.gif?rand=8388)
Ο στυγνός κυνηγός του χρήματος δεν θα μπορέσει ποτέ να πλησιάσει το συνάδελφό του που έχει και άλλες Αρχές. Ο συνάδελφος του φιλοχρήματου τσιγκούνη είναι λίγο Φιλοσοφημένος, είναι λίγο Στοχαστής… Ψάχνεται… Προβληματίζεται με τον Εαυτό του, με τους Πελάτες του… με τους Ανταγωνιστές του… επιδιώκει να μένει μερικές φορές μόνος με τις Σκέψεις του… είναι λιγότερο Ανασφαλής από το συνάδελφο με τον οποίο βρίσκεται συνεχώς σε ανταγωνισμό κυνηγώντας την πρωτιά… και συνήθως είναι επιεικής με τους επικριτές του.
Ο ένας έχει ως πρότυπο το Χίτλερ, ο άλλος έχει ως πρότυπο το Χριστό…
Σίγουρα, ζει πιο ήρεμα, εργάζεται με λιγότερο άγχος, καταβάλλει πολύ λιγότερες προσπάθειες να Πουλήσει… δεν αμφιβάλλει για την αφοσίωση των Πελατών του, αν και πολλοί τον… πρόδωσαν για να εξυπηρετήσουν δήθεν το συμφέρον τους… Αρκετοί που τον παρέκαμψαν, επανήλθαν μετανιωμένοι.
Διαβάστε δυο σελίδες από το βιβλίο του OSHO η «Κρυμμένη Αρμονία» εκδόσεις Ρέμπελ, που αναφέρεται σε αποσπάσματα του Ηράκλειτου…
Μας το έστειλε ένας πετυχημένος Μάνατζερ τον οποίο γνωρίζουμε πάνω από 20 χρόνια και με τον οποίο μας συνδέει μια αγνή γνωριμία και αλληλοεκτίμηση… Γνωρίζουμε και άλλους για περισσότερα χρόνια… η έκδηλη υστεροβουλία τους, όμως, και τα ψεύτικα κομπλιμέντα τους, μαζί με την απληστία τους, δεν τους επιτρέπουν να απελευθερώσουν τον πραγματικό εαυτό τους, που θα πρέπει να είναι πολύ καλύτερος από αυτόν που προβάλλουν, και φυσικά η Στάση τους, δεν τους επιτρέπει να γνωρίσουν και να ξεχωρίσουν μερικούς «Ανθρώπους», ως «Ανθρώπους»… χωρίς καμία υστεροβουλία… Συνήθως οι συγκεκριμένοι Άνθρωποι δεν έχουν φίλους και με την παραμικρή κρίση που αντιμετωπίζουν, οι φίλοι τους, τους εγκαταλείπουν χωρίς κανέναν δισταγμό…
Υπάρχουν, αγαπητοί αναγνώστες αρκετοί «Άνθρωποι» στον Κλάδο μας…
Ψάξτε να τους βρείτε και να τους κάνετε φίλους… και απολαύστε το απόσπασμα του βιβλίου:
Από ένα μορφωμένο άνθρωπο δεν μπορείς να περιμένεις να είναι τόσο παράδοξος – ο Θεός είναι καλοκαίρι και χειμώνας – όχι. Αυτός είναι απόλυτα κατηγορηματικός για το τι είναι ο Θεός. Ο Θεός είναι μέρα, ποτέ νύχτα. Ο Θεός είναι φως, ποτέ σκοτάδι. Ο Θεός είναι καλό, ποτέ κακό. Ο Θεός είναι ειρήνη, ποτέ πόλεμος. Αλλά, όταν ο Θεός είναι μαζί πόλεμος και ειρήνη, εσύ πού είσαι; Δεν είσαι πια κατηγορηματικός, διστάζεις;
Λέει ο Ηράκλειτος:
Τον εαυτό μου ρώτησα.
