Βασιλείων, την Ελίμεια, με τη ζώσα και κράζουσα ελληνομακεδονική επιγραφή της «Αλειφούσης της Πόλεως» (Σισανουπόλεως) και την ύψιστα πνευματική, μεταξύ όλων των αρχαίων ελληνικών πόλεων, Αιανή, που συνεχώς και με τα νέα ευρήματά της αυτοεπιβεβαιώνεται για το μέγα και μοναδικό κλέος της.
Και θα αφιέρωνα πολλά στα μηνύματα ικανότητας και πολιτισμού που μας στέλνουν τα συνεχώς ανακαλυπτόμενα νέα ευρήματα από την άοκνη και ικανότατη Εφορεία Αρχαιοτήτων της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας, με ιδιαίτερη επιμονή και «ακρόαση» όσων και πολλών βοούν και λέγουν τα δύο νέα για την ελληνική γραμματεία ονόματα γυναικών της Άνω Μακεδονίας, που βρέθηκαν χαραγμένα σε επιτύμβιες στήλες της πολυβλασταίνουσας αξιοθαύμαστο και άφθαστο αρχαιοελληνικό πνεύμα Αιανής, πρώτης, αλλά όχι και μοναδικής, πόλεως της Ελίμειας. Το πράττω τώρα και διά του παρόντος.
Από πρώτη και γρήγορη ανάγνωση των ονομάτων Κλειόνα και Κλεταγόρη δε μένει τίποτε στο μέσο σημερινό αναγνώστη. Αντίθετα και εξαιτίας της πρωτοεμφανίσεως και της φαινομενικά δυσνόητης έννοιας αυτών, απωθούν.
Αν όμως προσέξουμε τις δύο κοινές και ίδιες ρίζες εκ των οριών πρώτων γραμμάτων «Κλε» και χωρίς απαραίτητα να είμαστε «πολυγραμματισμένοι» και ειδικοί αντιλαμβανόμαστε μια συσχέτιση και ταύτιση αυτών, που ούτε τυχαία μπορεί να είναι ούτε ανόητη (ακατάληπτη). Κάποια και ίδια αρχική στα δύο ονόματα αυτά έννοια αποδίδει η κοινή ρίζα τους.
Αν προχωρήσουμε και τα ερευνήσουμε ετυμολογικά, τότε έκπληκτοι θα βρούμε εδώ όλη την αρχαιοελληνική ποίηση και το ύψιστο του αρχαιοελληνικού πνεύματος, μοναδικού παγκοσμίως.
Προσοχή: Πρόκειται περί αρχαίας ελληνικής γραφής και έργων του 6ου π.Χ. αιώνα, εδώ στην Άνω Μακεδονία των χιλιετιών ιστορίας του Ελληνισμού και όπου, μετά από 1.200 τουλάχιστον χρόνια, εμφανίστηκε και από άγνωστη προέλευσή του ένας περιπλανόμενος λαός, που οι τότε κατακτητές της Μακεδονίας Ρωμαίοι και μετέπειτα Βυζαντινοί τούς χρησιμοποίησαν ως δούλους και υπηρέτες (σκλάβοι), ονομασθέντες εξ αυτού ως Σλαύοι-Σκλάβοι.
Μετά από άλλα 1.200 τουλάχιστον χρόνια και τουλάχιστον 2.500 χρόνια από της εποχής της Ανωμακεδόνισσας Κλειόνας και της Κλεταγόρης κάποιοι, υποδυόμενοι τον εντελώς αγράμματο, αστοιχείωτο, κουτό, τυφλό και στραβό, κλέβουν και προσπαθούν να ιδιοποιηθούν τα ύψιστου αρχαιοελληνικού πνεύματος ονόματα των Ανωμακεδονίτισσων αυτών, που πιθανότατα ήταν ιέρειες αρχαίων ελληνικών ιερών των θεών του διπλανού τους Ολύμπου (αυτό πονεί και καίγει), παντελώς άγνωστων και ξένων, αλλά και πολύ μισητών στους υποδυόμενους τον άξεστο και ηλίθιο, για να κλέψουν δι΄ αυτών τον τόπο τους και το ιερό όνομα της ευρύτερης πατρίδας τους Άνω Μακεδονίας των «πάνυ Ελλήνων» και «του γένους του αρχαίου»!
Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα βέβαια τα λέγουν, βοούν και κράζουν οι Ανωμακεδονίτισσες Κλειόνα και Κλεταγόρη, σε όσους έχουν κοινό νου, ανοιχτά αφτιά και μάτια και δεν υποδύονται τον εκ γενετής πνευματικά και ψυχικά ανάπηρο.
