Με αφετηρία το Μάιο του 1989, πριν 22 ακριβώς χρόνια το “Επιστημονικό Μάρκετινγκ” είχε προβλέψει ότι το Πολιτικοοικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να λυθεί, σε καμία περίπτωση με το ίδιο “Σύστημα Εξουσίας” που ίσχυε τότε! Ήταν το μόνο Μέσο στην Ελλάδα που εντόπισε τα Τρωτά Σημεία του Συντάγματος που αναφέρονται στον Απαραίτητο Διαχωρισμό των Εξουσιών προκειμένου να περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό τη Ανεπάρκεια, οι Σπατάλες και η Διαφθορά των Πολιτικών Κυβερνήσεων. Διαβάστε το άρθρο, αξίζει τον κόπο! Θα σας μεταφέρει στην εποχή του 1989, όταν η χώρα αντιμετώπιζε μια παρόμοια Κρίση, λίγο ηπιότερη από τη σημερινή, μια Κρίση όμως που δημιούργησε εκείνο το έκτρωμα της Οικουμενικής Κυβέρνησης, η οποία πριν κάνει το παραμικρό έπρεπε να πάρει το “ΟΚ” των… Πολιτικών Αρχηγών που κινούσαν όλα τα νήματα σε πλήρη συνεννόηση μεταξύ τους. Ποιος εργολάβος θα πάρει την κάθε δουλειά, ποιό στέλεχος θα μετακινηθεί από τη μια θέση στην άλλη και με δυο λόγια η πλήρης επικράτηση του Κομματικού Κράτους που τελικά μας οδήγησε στην Καταστροφή.
“Επιστημονικό Μάρκετινγκ” – τεύχος Μαίου 1989 – Editorial
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΝΕΟΛΑΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΟΙΚΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ 2000!
Το βαθύτερο πολιτικό μας πρόβλημα δεν λύνεται με το σημερινό μας Σύνταγμα ούτε με τα κόμματα και ούτε με συμμαχικές κυβερνήσεις…
Σαν εισαγωγή, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το κείμενο που ακολουθεί ουδόλως ισοπεδώνει όλα τα πολιτικά κόμματα και όλους τους πολιτικούς της χώρας τοποθετώντας τους στην ίδια μοίρα και στο ίδιο επίπεδο. Υπάρχουν διαφορές και μάλιστα κραυγαλέες. Σαφώς δεν παίρνουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, στο συγκεκριμένο κείμενο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καταδικάζουμε το σημερινό χάλι της πολιτικής ζωής του τόπου που βαρύνει την Κυβέρνηση, φταίει δεν φταίει. Οι ξένοι μας ειρωνεύονται και αδιαφορούν αν εσείς ή εγώ είμαστε οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. ή του Συνασπισμού. Το μήνυμα του άρθρου λέει ότι η σημερινή πολιτική κατάσταση μας είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν πρέπει η εξουσία να ασκείται απεριόριστα και εντελώς ανεξέλεγκτα και πως ο άνθρωπος και η κατασκευή του είναι το πρόβλημα και όχι το κόμμα ή το πρόγραμμα του. Βέβαια, η ύπαρξη ή η έλλειψη της ακεραιότητας του ήθους, της ευθιξίας και των ικανοτήτων των πολιτικών μας βαθμολογούνται από 1%-100% κατά άτομο και κατά κόμμα. Ο κάθε ώριμος πολίτης ας χρησιμοποιήσει αυτά τα τέσσερα γνωρίσματα για να βαθμολογήσει τους πολιτικούς της προτίμησης του. Οι προβληματισμοί των «αναποφάσιστων» που ψάχνουν και σκαλίζουν προσπαθώντας να βρουν κάποια άκρη, θα πρέπει να στραφούν προς μερικές άλλες κατευθύνσεις. Ελπίζουμε το κείμενο αυτό να τους βοηθήσει ν’ αποφασίσουν, έστω προσωρινά, και να πάρουν θέση, γιατί το λευκό είναι επικίνδυνο και δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους. Ελπίζουμε, επίσης, το κείμενο αυτό να βοηθήσει και τους ημιαναποφάσιστους, οι οποίοι από εβδομάδα σ’ εβδομάδα αλλάζουν, παρασυρόμενοι από τα συναισθήματα τους. Σαν οδηγό – κριτήριο ας έχουν τη λογική τους και όχι τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες τους. Ας συμβάλουν θετικά στο τι δεν πρέπει να συμβεί στην Ελλάδα την επόμενη τετραετία εξετάζοντας ένα – ένα τα κόμματα που τους προβληματίζουν. Η βαθύτερη αυτή ανάλυση του πολιτικού μας προβλήματος ξεφεύγει από τα τετριμμένα και βασίζεται σε μερικά δεδομένα και σε μερικές διαπιστώσεις, που έχουν σχέση με τον παράγοντα «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» και όχι με τον παράγοντα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ή με τα ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ προγράμματα των διαφόρων κομμάτων. Τα δεδομένα και οι διαπιστώσεις μας, που έχουν σχέση με τον παράγοντα «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» δεν περιορίζονται μόνο στο ρόλο του στην πολιτική ζωή μιας χώρας, αλλά και σε οτιδήποτε άλλο με το οποίο ασχολείται, εφόσον ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΟΣΤΡΩΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ.
Ας εξετάσουμε πρώτα τη στάση μας και τη συμπεριφορά μας προς την πολιτική ζωή του τόπου. Αρχικά η συμπεριφορά μας σαν ψηφοφόροι και σαν εξουσία είναι η ίδια και χαρακτηρίζεται από τα ίδια ψυχολογικά γνωρίσματα. Σαν Ανθρώπους και σαν Έλληνες λοιπόν, αν μας εξετάσει ένας ξένος ψυχίατρος, αδιάφορος προς τα πολιτικά μας προβλήματα, θα κάνει, κατά τη γνώμη μας, αυτή τη διάγνωση: Οι Έλληνες ψηφοφόροι υποφέρουν από «νεύρωση χαρακτήρος» και από «συναισθηματικές διαταραχές» σε κάποιο σχετικά υψηλό βαθμό. Ο βαθμός των δύο αυτών ψυχολογικών νόσων εκφράζεται και βαθμολογείται ανάλογα από την ένταση της αγανάκτησης και της εμπάθειας που διέπει τον καθένα ιδιαιτέρως. