Ένα επίκαιρο άρθρο του βετεράνου Ασφαλιστή Δρ. Μάνου Μάρκογλου, της Alico.

Ο Δρ. Μάνος Μάρκογλου στρατολογήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου,  ως Σύμβουλός του στο ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ.  Γρήγορα, ωστόσο, συνειδητοποίησε ορισμένες Αδυναμίες του και απεχώρησε από την Ομάδα του.

Με συγκλονίζει η ανεύθυνη στάση όλων των κομμάτων απέναντι στην, διαρκώς χειροτερεύουσα, κρίση της οποίας τα αίτια δεν προέρχονται, βέβαια, μόνο από τις διεθνείς συγκυρίες. Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να εξηγήσει στον ελληνικό λαό πώς ενώ υπήρχαν, κατά δήλωση του κ. Παπανδρέου, τα χρήματα και δεν επρόκειτο να επιβληθεί κανένας καινούργιος φόρος, σήμερα, κατά την γνωστή έκφραση, «τρέχουμε και δεν φτάνουμε». Όσο για την σημερινή αντιπολίτευση, θα πρέπει να της αναγνωρίσουμε ότι συνέβαλε, σαν κυβέρνηση, στη διεθνή γλωσσολογία, προσθέτοντας ένα νέο όρο, τις «Greek Statistics». Ευτυχώς που υπάρχουν οι Βρυξέλλες, για να μας προστατεύσουν από τον εαυτό μας.

Διαβάστε Επίσης

Ολοκληρώθηκε η συγχώνευση της ΝΝ με την NN ΙΙ (πρώην MetLife).

Dec 29, 2022

Συγχωνεύσεις Ασφαλιστικών εταιρειών: Deals Δισεκατομμυρίων 

Nov 22, 2022

Πιστεύω, επίσης, ότι κάθε καλόπιστος άνθρωπος μένει κατάπληκτος και με τη στάση των δύο μαρξιστικών κομμάτων: του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Το πρώτο, ενώ είχε μπορέσει να φτάσει ένα επίζηλο 16%, τα κατάφερε, χάρις στην επονείδιστη στάση της ηγεσίας του, τον Δεκέμβριο 2008, να κατέβει στο 4%, αγωνιώντας να παραμείνει στη Βουλή. Όσο για το ΚΚΕ απέδειξε, ύστερα από μια ιστορία μεγάλων και εγκληματικών σφαλμάτων (γνωρίζουμε τι έχει πει επ’ αυτού ο Γεώργιος Παπανδρέου), όπως το κίνημα του Δεκεμβρίου 1994, η αποχή από τις εκλογές του 1946 και ο απαίσιος συμμοριτοπόλεμος, ότι, όπως οι Βουρβώνοι, όταν γύρισαν στη Γαλλία μετά την πτώση του Ναπολέοντα, τίποτα δεν ξέχασαν και τίποτα δεν εδιδάχθησαν.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Νίκου Μπελογιάννη, γιου του εκτελεσθέντος («Ελευθεροτυπία» 14/4/08), «Μια γενιά έδωσε τη ζωή της για κάτι που η ίδια θεωρούσε τα άπαν, και που βέβαια τελικά αυτό το άπαν, ο υπαρκτός σοσιαλισμός δηλαδή, αποδείχτηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ου αιώνα».

Ακόμη και σήμερα ο «Ριζοσπάστης» έχει, στην κορυφή της πρώτης του σελίδας, το σύνθημα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» (παραλείποντας το γνωστό υπόλοιπο «Δεν έχετε να χάσετε παρά μόνον τις αλυσίδες σας»).

Εδώ χρειάζεται μια μικρή ιστορική αναδρομή στο παρελθόν. Όταν ο Καρλ Μαρξ έγραψε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», το 1848, πραγματικά οι εργάτες, κυρίως της Αγγλίας και της Γερμανίας, ζούσαν σε τραγική κατάσταση, χωρίς καμμία κοινωνική νομοθεσία. Γνωστά ήταν τα περίφημα Gin Mills, εργοστάσια στα οποία νέα παιδιά, δέκα, δώδεκα ή δεκατεσσάρων ετών, εργάζονταν δώδεκα ή και παραπάνω ώρες (όπως γίνεται, ακόμα, στον τρίτο κόσμο) και τα «πότιζαν» με το γνωστό ποτό, για να μπορούν να αντέξουν στην κόπωση. Ο Μαρξ, με βάση τα δεδομένα της τότε εποχής, πίστεψε ότι το μεγάλο αυτό προλεταριάτο θα συνέτριβε τους ελάχιστους καπιταλιστές, που ήλεγχαν τα μέσα παραγωγής και θα αφομοίωνε μέσα στις τάξεις του, την μικρή, τότε, αστική τάξη.

