.gif?rand=460)
Σκηνή μπροστά στο γραφείο του Προϊσταμένου Κλάδου Αυτοκινήτων, πριν είκοσι χρόνια, πριν δέκα χρόνια, πριν πέντε χρόνια, πριν ένα χρόνο, πριν ένα μήνα! Ποιάς εταιρείας; Δεν έχει σημασία. Οι ίδιοι διάλογοι ίσχυαν στο 90% των εταιρειών.
«Καλημέρα, έχω ένα ταξί να ασφαλίσω και…»
«Δεν παίρνουμε ταξί, το ξέρετε καλά. Τόσες εγκυκλίους έχουμε στείλει.»
«Το ξέρω, Γι’ αυτό ήρθα σε σας, δεν πήγα στον υπάλληλο…»
«Δεν γίνεται. Ταξί δεν παίρνουμε. Μην συζητάμε τζάμπα.»
«Χρόνια συνεργάτης σας είμαι, στα 300 αυτοκίνητα που σας έχω φέρει θέλω να ασφαλίσω και ένα ταξί.»
«Σας είπα, δεν γίνεται. Αν θέλετε, πηγαίνετε στον Διευθυντή.»
Η σκηνή επαναλαμβάνεται μπροστά στο γραφείο του Διευθυντή του Κλάδου. Τα ίδια λόγια, οι ίδιες απαντήσεις, αλλά και πρόσθετη επιχειρηματογία διευθυντικού κύρους.
«Πρέπει να προστατεύσουμε την εταιρεία, τα ταξί είναι ζημιογόνα. Για το καλό σας δεν ασφαλίζουμε ταξί, θα υποχρεωθούμε να ακριβήνουμε όλα τα τιμολόγια, θα φωνάζετε μετά.»
«Μα για ένα ταξί μιλάω, δεν σας φέρνω το σύλλογο των ταξιτζήδων! Τι επίπτωση θα έχει ένα ταξί;»
«Ένα εσείς, ένα ο άλλος, μαζεύονται. Λυπάμαι, είναι η πολιτική της εταιρείας.»
Αχ, αυτή η πολιτική της εταιρείας. Η γνωστή χιλιοειπωμένη, μαγική φράση, όταν δεν πείθεις τον συνομιλητή σου. Ή σωστότερα, όταν δεν πιστεύεις και πολύ αυτά που λες, αλλά θέλεις να τελειώνεις την κουβέντα. Η πολιτική της εταιρείας, κάτι αόριστο, ασαφές, απρόσωπο, που ως μαγικό ραβδάκι σταματά κάθε κουβέντα.
«Και τι θα κάνω, θα χάσω τον πελάτη; Έχω ασφαλίσει όλη την οικογένεια. Άμα πάει αλλού για το ταξί…»
«Υπάρχουν εταιρείες που ασφαλίζουνε. Πήγαινέ τον εσύ, πράκτορας είσαι.»
«Θα κάνω σύμβαση για ένα ταξί; Εγώ με σας συνεργάζομαι και με την ………»
«Πήγαινε στην ………… λοιπόν. Αυτοί θα το πάρουν.»
“Πήγα, μου είπαν τα ίδια με σας. Και στο τέλος μου είπαν να έρθω σε σας, θα μου το πάρετε είπαν…»
«Λυπάμαι. Καλημέρα σας.»
Ειλικρινά, είτε είστε διοικητικοί υπάλληλοι και στελέχη, είτε διαμεσολαβητές, πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ή δεν έχετε συμμετάσχει εσείς οι ίδιοι σε μια τέτοια συζήτηση; Και στο τέλος πάντα η «πολιτική της εταιρείας»! Μαγική φράση, σταθερή και αμετάβλητη για χρόνια. Μέχρι να συμβεί κάτι και ξαφνικά να ανακαλύψουμε την Αμερική. Όπως π.χ. η τελευταία ανάκληση άδειας λειτουργίας που άφησε ένα κενό στην αγορά, μια ασφαλιστέα ύλη ταξί και φορτηγών δημόσια χρήσης. Ξαφνικά άρχισαν να ενδιαφέρονται εταιρείες, που μέχρι χθες δεν ασφάλιζαν ταξί. Πως; Μα με αλλαγή της πολιτικής της εταιρείας!
Στην ανακοίνωση μιας εταιρείας διαβάζουμε: «Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι η …………….. σχεδίασε το νέο προϊόν ασφάλισης για TAXI, προκειμένου να εισέλθει πιλοτικά στην ασφάλιση αυτού του ειδικού κινδύνου μέσω των συνεργατών μας ……………».
Στην ανακοίνωση άλλης εταιρείας διαβάζουμε: «Σας ενημερώσουμε για την αναπροσαρμογή της πολιτικής του κλάδου αυτοκινήτοων στην τιμολόγηση ειδικών κινδύνων ως ακολούθως……..». Και σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες μας υπάρχουν και πολλές άλλες, μεγάλες και σοβαρές εταιρείες που θα βάλουν (ή ήδη έβαλαν) νερό στο κρασί τους και θα δέχονται (…πάντα υπό προϋποθέσεις) την ασφάλιση ταξί και ΦΔΧ.
Ουδέν μεμπτόν, έτσι δεν είναι η αγορά; Εξάλλου, όταν όλες οι εταιρείες ανταγωνίζονται ακόμα και για το τελευταίο ΙΧ που κυκλοφορεί, όταν ξοδεύουν τεράστια ποσά (για τα σημερινά δεδομένα) σε τηλεοπτικές διαφημίσεις για να προσελκύσουν πελάτες στον κλάδο αυτοκινήτων και όταν μειώνουν συνεχώς τις τιμές τους για να ανταγωνιστούν τα τιμολόγια των ΕΠΥ, θα άφηναν την αγορά των ταξί, που ξαφνικά προέκυψε, ανεκμετάλλευτη;
Η ρευστότητα και τα μερίδια αγοράς βλέπετε, τόσο για αυτούς που …πουλιούνται, όσο και γι’ αυτούς που θέλουν να παραμείνουν.
ΜΗΠΩΣ ΣΤΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΥΤΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΈΛΛΕΙΨΗ ΖΕΣΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥΣ , ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΦΛΕΒΑ ΧΡΥΣΟΥ;