.gif?rand=2016)
Τελειωμό δεν φαίνεται να έχουν οι ρυθμίσεις χρεών προς το δημόσιο. Η αρχή έγινε το 2013, δηλαδή όταν χτύπησε ρεκόρ η ύφεση λόγω της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας (και του δημοσίου της) και των μνημονίων από το 2010 και άρχισε η εκτόξευση των χρεών των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Θεσπίστηκε η πάγια ρύθμιση των 12 δόσεων.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Για την ακρίβεια, έχουν περάσουν ορμητικά νερά μέσα από το ποτάμι… Ακολούθησαν και άλλες έκτακτες ρυθμίσεις: των 100 δόσεων (2015) και μετά των 120 δόσεων (2019). Δόθηκαν παρατάσεις, δόθηκαν δεύτερες ευκαιρίες. Έπειτα ήρθε η κρίση της πανδημίας και έπειτα η ενεργειακή κρίση και μαζί τους οι 72 δόσεις, κλπ. Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλες αυτές τις ρυθμίσεις; Τουλάχιστον, όσον αφορά τα ταμεία είναι το εξής για τη δεκαετία 2013 – 2023: Ενώ το πλήθος των ρυθμίσεων εκτινάχθηκε μία μόνο φορά και συγκεκριμένα την περίοδο 2019 – 2020 (για να καταρρεύσει έπειτα), ο όγκος των χρεών αυξάνεται συνέχεια.
Την Παρασκευή 29 Μαρτίου, το υπουργείο των Οικονομικών, έφερε σε δημόσια διαβούλευση νομοσχέδιο με το οποίο δίνει 2η ευκαιρία για ρυθμίσεις όπως εκείνη των 72, 100 και 120 δόσεων. Το ίδιο αναμένεται (χωρίς να έχει ανακοινωθεί ακόμη) να γίνει και για τα ταμεία. Να σημειωθεί πως μέχρι πρότινος, όποιο στέλεχος της κυβέρνησης και αν ρωτούνταν, απέκλειε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, προειδοποιώντας πως οι 72 δόσεις ήταν η τελευταία έκτακτη ρύθμιση και πως δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία για καμία ρύθμιση. Και αυτό γιατί η οικονομία έχει επιστρέψει στην κανονικότητα. Μένει, λοιπόν, να απαντήσει κάποιος, στο ερώτημα: τι άλλαξε και δίδεται ξαφνικά δεύτερη ευκαιρία για -όλες- τις χαμένες ρυθμίσεις; Τελικά, μήπως δεν επιστρέψαμε ακόμη στην κανονικότητα, μήπως έρχεται νέα κρίση ή μήπως ρίχνεται