Αποτέλεσμα θα ήταν η κατάργηση της πάλης των τάξεων, αφού θα είχε μείνει στο προσκήνιο μόνο η εργατική τάξη και, βέβαια, και η κατάργηση των συνόρων, αφού οι εργάτες των διαφόρων χωρών δεν θα είχαν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους. Ο κόσμος θα ήταν σαν μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια, «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες και στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Ο Μαρξ δεν μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξη της μοντέρνας τεχνολογίας και την άνοδο της αστικής τάξης στην εξουσία, κυρίως με την αμερικανική και την γαλλική επανάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις πρώτες γαλλικές εκλογές, μετά την επανάσταση, για την ίδρυση της Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας, όχι μόνο οι υποψήφιοι αλλά και οι ψηφοφόροι έπρεπε να ήταν κάτοχοι μιας, έστω και μικρής, ακίνητης περιουσίας. Άρα ήταν αστική και όχι λαϊκή επανάσταση. Αυτό δεν απέχει και από τον Αριστοτέλη, ο οποίος δεν ομιλεί, βεβαίως, για αστική τάξη, αλλά πιστεύει ότι απαραίτητη προϋπόθεση, για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, είναι να μην υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές ανισότητες.

Το Κ.Κ.Ε. είναι και θα παραμείνει «μονοψήφιο» κόμμα, γύρω στα έξι με οκτώ τοις εκατό, γιατί αγνοεί την ιστορία. Παραγνωρίζει το γεγονός ότι οι εξαθλιωμένες μάζες σπανίως επαναστατούν και ότι τις επαναστάσεις τις κάνουν οι χορτάτοι και όχι οι πεινασμένοι, που ενδιαφέρονται για το αυριανό τους φαγητό. Ο Μαρξ ήταν ξάδελφος με τους Ρότσιλδ, τους μεγάλους τραπεζίτες, ο Ένγκελς βιομήχανος, ο Τσου Εν Λάι μανδαρίνος, ο Τσε Γκεβάρα γιατρός από ευκατάστατη οικογένεια της Αργεντινής, ο Μπιν Λάντεν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, οι δράστες του εγκλήματος του τραίνου, στην Αγγλία, προ ολίγων ετών, μουσουλμάνοι γιατροί και δικηγόροι, από τις ευκατάστατες γειτονιές του Λονδίνου (απόδειξη ότι οι μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται), ο νεαρός αεροπειρατής που θα ανατίναζε το αεροπλάνο, πάνω από το Ντιτρόιτ ήταν γιος ενός από τους πλουσιότερους τραπεζίτες της Νιγηρίας, ο κ. Αλαβάνος ένας από τους πλουσιότερους Έλληνες βουλευτές, ο κ. Τσίπρας συνέταιρος σε κατασκευαστική εταιρία, προέρχεται όχι από την Δραπετσώνα ή το Κερατσίνι, αλλά από τα βόρεια προάστεια και ο τριανταπεντάχρονος τρομοκράτης που σκοτώθηκε, προσφάτως, σε συμπλοκή με την αστυνομία, ήταν επιστήμονας, βιολόγος με καλή εργασία και γιος γιατρών. Επίσης, μία κοπέλλα που βρέθηκαν, τελευταίως, δακτυλικά της αποτυπώματα σε γιάφκα τρομοκρατών, είναι δικηγόρος και εργάζεται στη Βουλή, παίρνοντας 16 μισθούς, που πληρώνουμε όλοι μας, και απεδείχθη κόρη γνωστού υπουργού, ο οποίος δήλωσε ότι είναι περήφανος γι’ αυτήν. Επίσης, πριν λίγο καιρό, συλληφθείς ένοπλος ληστής Τράπεζας απεδείχθη γιος ενός από τους αρχηγούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Το Κ.Κ.Ε. που, χωρίς την ηθική και, κυρίως, υλική ενίσχυση της άλλοτε Σοβιετικής Ενώσεως, έχει αρχίσει να γίνεται γραφικό, προσπαθεί να σαμποτάρει με την γνωστή «επαναστατική γυμναστική» (διαδηλώσεις του Π.Α.Μ.Ε., καταλήψεις κλπ.), τις ομαλές εξελίξεις και, βέβαια, τον τουρισμό. Όπως γράφει ο διαπρεπής πολιτικός αναλυτής κ. Αθ. Χ. Παπανδρόπουλος (ΕΣΤΙΑ, 17/3/10), «ο Ελληνικός Τουρισμός φέτος δεν θα πληρώσει μόνο τις επιπτώσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Θα καταβάλλει βαρύ τίμημα και για την αρνητική εικόνα της χώρας μας, η οποία θα συνεχίσει να κατρακυλά στην παγκόσμια τουριστική κατάταξη». Συγχρόνως, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, με τον αποκλεισμό των δρόμων, να παρακωλύεται η οικονομική ζωή της πρωτεύουσας, με εμφανή σκοπό να κλείσουν και άλλες επιχειρήσεις, να γίνουν και άλλες απολύσεις και να οδηγηθούν όλο και περισσότεροι στην αθλιότητα, βορά στην κομματική προπαγάνδα.

