Πέμπτη, 9 Ιανουαρίου του 2014. Είναι εννέα και μισή το πρωϊ και η κ. Κατερίνα μόλις έχει ανοίξει το γραφείο της. Εδώ και τριάντα χρόνια την ίδια δουλειά, την ίδια ώρα. Δόξα τω Θεώ όμως, τα έχει καταφέρει και σκέφτεται, σοβαρά πια, να βγει στη σύνταξη. Σιγά τη σύνταξη δηλαδή, απλώς σκέφτεται να σταματήσει τη δουλειά, να ξεκουραστεί. Ευτυχώς που λήγει του χρόνου αυτό το συνταξιοδοτικό που είχε κάνει και θα συμπληρώσει τη λιγοστή πλέον σύνταξη του Ο.Α.Ε.Ε. Αλίμονο, αυτό τουλάχιστον το είχε σκεφθεί. Τριάντα χρόνια ασκεί το επάγγελμα του Ασφαλιστικού Πράκτορα, μια σύνταξη τη πρόβλεψε και για τον εαυτό της. Ευτυχώς, δεν συνεργαζότανε με εταιρείες που έκλεισαν, έσωσε τουλάχιστον τη δική της σύνταξη!
Η κοπέλα άργησε σήμερα, θα πέρναγε από τις εταιρείες για κάποιες εκκρεμότητες, ακυρώσεις, ζημιές και τέτοια. Τεχνολογία-τεχνολογία, αλλά χωρίς επίσκεψη στην εταιρεία, δουλειά δεν γίνεται. Μέχρι να το απαγορεύσουν κι αυτό! Αλήθεια, πως δε το σκέφθηκαν μέχρι τώρα; «Για την προστασία των συμφερόντων του καταναλωτή, για την πρόληψη ύποπτων συναλλαγών και για την εύρυθμη λειτουργία της ασφαλιστικής αγοράς, από 1/7/2014 δεν επιτρέπεται η επίσκεψη ασφαλιστικών διαμεσολαβητών στα γραφεία των ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Κάθε συναλλαγή θα πραγματοποιείται ηλεκτρονικά και κάθε αποστολή εγγράφων θα γίνεται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή μέσω ανεξάρτητων ταχυδρομικών εταιρειών (courier)». Τα πάντα ηλεκτρονικά ή μέσω τρίτων, η ανθρώπινη επαφή, η προσωπική συνεννόηση… επικίνδυνη!
Μα τι σκέφτομαι, μονολόγησε η κ. Κατερίνα και σταυροκοπήθηκε. Αλλά και πάλι, όλα αυτά που με υποχρεώνουν να εφαρμόσω είναι λογικά; Ποτέ δεν χρώσταγα, ποτέ δεν καθυστέρησα κάτι, ποτέ δεν έδωσα αφορμή για το παραμικρό. Εφάρμοζα πάντα τις συμβάσεις μου με τις ασφαλιστικές εταιρείες, απέδιδα όποτε αυτές που όριζαν, δέχτηκα τις αλλαγές των δύο τελευταίων χρόνων, στριμώχθηκα λίγο, μα τα κατάφερα. Θα τα καταφέρω και τώρα, με τις τόσες αλλαγές. Από τη δουλειά αυτή, σε καλές και κακές εποχές, έζησα την οικογένειά μου, σπούδασα τα παιδιά μου, προσέφερα και αμείφτηκα. Πήγα και τα ταξίδια μου με τις ασφαλιστικές, γνώρισα τόσες χώρες, έζησα αξιοπρεπώς. Τώρα θα φοβηθώ, στο τέλος;
Και όλα αυτά τα πέτυχα λόγω των Πελατών μου, της εμπιστοσύνης που μου έδειξαν, της προσωπικής επαφής μου με τον καθένα ξεχωριστά. Τριάντα χρόνια τώρα, στην αρχή σιγά-σιγά, δημιούργησα ένα αξιοπρεπές προσωπικό χαρτοφυλάκιο, σε όλους τους κλάδους. Με εμπιστεύονται, με αγαπούν και πάντοτε στάθηκα δίπλα τους και τους ανταπέδωσα την αγάπη και την εμπιστοσύνη αυτή.
Και ενώ σκεπτόταν όλα αυτά και παράλληλα έβγαζε τον καφέ από την καφετιέρα, ο ήχος του τηλεφώνου την επανέφερε στην πραγματικότητα. Ποιος να είναι πρωϊ-πρωϊ, σκέφτηκε, τράκαρε κάποιος;
«Παρακαλώ»
«Ο Νίκος ο Παπαδημητρίου είμαι»
«Καλημέρα και καλή χρονιά. Τι κάνει η…»
«Άφησέ τα αυτά. Να σου πω, έφαγες τα χρήματά μου;»
«Ποια χρήματά σας κ. Παπαδημητρίου; Είναι δυνατόν να μου λέτε τέτοια πράγματα, μετά από δέκα χρόνια γνωριμίας;»
«Είναι και παραείναι. Σου πλήρωσα τα ασφάλιστρα για το σπίτι στις 5 Δεκεμβρίου; Ναι ή όχι;»
«Βεβαίως, εγώ η ίδια είχα έρθει. Παραμονή της γιορτής σας, το θυμάμαι.»
«Κι εσύ τα έφαγες, δεν τα έδωσες στην εταιρεία. Με άφησες ανασφάλιστο.»
«Μα τι λέτε; Ασφαλισμένος είστε. Ποια χρήματα έφαγα;»
«Σου έδωσα 420 ευρώ και δεν έχω ασφάλεια. Θα σε καταγγείλω.»
«κ. Παπαδημητρίου ας ηρεμήσουμε. Γιατί έχετε αυτή την άποψη; Τι συμβαίνει;»
«Δεν ξέρεις τι συμβαίνει; Η εταιρεία μου έστειλε επιστολή. Δεν έχει πάρει τα ασφάλιστρα και τόσο καιρό είμαι ακάλυπτος! Από τις 2 Δεκεμβρίου που έληξε το προηγούμενο μέχρι σήμερα 9 Ιανουαρίου έχει περάσει ένας μήνας και είμαι ανασφάλιστος!»
«Επιστολή, ποια επιστολή, από ποιόν;. Θα πρόκειται για λάθος. Μην ανησυχείτε. Θα το δω αμέσως.»
«Τι να δεις; Η ίδια η εταιρεία μου στέλνει επιστολή με ημερομηνία 3 Ιανουαρίου και λέει ότι δεν έχει εισπράξει τα ασφάλιστρα και ότι το σπίτι μου είναι ανασφάλιστο.»
«Δεν είναι δυνατόν, εγώ…»
«Δεν ξέρω τι λες εσύ. Καλά μου λέγανε να ασφαλιστώ απευθείας σε ασφαλιστική εταιρεία και δεν τους άκουσα. Όλοι εσείς οι πράκτορες είστε απατεώνες»
«Σας παρακαλώ, είστε εκνευρισμένος. Τι λέει η επιστολή που πήρατε;»
«Κάνεις ότι δεν ξέρεις, έ; Άκου λοιπόν:
“Αγαπητέ Πελάτη,
Όπως γνωρίζετε έχετε καταρτίσει με την Εταιρία μας το με αριθμό ……….. Ασφαλιστήριο Κλάδου Πυρός διάρκειας 2/12/2013 έως 2/12/2014.
Επειδή με βάση τα αρχεία μας, δεν έχει καταβληθεί μέχρι σήμερα το εφάπαξ οφειλόμενο ασφάλιστρο ποσού τετρακοσίων είκοσι (420,00) ευρώ προκειμένου να καταστεί ενεργή η ασφάλιση, παρακαλούμε να εξοφλήσετε τη συγκεκριμένη οφειλή μέχρι τις 18/01/2014 κάνοντας χρήση του πιο πάνω αναφερομένου κωδικού ηλεκτρονικής πληρωμής ή του εντύπου ταχυπληρωμής.
Σε περίπτωση που έχετε ήδη καταβάλει το ανωτέρω ποσό των ασφαλίστρων, παρακαλούμε όπως αγνοήσετε την παρούσα.
