Στον απόηχο της τραπεζικής κρίσης του 2007/2008, ένας σημαντικός αριθμός μεταρρυθμίσεων έχουν εισαχθεί από διεθνείς, ευρωπαϊκούς και εθνικούς φορείς, ως απάντηση στα προβλήματα στον τραπεζικό τομέα, τα οποία έχουν επηρεάσει αρνητικά το σύνολο της οικονομίας. Αυτές οι προσπάθειες για την προώθηση σταθερών χρηματοπιστωτικών αγορών υποστηρίζονται πλήρως από τον ασφαλιστικό κλάδο.
Ωστόσο, μια ανησυχητική τάση προέκυψε.
Αρκετές ρυθμιστικές πρωτοβουλίες που απευθύνονται σε τραπεζικές επιχειρηματικές δραστηριότητες τελικά μεταφέρθηκαν σε άλλους οικονομικούς κλάδους, χωρίς να γίνει κατάλληλη διάκριση μεταξύ των πολύ διαφορετικών επιχειρηματικών μοντέλων που συνθέτουν τον χρηματοοικονομικό τομέα.
Οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν εντελώς διαφορετικά επιχειρηματικά μοντέλα και παίζουν πολύ διαφορετικούς ρόλους στην οικονομία. Η βασική δραστηριότητα των ασφαλιστών και αντασφαλιστών είναι η συγκέντρωση κινδύνων και ο μετασχηματισμός κινδύνου, ενώ η βασική δραστηριότητα των τραπεζών είναι η συλλογή καταθέσεων και η έκδοση στεγαστικών δανείων, σε συνδυασμό με την παροχή μιας ποικιλίας υπηρεσιών που χρεώνονται. Κατά συνέπεια, ο ισολογισμός των Ασφαλιστικών Εταιρειών είναι οικονομικά σταθερός, καθώς οι μακροπρόθεσμες αποζημιώσεις προς τους αντισυμβαλλομένους είναι ίσες με τα περιουσιακά στοιχεία της αντίστοιχης διάρκειας.
Στην περίπτωση των τραπεζών, που συμμετέχουν στην διαμόρφωση της αγοράς , το ενεργητικό τους και οι υποχρεώσεις τους δεν είναι ίσα, με τη μέση διάρκεια των αποθεματικών των περισσότερων τραπεζών να είναι κατά κανόνα μεγαλύτερα από τη μέση διάρκεια των υποχρεώσεών τους.
Οι ασφαλιστές και οι τράπεζες παίζουν επίσης πολύ διαφορετικούς ρόλους στην αποτελεσματική λειτουργία του συνόλου της οικονομίας. Οι τράπεζες είναι μέρος του συστήματος πληρωμών και διακανονισμών και μέσω του ρόλου τους ως πάροχοι πίστωσης είναι το κύριο κανάλι διανομής της νομισματικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών.
Οι ασφαλιστές κάνουν σημαντική συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη με την παροχή προστασίας έναντι αρνητικών γεγονότων στους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις. Ενώ ο ρόλος αυτός είναι επίσης ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία της οικονομίας, δεν υπάρχει κυρίαρχος σύνδεσμος και οι διασυνδέσεις είναι ουσιωδώς διαφορετικές. Ειδικότερα, δεν υπάρχει σύνδεση του ισολογισμού μεταξύ ασφαλιστών και επίσης δεν υπάρχει «κεντρικός ασφαλιστής» ενώ υπάρχει κεντρική τράπεζα.
Τα προφίλ κινδύνου των ασφαλιστικών εταιρειών και των τραπεζών διαφέρουν επίσης ριζικά.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι κυρίως εκτεθειμένες σε κινδύνους αναδοχής, στον κίνδυνο αγοράς και σε κινδύνους ασυμβατότητας μεταξύ των απθεμάτων τους και των υποχρεώσεων τους, ενώ οι πιο σημαντικοί κίνδυνοι στους οποίους εκτίθενται οι τράπεζες είναι ο πιστωτικός κίνδυνος, ο κίνδυνος ρευστότητας και ο κίνδυνος αγοράς.
Κάτι που πρέπει να σημειωθεί είναι πως οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ένας ασφαλιστής εξαρτώνται και από τα αποθεματικά τους και τις υποχρεώσεις τους καθώς και από τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν. Από μια μακροπροληπτική σκοπιά, το επιχειρηματικό κεντρικό μοντέλο ασφάλισης δεν δημιουργεί συστημικό κίνδυνο που μεταδίδεται απευθείας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Υπάρχει πολύ χαμηλότερος κίνδυνος μόλυνσης, υψηλότερη δυνατότητα υποκατάστασης και χαμηλότερη οικονομική ευπάθεια στον ασφαλιστικό κλάδο σε σχέση με τον τραπεζικό τομέα. Η οικονομική κατάσταση των Ασφαλιστικών Εταιριών επιδεινώνεται με πολύ βραδύτερο ρυθμό από ό, τι εκείνη των τραπεζών και ακόμη και αν η εταιρεία αντιμετωπίσει προβλήματα, ένα ομαλό «συμάζεμα» είναι πολύ πιο εύκολο, δεδομένου ότι οι ασφαλιστές προσπαθούν να ισοσταθμίσουν τις αναμενόμενες μελλοντικές αποζημιώσεις σε ασφαλισμένους με τα περιουσιακά τους στοιχεία. Αυτό διευκολύνει τη μεταφορά ή την απορροή των χαρτοφυλακίων τους.
Η Insurance Europe υποστηρίζει τις κατάλληλες βελτιώσεις στα ρυθμιστικά και εποπτικά πρότυπα για τους ασφαλιστές που θα διατηρήσουν μια υγιή και ανταγωνιστική βιομηχανία και που θα ενισχύσουν την εμπιστοσύνη των καταναλωτών. Αλλά η κοινή παραδοχή ότι οι ρυθμίσεις που ισχύουν για τον τραπεζικό τομέα πρέπει να ισχύουν και για την ασφάλιση είναι λάθος. Κανόνες που εφαρμόζονται για την ασφάλιση θα πρέπει να αντανακλούν πλήρως τις βαθιές διαφορές μεταξύ των επιχειρηματικών μοντέλων και των χαρακτηριστικών κινδύνου των δύο βιομηχανιών. Η εφαρμογή κανονιστικών πλαισίων εμπνευσμένων από τον τραπεζικό τομέα στους ασφαλιστές θα έχει σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις για τον κλάδο και για το σύνολο της οικονομίας.
