.gif?rand=755)
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την 21η Σεπτεμβρίου 2009, όταν ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας των δύο εταιρειών ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ. Τέσσερα χρόνια μετά τα οποία δεν είναι τίποτα ίδιο στην ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία, εκτός ίσως από τις επιπτώσεις της εγκληματικής αυτής απόφασης. Και την θεωρώ εγκληματική γιατί δεν πρόβλεψε οποιαδήποτε πρόνοια για τους ασφαλισμένους στους κλάδους ζωής και υγείας και τους εγκατέλειψε στην «κείμενη νομοθεσία»! Δεν λέω κάτι καινούργιο, αλλά θα πρέπει να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς, να μην το ξεχάσουμε, στο πλαίσιο των μεγάλων, καθημερινών μας προβλημάτων. Με τη συγκεκριμένη απόφαση τιμωρήθηκε η οικογένεια Ψωμιάδη, οι επιχειρηματίες και ταυτόχρονα τιμωρήθηκαν χιλιάδες αθώοι πολίτες που είχαν κάνει το τρομερό έγκλημα να εμπιστευθούν το θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης.
Είναι ακριβώς σαν τη ρίψη μιας βόμβας «από τους καλούς» για την εξουδετέρωση του κακού αρχηγού μιας πόλης, που σκοτώνει μαζί και όλους τους κατοίκους της πόλης, ως αναμενόμενες και εκ των προτέρων γνωστές παράπλευρες απώλειες. Αδιαφορία; Άγνοια; Αναισθησία; Εσκεμμένη ενέργεια; Κάποτε πρέπει να μάθουμε. Αντιμετώπισαν τους εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους, σχεδόν ως ηθικούς αυτουργούς και συνεργούς της οικογένειας Ψωμιάδη, αφού χωρίς τα δικά τους ασφάλιστρα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα αποθέματα, δεν θα μπορούσαν να γίνονται και οι καθημερινές (σύμφωνα με τις εκθέσεις) αναλήψεις μετρητών από το ταμείο της εταιρείας!
Τέσσερα χρόνια και, τι σύμπτωση, τέσσερις κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση Καραμανλή κατά τη θητεία της οποίας, με ελαφρά τη καρδία, λήφθηκε η απόφαση, η κυβέρνηση Παπανδρέου που φυσικά υποσχέθηκε, μαζί με το “λεφτά υπάρχουν”, και την άμεση επίλυση του επίκαιρου τότε προβλήματος, αλλά δεν πρόκανε γιατί έγραφε τις προσκλήσεις προς το ΔΝΤ και την τρόικα και διάβαζε το μνημόνιο, η κυβέρνηση Παπαδήμου που είχε σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί, μην τυχόν και χάσουν κάποιο ευρώ οι δανειστές και η κυβέρνηση Σαμαρά που μάλλον έχει τυφλωθεί από το πολύ φως που έρχεται από το τούνελ και προσφάτως έχει ζαλισθεί και από το μέτρημα του πλεονάσματος. Τέσσερις κυβερνήσεις, μια πολιτική: Δεν μας ενδιαφέρετε, ας προσέχατε, έχετε ευθύνη που είχατε ασφαλιστεί στην εταιρεία αυτή! Η πατρίδα έχει σοβαρότερα προβλήματα, πρέπει να ξοφλήσει μέχρι τελευταίας δραχμής (συγγνώμη… ευρώ) τα χρέη της προς το εξωτερικό. Μετά, βλέπουμε. Ποιο ακριβώς είπατε ότι είναι το θέμα σας, το πρόβλημά σας;
Μην το γελάτε. Θυμηθείτε πόσο έντεχνα, σχεδόν από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να καταστήσουν χιλιάδες ασφαλισμένους συμμέτοχους-συνένοχους, με εκφράσεις όπως: «μα τους έδιναν μεγάλες παροχές, δεν έβλεπαν ότι κάτι τρέχει;» ή «ξέπλεναν χρήμα, κερδοσκοπούσαν, ας πρόσεχαν» ή «η αγορά το ήξερε, αυτοί δεν άκουσαν τίποτα;». Η πολιτική της συνυπευθυνότητας είχε αρχίσει: Δεν φταίει μόνο ο οργανισμός, που με την εγγύηση ή/και τον έλεγχο ή/και την εποπτεία του κράτους (τράπεζες-ασφαλιστικές εταιρείες κ.λπ.) διαχειρίζεται χρήματα και περιουσιακά στοιχεία ενός πολίτη, φταίει και ο πολίτης που εμπιστεύεται τον οργανισμό και το κράτος και πάνω απ’ όλα φταίει ο πολίτης που έχει χρήματα και περιουσιακά στοιχεία! Ακολούθησαν βέβαια οι καταθέτες, οι ομολογιούχοι, το σύνολο της κοινωνίας.
Τι πρόκειται να γίνει; Όπως για όλα τα προβλήματα, κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποια λύση που δεν θα είναι ικανοποιητική, αλλά όπως θα διαφημισθεί, θα είναι «η εφικτή». Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, κάποιοι πολιτικοί θα αναλάβουν πρωτοβουλίες να επιλύσουν το θέμα, θα βγουν μπροστά, θα αναζητήσουν λύσεις και ψήφους, πακέτο! Ξαφνικά θα μάθουν το πρόβλημα, θα δείξουν ευαισθησία, θα καταλάβουν τον πόνο του άλλου, θα αναγνωρίσουν το δίκιο του και «θα κάνουν το καλύτερο δυνατόν»! Και εδώ θα είναι η μεγάλη παγίδα, γιατί με τη λύση που θα βρεθεί θα προσπαθήσουν να διαγράψουν και τις ευθύνες της πολιτείας ως εποπτεύουσας αρχής. Ξέρουμε πολύ καλά πώς ψηφίζονται οι σχετικές τροπολογίες, όταν για παράδειγμα πρόσφατα ψηφίστηκαν νόμοι που απαλλάσσουν εκ των προτέρων από κάθε ποινική ευθύνη τους διοικούντες οργανισμούς που διαχειρίζονται δημόσια περιουσία, για οποιαδήποτε απόφασή τους!
Δυστυχώς, το πολυεπίπεδο αυτό έγκλημα της 21ης Σεπτεμβρίου 2009 και στη συνέχεια της 26ης Φεβρουαρίου 2010, έχει ήδη επιφέρει τις επιπτώσεις του σε δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και πολύ φοβάμαι ανεπιστρεπτί. Οποιαδήποτε λύση πλέον, ίσως προσφέρει κάποια ανακούφιση, αλλά δεν θα επαναφέρει τους ασφαλισμένους στην «προ της επελεύσεως του κινδύνου κατάσταση», όπως έχουμε μάθει να λέμε στην ασφαλιστική ορολογία, αν θεωρήσουμε ότι η «επέλευση του κινδύνου» ήταν οι αποφάσεις ανάκλησης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι υπεύθυνοι δεν θα πρέπει να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης και να τιμωρηθούν. Και οι κύριοι υπεύθυνοι, κατά την άποψή μου, δεν βρίσκονταν εντός του ασφαλιστικού ομίλου.
συγχαρητηρια Κε Παπανικολα για το αρθρο σας για την ασπις.ηταν τοσο ευστοχα ολα οσα γραψατε.εχουμε αγανακτησει πια!