Αν τυχόν δεν τις «ακούσατε» ή έχετε αμφιβολίες για όσα δηλώνουν και λέγουν, δεν έχετε παρά να θυμηθείτε ή έστω να ψάξετε να βρείτε το όνομα εκείνης της πνευματικότερης εκ των πολυσυμβολικών και πολυπνευματικών Μουσών της Πιερίας, που συμβόλιζε την Επική Ποίηση και την Ιστορία, κόρη του Δία και της Μνημοσύνης, σύζυγο του Πιέρου και μητέρα του Υάκινθου. Απεικονίζονταν με πλάκες γραφής και περγαμηνές στα χέρια της και δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι της.
Δε θυμίζουν τώρα τίποτε όλα αυτά, ακριβώς επειδή η ίδια τάξη και φάρα, των αιωνίως υποδυομένων τον ψυχο-πνευματικό ανάπηρο, τα καταλήστευσε από τον υποδουλωμένο ελληνισμό και, αφού τα απέκρυψε και τα απαγόρευσε διά ρομφαίας και μαχαίρας, τα αλλοίωσε και τα επανεμφάνισε ως δικά της «πνευματικά» (έχουν πνεύμα οι τυφλοί στο νου;) πουλώντας τα, ως χρυσά και πλατινένια, πρώτα στους εξαπατημένους Έλληνες, συνεχώς και ατελευτήτως μέχρις αφυπνίσεώς μας.
Και όλα τα παραπάνω η Κλειώ, Μούσα της Ποίησης και της Ιστορίας, τα λέγει διά των ριζών των ονομάτων της Κλειόνας και της Κλεταγόρης! Δεν τις «ακούτε» διά νου, βοούσες και κράζουσες ύψιστο ποιητικώς και παμμέγιστο πνευματικό ελληνισμό, εκ της Άνω Μακεδονίας τους;
Δεν «ακούγονται» μόνον από όσους έχουν λόγους να κλείνουν αφτιά και νου, αφού το όνομα Κλειώ προέρχεται από τη ρίζα κλέω ή κλείω ή κλεΐζω, που σημαίνει αφηγούμαι, γνωστοποιώ, εγκωμιάζω, δοξάζω, λαμπρύνω, φημίζω, ονομάζω και άλλα παρόμοια πνευματικά, λυρικά και ελληνοποιητικά, που τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι της απάτης και του μεθοδευμένου αφελληνισμού μας.
Δε θα αναφερθώ στην παράγωγη αυτών γνωστή μας λέξη κλέος, που μας το απαγόρευσαν και αυτό οι ίδιοι τυφλοπόντικες και άχθη Αρούρης (βάρη της Γης), αλλά θα αναφέρω μόνο ότι ο Πίνδαρος (Ζ΄3, 145) αποκαλεί την Κλειώ ως Κλέω.
Οι Ανωμακεδόνες απέδιδαν όλες τις παραπάνω έννοιες με το ποιητικώς υπέροχο και πολυπνευματικό όνομα Κλε(ι)-όνα, του δεύτερου συνθετικού ως υποκοριστικού και εύηχου. Τη Μούσα Κλειώ ή Κλέω απέδιδε και αποδίδει, λυρικώς, εγκωμιαστικώς, δοξαστικώς, λαμπρυντικώς, η Κλειόνα, έννοιες και πράξεις απαγορευμένες και αδίδακτες σε μας από κοινά και άνοα όρνεα της καταστροφής και ταφής της πολυπνευματικής μας κληρονομιάς.
Το ίδιο και αφηγηματικότερης έννοιας είναι το όνομα της Κλε(τ)αγόρης, που ηχηρώς και δοξαστικώς αγορεύει για τον πανάρχαιο και τρισένδοξο πολυπνευματικό ερλληνισμό του τόπου της Άνω Μακεδονίας. Μόνο τυφλοί στο νου δεν την «ακούν», ούτε την κατανοούν. Αυτοί μόνο τα αργύρια «ακούν» και σχέδια εκτελούν.
Εκείνος ο πολυδιπλωμάτης «Δάσκαλος που δίδασκε κ.λπ.» Κίσινγκερ, δηλώνων ότι «γνωρίζει ιστορία και έχει δίκαιο η Ελλάδα για το όνομα Μακεδονία», προφανώς τον ισόβιο Διαμεσολαβητή Νίμιτς και τους συνομιλητές του θα εννοούσε, λέγων ότι «οι αξιωματούχοι δε γνωρίζουν ιστορία». Ας τη διδαχθούν τώρα, «ακούγοντες» όσα και πολλά βοούν και κράζουν η Κλεταγόρη και η Κλειόνα από την αιώνια, μία, ίδια και αναλλοίωτη Πατρίδα τους, Άνω Μακεδονία!