Αθήνα, 03 Ιανουαρίου 2014”
Κατάλαβες τώρα; Προκειμένου να καταστεί ενεργή η ασφάλιση, λέει η εταιρεία. Άρα είμαι ανασφάλιστος. Αν έπαιρνε φωτιά το σπίτι, ποιος θα με πλήρωνε;»
«κ. Νίκο μου, λέει όμως ότι σε περίπτωση που έχετε ήδη καταβάλει τα ασφάλιστρα να αγνοήσετε την επιστολή. Κι εσείς τα έχετε καταβάλει σε μένα. Δεν υπάρχει πρόβλημα. Ηρεμήστε.»
«Όταν η ίδια η εταιρεία μου λέει ότι δεν τα έχει, ένα μήνα μετά που σου τα έδωσα, εγώ δεν μπορώ να είμαι ήσυχος, ούτε να ηρεμήσω μπορώ. Έχασα την εμπιστοσύνη μου σε σένα.»
«Θα σας φέρω βεβαίωση ότι …»
«Δεν θέλω καμιά βεβαίωση. Τα έχεις δώσει στην εταιρεία τα χρήματα, ναι ή όχι και πότε;»
«Δεν τα έχω δώσει ακόμα, αλλά αυτό…»
«Σα δε ντρέπεσαι. Τόση ώρα μου λες ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ότι είμαι ασφαλισμένος και τώρα που σε στρίμωξα, που ευτυχώς με ενημέρωσε η ίδια η εταιρεία, παραδέχεσαι ότι έχεις κρατήσει τα λεφτά. Έχει δίκιο λοιπόν η εταιρεία!»
«Όχι κ. Παπαδημητρίου. Εσείς μου τα έχετε πληρώσει, είστε εντάξει. Η σύμβασή μου με την εταιρεία προβλέπει…»
«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Δεν με ενδιαφέρουν οι δικαιολογίες σου. Σήμερα κι όλας, να μου φέρεις πίσω τα 420 ευρώ να τα πληρώσω απευθείας στην εταιρεία, όπως μου λέει η επιστολή και τέλος.»
«Θα τα πληρώσω εγώ, μην ανησυχείτε. Δεν ήσασταν ανασφάλιστος.»
«Δεν σε εμπιστεύομαι. Μέχρι τις 12 να μου έχεις φέρει πίσω τα χρήματά μου, να προφθάσω να πάω στη τράπεζα να τα πληρώσω μόνος μου, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Άκουσες; Και τέλος.»
«Τέλος, τι τέλος;»
«Να μην με ξαναενοχλήσεις. Θα μιλήσω απευθείας με την εταιρεία, για όλα μου τα συμβόλαια. Δεν σε εμπιστεύομαι πλέον, ούτε εσένα, ούτε κανέναν άλλο πράκτορα. Τώρα μόλις ομολόγησες ότι δεν έχεις δώσει τα ασφάλιστρα στην εταιρεία, κι ας έχει περάσει ένας μήνας. Σε περιμένω μέχρι τις 12, σήμερα.»
Η γραμμή έκλεισε απότομα και ειλικρινά η κ. Κατερίνα νοιώθει ότι έζησε έναν εφιάλτη. Μπορεί να συμβαίνουν αυτά; αναρωτήθηκε. Και αμέσως, χωρίς ακόμα να ‘έχει βάλει γουλιά καφέ στο στόμα της, τηλεφώνησε στον κλάδο πυρός της μεγάλης αυτής εταιρείας. Δεν μπορεί, θα επρόκειτο για λάθος, θα το διέψευδαν.
«Καλημέρα, η Κατερίνα είμαι», είπε στη γνωστή φωνή που σήκωσε το ακουστικό.
«Καλημέρα Κατερίνα μου, καλή χρονιά».
«Μου είπε ένας πελάτης μου ότι…….» και της διηγήθηκε την ιστορία.
«Ναι αλήθεια είναι, στις 3 Ιανουαρίου στάλθηκαν επιστολές για όλα τα μη εξοφλημένα ασφαλιστήρια του κλάδου, ακόμα και με ημερομηνία έναρξης τέλος Δεκεμβρίου 2013.»