Αλλά οι εργάτες και, γενικά, οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να προλεταριο-ποιηθούν και να απαλλαγούν από ανύπαρκτες αλυσίδες. Το 2010 δεν είναι 1848. Ας ρίξει η κ. Παπαρήγα, της οποίας η κόρη τελείωσε την αριστοκρατική σχολή θηλέων Hill και μετά συνέχισε τις σπουδές της στο αμερικανικό κολλέγιο Deree, στην Αγία Παρασκευή, πριν συνεχίσει σε αμερικανικά πανεπιστήμια, μια ματιά σε οποιαδήποτε αναγειρόμενη οικοδομή. Θα δει τους αλλοδαπούς εργάτες (χτίστες, μπογιατζήδες, μαρμαράδες κλπ. οικοδόμους, γιατί οι Έλληνες δεν καταδέχονται αυτές τις εργασίες) να καταφθάνουν με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα και να μένουν σε ιδιόκτητα διαμερίσματα, που αγόρασαν, με τον μόχθο τους, με δάνεια από τις τράπεζες.

Γράφει ο τακτικός συνεργάτης της Εστίας (27/1/10) κ. Στέλιος Σταυρίδης σχετικά με την αντιεργατική συμπεριφορά της ελληνικής αριστεράς: «Η εργατική τάξη, στην πραγματικότητα δηλαδή κάθε τίμιος εργαζόμενος, είναι το πιο δυναμικό, το πιο αυθεντικό, το πιο χρήσιμο κύτταρο της κοινωνίας. Έχει αξιοπρέπεια, ήθος, ειλικρίνεια, όνειρα, σφρίγος, αγνότητα, ειλικρινή διάθεση για σκληρή δουλειά και δημιουργία. Έχει δε μέσα της και τις αξίες μιας Ελλάδας που σιγά-σιγά χάνεται. Δεκαετίες ολόκληρες, οι δήθεν προστάτες της, αλλά στην πραγματικότητα στυγνοί επιβήτορές της, την ευνούχισαν, την απονεύρωσαν, της καταρράκωσαν το ηθικό. Την θέλουν αδύναμη, εξαρτώμενη, κομπλεξική, την πρόδωσαν, την δηλητηρίασαν και την θέλουν απελπισμένο και άβουλο υποχείριό τους, ώστε να επιβιώνουν εκείνοι που είναι μέτριοι και οπισθοδρομικοί, εκείνοι που έκαναν την ιδεολογία τους επάγγελμα και κέρδισαν χρήμα, ισχύ και προκλητικά προνόμια. Μιλούν κατά την ιδιωτικής παιδείας, αλλά στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια. Μιλούν για την εμπορευματοποίηση της υγείας, αλλά προτιμούν τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Μιλούν για το δίκαιο του εργάτη, αλλά συχνά εκείνοι είναι οι σκληρότεροι εργοδότες, που δεν ξέρουν να εκτιμούν, να αναγνωρίζουν και να επιβραβεύουν τους άξιους, δημιουργικούς και παραγωγικούς εργαζόμενους, που τους θέλουν ουσιαστικά υποτελικούς και κουτορνίθια».

Σήμερα, στην αυτοκινητοβιομηχανία, στο Ντιτρόιτ, στις ΗΠΑ, το 80% των εργατών έχουν τελειώσει λύκειο και το 35% έχουν πτυχίο πανεπιστημίου, με τις ανάλογες αμοιβές. Οι οδοκαθαριστές της Νέας Υόρκης έχουν πετύχει εβδομάδα 26 ωρών εργασίας και το Κ.Κ. Αμερικής, σε λαό 300 εκατομμυρίων, σπανίως παίρνει στις εκλογές παραπάνω από δέκα χιλιάδες ψήφους.

Αν το Κ.Κ.Ε. δεν μπορέσει να αντιληφθεί αυτό το κοινωνικό μετασχηματισμό της «εργατιάς» σε αστική τάξη, τότε θα τροφοδοτεί, με ψήφους, το ακρο-δεξιό ΛΑΟΣ και θα είναι καταδικασμένο να γίνεται όλο και πιο γραφικό.

Δρ. Μάνος Μάρκογλου, τέως καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου.