Η νομοθεσία για τη φορολόγηση υφίσταται για να διασφαλίζει την οικονομική διαφάνεια και τη δίκαιη επιβάρυνση των πολιτών, ωστόσο υπάρχουν παράμετροι στις οποίες θα πρέπει να προβλέπονται εξαιρέσεις για να μην φτάνουμε να μιλάμε για λογική φορολόγησης που φτάνει στα όρια του παραλόγου.
Μία τέτοια περίπτωση αφορά και τις παροχές σε είδος στους εργαζόμενους, που περιλαμβάνει και το ενδεχόμενο κάλυψης από την πλευρά του εργοδότη ιατρικών εξόδων.
Στην περίπτωση δηλαδή που σε έναν εργαζόμενο προκύψει ένα πρόβλημα υγείας και ο εργοδότης αποφασίσει να καλύψει το ποσό, πληρώνοντας πχ τα νοσήλια, ο εργαζόμενος φορολογείται όπως ακριβώς θα φορολογούνταν αν ο εργοδότης του αγόραζε ένα δώρο ή του κάλυπτε λογαριασμούς κινητής τηλεφωνίας κ.ο.κ. Αυτό σημαίνει ότι αυτόματα αυξάνεται το εισόδημα του εργαζόμενου και φορολογείται περισσότερο.
Και το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Δε θα έπρεπε στις περιπτώσεις αυτές να προβλέπεται μία διαφορετική αντιμετώπιση από την πλευρά της πολιτείας;