Να γιατί είναι τόσο παράδοξος. Αναζήτησε το παράδοξο. Θα το βρεις πάντα, γιατί όταν ρωτήσει κανείς τον εαυτό του, τι άλλο θα βρει εκτός από το παράδοξο;
Αν η ύπαρξη είναι παράδοξη, τι άλλο μπορεί να βρει; Πρέπει να την αποδώσει έτσι όπως είναι: παράδοξη. Πάρε ένα ιεραπόστολο. Αυτός ποτέ δεν ρώτησε. Μορφώθηκε πολύ, μπορεί να παραπέμπει στις γραφές. Ουσιαστικά, άλλο από το να παραπέμπει στις γραφές δεν ξέρει. Και ξέρετε πόσο καλά τα καταφέρνει ο διάβολος με τις παραπομπές στις γραφές! Σωστός ιεραπόστολος!
Όταν κάποιοι επισκέπτες απροσδόκητα βρήκαν τον Ηράκλειτο να ζεσταίνεται κοντά στο τζάκι της κουζίνας, εκείνος τους είπε: Είναι κι εδώ θεοί.
Ποτέ δεν πήγε σε ναό. Γιατί, όταν είσαι άνθρωπος με αντίληψη, όταν τα μάτια σου είναι ανοιχτά, όταν μπορείς ν’ ακούσεις και να αισθανθείς, τότε ποιος ο λόγος να πας στο ναό; Είναι κι εδώ θεοί.
Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο. Ο Θεός είναι τα πάντα. Ο Θεός είναι η ύπαρξη.
Φέρε στη φαντασία σου την εικόνα: Ο Ηράκλειτος καθισμένος στο τζάκι να ζεσταίνεται. Το τρίξιμο των ξύλων, οι φλόγες που υψώνονται προς τα ουράνια, η ζεστασιά.
Θα πρέπει να ήταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Απρόσμενα, μερικοί επισκέπτες φτάνουν και τον ρωτούν: «Τι κάνεις;» κι εκείνος λέει:
«Είναι κι εδώ θεοί.»
Κι εννοεί ότι αυτό εδώ είναι μια προσευχή, αυτό το ζέσταμά σου είναι μια προσευχή – αν η φωτιά γίνει ένα φαινόμενο θεϊκό.
Αυτό μου θυμίζει τον Ικίου, ένα Δάσκαλο του Ζεν.
Ταξίδευε κάποτε και στάθηκε σ’ ένα ναό για τη νύχτα. Η νύχτα ήταν πολύ κρύα κι έτσι άναψε μια φωτιά. Αλλά, μη βρίσκοντας ξύλα πουθενά, πήρε ένα άγαλμα του Βούδα – ένα ξύλινο άγαλμα που ήταν στο ναό – και το έκαψε. Ο ιερέας του ναού κοιμόταν βαθιά…
Ο θόρυβος, η φωτιά και ο Ικίου να πηγαινοέρχεται. Κοίταξε – άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε – κι έμεινε εμβρόντητος. Του ήταν αδύνατο να πιστέψει αυτό που έβλεπε, γιατί στον Ικίου αναγνώρισε ένα βουδιστή μοναχό, και όχι απλά μοναχό αλλά έναν φημισμένο Δάσκαλο. Ο ιερέας τινάχτηκε από το κρεβάτι του, τον πλησίασε τρέχοντας και του είπε: «Τι κάνεις; Έκαψες το Βούδα!»
Ο Ικίου πήρε ένα μικρό κομμάτι ξύλο και σκάλισε τις στάχτες για να βρει το βούδα. Το άγαλμα είχε καεί σχεδόν ολόκληρο. «Τι ψάχνεις;» είπε ο ιερέας. «Δεν υπάρχει πια.»
Ο Ικίου είπε: «Τα κόκαλα ψάχνω, ο Βούδας πρέπει να είχε κόκαλα.»
Ο ιερέας γέλασε και είπε, «τώρα είμαι ολότελα βέβαιος πως είσαι τρελός.
Μα, μπορεί να έχει κόκαλα ένας ξύλινος βούδας;»
«Τότε», είπε ο Ικίου, «φέρε και τους άλλους δυο βούδες γιατί η νύχτα κρατάει πολύ ακόμα και είναι κρύα κι ο Βούδας μέσα μου χρειάζεται λίγη ζέστα. Αυτοί οι βούδες είναι ξύλινοι, μην ανησυχείς. Εδώ μέσα μου υπάρχουν κόκαλα κι ένας πραγματικός Βούδας∙ κι αυτός ο Βούδας έχει ανάγκη από λίγη ζεστασιά. Αυτοί οι βούδες δεν είναι καλοί, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κόκαλα, μην ανησυχείς λοιπόν.»
Ο ιερέας τον πέταξε έξω από το ναό.
Η νύχτα ήταν παγωμένη, όμως υπάρχουν άνθρωποι που θα λατρέψουν ένα ξύλινο βούδα και θα πετάξουν έξω έναν αληθινό.
Το πρωί βγήκε έξω να δει τι απόγινε ο Ικίου. Ήταν καθισμένος έξω απ’ το ναό, κοντά σ’ ένα πέτρινο ορόσημο και το προσκυνούσε. Ο ήλιος ανέβαινε, ήταν υπέροχο πρωϊνό και ο Ικίου είχε μαζέψει από κάπου λίγα λουλούδια. Είχε ακουμπήσει τα λουλούδια στην πέτρα και την προσκυνούσε. Ο ιερέας πλησίασε τρέχοντας και είπε, «Τι κάνεις; Πραγματικά, είσαι τελείως τρελός! Τη νύχτα έκαψες ένα Βούδα και τώρα προσκυνάς μια πέτρα!»
Είπε τότε ο Ικίου: «Υπάρχει κι εδώ ένας θεός.»
Είπε ο Ηράκλειτος: «Είναι κι εδώ θεοί.»
Όταν μπορείς να νιώσεις, κάθε στιγμή είναι θεϊκή, το κάθε τι είναι θεϊκό κι ό,τι υπάρχει είναι άγιο. Αν δεν μπορείς να νιώσεις, τότε πήγαινε στους ναούς, πήγαινε στα τζαμιά και στις εκκλησίες, όμως ούτε κι εκεί θα βρεις τίποτα. Γιατί είσαι εσύ που χρειάζεται να μεταμορφωθείς, όχι οι συνθήκες τις οποίες ψάχνεις να βρεις….
Οι συνθήκες μένουν οι ίδιες. Μέσα στο ναό, έξω απ’ το ναό, παντού υπάρχει Θεός. Εσύ δεν μπορείς να δεις και συνεχώς αλλάζεις τόπο. Πας από το σπίτι στην εκκλησία γυρεύοντας το Θεό.
Έχεις ανάγκη από εσωτερική μεταμόρφωση. Η αλλαγή καταστάσεων δεν ωφελεί. Χρειάζεσαι ψυχολογικό αναπροσανατολισμό. Χρειάζεσαι έναν ολοκληρωτικά καινούργιο τρόπο να κοιτάς τα πράγματα. Και τότε, ξαφνικά, όλα ο κόσμος γίνεται ναός, τότε άλλο τίποτα δεν υπάρχει.
Χτίσε, μέσα σου το δικό σου Ναό…για να βρίσκεσαι πάντα μέσα του…να σε προστατεύει…να σε εμπνέει…να σε καθοδηγεί…
Και για τον Ηράκλειτο, η φωτιά έγινε το σύμβολο. Και είναι η φωτιά όμορφο σύμβολο, στ’ αλήθεια.
Ο Ηράκλειτος θεωρεί τη φωτιά το βασικό συστατικό της ζωής. Και είναι! Οι επιστήμονες συμφωνούν τώρα με τον Ηράκλειτο. Συμφωνούν ότι ο ηλεκτρισμός είναι η βάση όλης της ύπαρξης, ότι τα πάντα δεν είναι παρά τρόποι εκδήλωσης του ηλεκτρισμού. Ο Ηράκλειτος λέει πως τα πάντα είναι φωτιά. Ποια η διαφορά; Εξάλλου η ‘φωτιά’ είναι λέξη ομορφότερη από τον ‘ηλεκτρισμό’.
Η φωτιά δίνει μια πιο ζωντανή αίσθηση απ’ ό,τι ο ηλεκτρισμός. Η φωτιά είναι πιο άγρια από τον ηλεκτρισμό. Όταν λες πως ο ηλεκτρισμός είναι η βάση, το σύμπαν μοιάζει κάπως μηχανικό, γιατί ο ηλεκτρισμός έχει συσχετιστεί με τη μηχανική και τότε ο Θεός θυμίζει μηχανικό. Ο ηλεκτρισμός όμως είναι φωτιά.
Βαθιά μέσα στην ύπαρξη υπάρχει η φωτιά. Η φωτιά είναι ζωή. Κι ο Ζαρατούστρας έχει δίκιο, όταν όριζε τη φωτιά σαν το ν υπέρτατο θεό. Θα πρέπει να συμφωνούσε με τον Ηράκλειτο. Ήταν σύγχρονοι ο Ζαρατούστρας και ο Ηράκλειτος. Η φωτιά έγινε ο ανώτερος θεός για τους οπαδούς του Ζαρατούστρα.
Η φωτιά κλείνει πολλά πράγματα βαθιά μέσα της. Πρέπει να καταλάβεις το φαινόμενο της φωτιάς, το σύμβολο, γιατί είναι μια μεταφορά. Κάτι βαθύ θέλει ο Ηράκλειτος να καταδείξει, όταν λέει ότι η βάση είναι η φωτιά. Παρατήρησε τη φωτιά μια νύχτα του χειμώνα.
Κάθισε πλάι στη φωτιά και απλώς παρατήρησέ την, νιώσε τη ζέστη της.
Νοιώσε το Θεό μέσα του και άφησε τη ζεστασιά της Φωτιάς που Καίει να σε οδηγήσει στην κατάνυξη της Γαλήνης…και της Αγάπης για τον Εαυτό σου, την Οικογένειά σου, τους Συνεργάτες σου, τους φίλους σου.
Βρήκα εξαιρετικό το άρθρο σας.
Δυστυχώς όμως η σημερινή πραγματικότητα είναι πιό σκληρή.
Γνωρίζω αρκετούς στοχαστές ασφαλιστές που δυστυχώς δεν είναι κορυφαίοι.
Δεν είναι κορυφαίοι όχι γιατί δεν θέλουν,δεν ξέρουν ή δεν μπορούν.
Δεν είναι κορυφαίοι γιατί το σύστημα τους βαφτίζει γραφικούς και τους χλευάζει.
Δεν είναι κορυφαίοι γιατί η κρατούσα γενιά τεχνοκρατών θέλει νούμερα.
Νούμερα από όπου και όπως κι αν προέρχονται.
Η ποιότητα είναι επίφαση που χρησιμοποιείται κατα το δοκούν,κυρίως γιά την εξόντωση των στοχαστών ασφαλιστών που δεν συμβιβάζονται και αναζητούν συνεχώς το καλύτερο γιά τους πελάτες τους,την εταιρία τους και τον εαυτό τους.
Παρ’όλα αυτά είμαι βέβαιος ότι με δημοσιοποίηση θέσεων όπως η δικιά σας οι στοχαστές ασφαλιστές θα δικαιωθούν και τελικά θα γίνουν κορυφαίοι.
Γιά το καλό όλων μας.
Ποσο δικιο εχεις Αλεξη. αλλα και ποσο αισιοδοξος πως καποτε οι στοχαστες ασφαλιστες θα δικαιωθουν. Θα ήθελα λιγο να σου εμοιαζα. Μα μετα τα τοσα χρονια η θλιψη πως ο χωρος μας θα μεινει σταθερος στις συνεχομενες αλλαγες εχει χαραχτει μεσα μου.Τοσα χρονια και παραμενει σταθερος στο τιποτε στο λιγο στο γρηγορο στο προχειρο. Μακαρι καποτε να υπαρξει δικαιωση.