«Μα είναι δυνατόν; Η σύμβασή μου…»
«Δίκιο έχεις Κατερίνα. Πάρε στη Μηχανογράφηση, στις Πωλήσεις, στη Διοίκηση. Δεν ξέρω εγώ.»
Πήρε στις Πωλήσεις, πήρε και στη Διοίκηση, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε: η πράξη του Διοικητή και οι νέες πολιτικές και έχεις δίκιο για τη σύμβασή σου, το Φεβρουάριο πρέπει να πληρώσεις τη παραγωγή Δεκεμβρίου και μην δίνεις σημασία και έχεις δίκιο τα ασφάλιστρα αυτά είναι πριν την εφαρμογή της πράξης και για το καλό σου είναι και… και… και…
Αποσβολωμένη, κάθισε στη καρέκλα της, ήπιε επιτέλους λίγο καφέ και μόλις ήρθε η κοπέλα από τις εταιρείες, έφυγε. Πήγε σπίτι της, ηρέμησε, ξαναπήρε τηλέφωνο στην εταιρεία σε κάποιον που είχε πολύ οικειότητα (30 χρόνια συνεργασία βλέπεις), μίλησαν, της τα επιβεβαίωσε όλα. Στάλθηκαν επιστολές στους Πελάτες, αλλά δεν ήξερε με ποιανού πρωτοβουλία. Και ο ίδιος το χαρακτήρισε αντιεπαγγελματικό, “άτυχη στιγμή”.
Η κ. Κατερίνα δεν εξέθεσε ποτέ την εταιρεία αυτή, στην οποία είχε πάνω από το 80% της παραγωγής της. Και η εταιρεία την εξέθεσε ανεπανόρθωτα. Το δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου είχε περίπου 60 συμβόλαια πυρός και φυσικά σε όλους αυτούς τους Πελάτες θα έχουν πάει επιστολές, αφού η υποχρέωσή της, από την ίδια την εταιρεία, ήταν να πληρωθούν τα ασφάλιστρα αυτά Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 2014 αντίστοιχα. Καμία σημασία δεν είχε γι αυτήν αν θα πρόφταινε τους Πελάτες της και θα τους εξηγούσε, ώστε να μην έχει άλλους… Παπαδημητρίου. Η απόφασή της ήταν άμεση και συνειδητή. Η εταιρεία την εξέθεσε σε Πελάτες της, χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς να έχει κάνει οποιοδήποτε λάθος η ίδια και μετά από τόσα χρόνια δεν ήθελε πλέον να συνεργάζεται μαζί της.
Σήκωσε το τηλέφωνο και με σταθερό χέρι πληκτρολόγησε έναν αριθμό.
«Τον κ.…… παρακαλώ.»
«Ο ίδιος.»
«Καλημέρα είμαι η Κατερίνα………»
«Καλημέρα και καλή χρονιά.»
«Καλή χρονιά. Θα ήθελα να συζητήσουμε για την ανάπτυξη της μεταξύ μας συνεργασίας. Πότε μπορούμε να συναντηθούμε;»
«Μετά χαράς. Επίτρεψέ μου όμως, σε ακούω αποφασισμένη. Τι συνέβη;»
«Τίποτα συγκεκριμένο. Απλώς, είναι αρχή ενός νέου έτους, θέλω ένα νέο ξεκίνημα, το έχω ανάγκη. Είμαι νέα ακόμα για να βγω στη σύνταξη, αλλά και πολύ κουρασμένη για να συνεχίσω με τους ίδιους. Θέλω νέες συνεργασίες, νέους ανθρώπους, νέα κίνητρα. Και νέες σχέσεις εμπιστοσύνης. Ενδιαφέρεστε;»
Οι διαμεσολαβητές πληρώνουν τα λάθη των Ασφαλιστικών Εταιριών ή την αδιαφορία τις εποπτικής αρχής; Ο νόμος της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος επιβιώνει ή δεν λερώνει το όνομα του. Το πιθανότερο είναι η εν λόγο εταιρία με αυτές τις κινήσεις της να χάσει όλους τους συνεργάτες της. Λες και συμβαίνει για πρώτη φορά. Ελλάς το μεγαλείο σου!!