Αλλαγές στη Διαμεσολάβηση

του Αριστείδη Παπανικόλα

Σε συνέχεια του σημειώματός μου της 11ης Σεπτεμβρίου σχετικά με τον άχρηστο και επικίνδυνο, κατά την άποψή μου βέβαια, πόλεμο που εξακολουθεί να υφίσταται μεταξύ εκπροσώπων του πρακτορειακού δικτύου και του agency, θα προσπαθήσω να επανατοποθετηθώ για τα προβλήματα που υφίστανται στο χώρο της διαμεσολάβησης, ώστε να δοθεί η ευκαιρία, σε όποιον θέλει, να ξανασκεφθεί την υπόστασή του και το μέλλον του. Θεωρώ ότι σήμερα η ασφαλιστική διαμεσολάβηση πιέζεται ασφυκτικά και αν δεν εστιάσει στα πραγματικά προβλήματα του κλάδου και δεν προχωρήσει αφενός σε οργανωτικές αλλαγές και αφετέρου σε αλλαγή νοοτροπίας αντιμετώπισης των εξελίξεων, τότε, λίαν συντόμως, θα αναζητά δυστυχώς τρίτους για να τους χρεώσει την κατάρρευσή της.

Διαβάστε Επίσης

Καταβολές ποσών αποζημιώσεων στους πρώην ασφαλισμένους της Ασπίς

Jul 1, 2024

Ακίνητα της Ασπίς σε πλειοδοτικό διαγωνισμό

May 31, 2024

Και δεν αναφέρομαι σε λίγες δεκάδες μεγάλα σχήματα που ούτως ή άλλως θα επιβιώσουν, γιατί τα εργαλεία που διαθέτουν και οι μέθοδοι που εφαρμόζουν, τους προστατεύουν από τις ασφυκτικές πιέσεις της αγοράς, αλλά αναφέρομαι στο συντριπτικό όγκο των ελεύθερων επαγγελματιών, φυσικών ή νομικών προσώπων, που εξακολουθούν να προσπαθούν να αναλύσουν τη σημερινή κατάσταση και να βρουν λύσεις χρησιμοποιώντας εργαλεία και υποστηρίζοντας απόψεις (πιθανότατα απόλυτα σωστές στη θεωρία τους) παλαιότερων εποχών. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε οικονομικής μονάδας είναι η αδυναμία της να εξελιχθεί και να προσαρμοσθεί στο συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, εντός του οποίου δραστηριοποιείται.

Για να μην παρεξηγηθώ, με τα πιο πάνω, όχι μόνο δεν αρνούμαι και δεν αμφισβητώ τον αγώνα των συνδικαλιστικών φορέων του κλάδου για την προάσπιση των δικαιωμάτων των μελών τους, ούτε βέβαια θεωρώ άχρηστες τις κινήσεις έμπρακτης συμπαράστασης και τεκμηριωμένης υποστήριξης του χώρου από αναγνωρισμένους φορείς, όπως η πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Ένωσης των Επιμελητηρίων, σχετικά με τον εκκολαπτόμενο ασφαλιστικό Τειρεσία. Αντίθετα μάλιστα, οι κινήσεις αυτές ενισχύουν σε σημαντικότατο βαθμό την προσπάθεια των διαμεσολαβητών να μην επιτρέψουν στις υπόλοιπες συνιστώσες της ασφαλιστικής αγοράς ή σε ελλοχεύοντες τρίτους να εκμεταλλευτούν τις θεσμικές αλλαγές που συντελούνται, σε βάρος αποκλειστικά και μόνο του χώρου της διαμεσολάβησης και πέρα από κάθε έννοια ισονομίας και ίσων ευκαιριών επιχειρηματικότητας.

Αυτές όμως οι κινήσεις αφορούν στη μία πλευρά του νομίσματος, την αντιμετώπιση της έξωθεν απειλής, την προάσπιση του ζωτικού χώρου της διαμεσολάβησης. Η άλλη όψη του νομίσματος όμως, αφορά στην έσωθεν απειλή, στα του οίκου μας. Και κατά την άποψή μου, η απειλή αυτή είναι σαράκι που τρώει τα υγιή κύτταρα του χώρου και δημιουργεί κλίμα γενικότερης γκρίνιας, παραπόνων, εκνευρισμών, αντιπαλότητας και τελικώς χαλάει τη συνολική εικόνα. Είναι προφανές ότι, όταν κάποιος θέλει να χτυπήσει το χώρο δεν θα αναφερθεί στην αναγκαιότητα της διαμεσολάβησης, στην προσφορά της στην ανάπτυξη της ασφαλιστικής αγοράς και της οικονομίας γενικότερα, στις χιλιάδες θέσεις εργασίας που προσφέρει, ούτε στους χιλιάδες μικρομεσαίους έντιμους επαγγελματίες, αλλά θα επικαλεστεί εκείνους τους διαμεσολαβητές και εκείνες τις πρακτικές που δυσφημούν το χώρο. Συνεπώς, είναι χρέος και ταυτόχρονα προϋπόθεση για την επιβίωση του κλάδου, η αποξένωση των κακών αυτών «συναδέλφων» και η διακοπή των πρακτικών αυτών, όχι με προσωπικά κριτήρια, αλλά με στοιχεία που όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν. Είναι επώδυνο αλλά πρέπει να γίνει από τον ίδιο το χώρο της διαμεσολάβησης, ουδεμία εταιρεία θα κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Σε τι συνίσταται η έσωθεν απειλή; Στη σωρεία των μη πιστοποιημένων που διακινούν ακόμα συμβόλαια, στον αθέμιτο ανταγωνισμό με αλλαγές έδρας, στις άτυπες ή/και προκλητικά διαφημιζόμενες εκπτώσεις, στις μετακινήσεις ασφαλιστηρίων από εταιρεία σε εταιρεία με εκμετάλλευση του μεσοδιαστήματος, στις καθυστερημένες ακυρώσεις χωρίς επιστροφή ασφαλίστρων στους πελάτες, η παρακράτηση (νέων) ασφαλίστρων κ.λπ. Θα μου πείτε ότι όλα αυτά δεν γίνονται χωρίς να συμπράξουν και οι ασφαλιστικές εταιρείες ή στελέχη τους. Και ποιος σας είπε ότι οι εταιρείες θέλουν ο χώρος της διαμεσολάβησης να λειτουργεί άψογα; Πώς θα στοιχειοθετήσουν τις αποφάσεις τους σε βάρος της διαμεσολάβησης, αν δεν επικαλεστούν τέτοιου είδους στρεβλώσεις που βεβαίως γνωρίζουν και σιωπηρά αφήνουν να γίνονται;

Σε μικρό χρονικό διάστημα η Εποπτική Αρχή θα θέσει σε εφαρμογή τόσο την απόφαση περί Εσωτερικού Ελέγχου των ασφαλιστικών εταιρειών (όπου υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο σχετικά με τη διαμεσολάβηση και τα κριτήρια αξιολόγησής τους σε σχέση με την συνεργασία τους με τις ασφαλιστικές εταιρίες), όσο και τον Κώδικα Δεοντολογίας για τους ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές. Στη συνέχεια, με τη νέα Οδηγία από την ΕΕ, αναδιαμορφώνεται πάλι ο χώρος της διαμεσολάβησης και προστίθεται το θέμα της διαχείρισης των ζημιών και της πιστοποίησης όσων εμπλέκονται σε αυτήν, από τον απλό υπάλληλο του πρακτορείου που παραλαμβάνει μια δήλωση ατυχήματος και τον πραγματογνώμονα, μέχρι το διακανονιστή της εταιρείας. Όλα αυτά, ως «αντικείμενα», θα υλοποιηθούν σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί έτσι προβλέπουν οι συμφωνίες. Αυτό το οποίο διαφέρει από χώρα σε χώρα είναι το ακριβές περιεχόμενο των πράξεων εφαρμογής. Σε αυτά πρέπει να εστιάσουν οι φορείς της διαμεσολάβησης (όπως ευτυχώς ήδη γίνεται) γιατί τα δείγματα μέχρι στιγμής δεν εγγυώνται την ίση μεταχείρισή της έναντι των υπολοίπων. Όσο για το ποιος είναι πιο καλός διαμεσολαβητής, ποιο δίκτυο είναι πιο «έντιμο» ή πιο παραγωγικό, ποιες εταιρείες σέβονται περισσότερο ή λιγότερο τους διαμεσολαβητές, ποιος παίρνει πιο μικρή ή πιο μεγάλη προμήθεια, και τόσα άλλα, είναι μεν υπαρκτά προβλήματα, αλλά είναι «εσωτερικής κατανάλωσης». Η άποψή μου είναι ότι σε δύο στόχους πρέπει να εστιαστεί το ενδιαφέρον και η ενεργητικότητα της διαμεσολάβησης: α) στο κανονιστικό πλαίσιο και στη διαμόρφωση του τελικού κειμένου εφαρμογής του και β) στην ισχυροποίησή της μέσω της συνένωσης εργασιών και της δημιουργίας οργανωμένων, βιώσιμων, κερδοφόρων υγιών μονάδων.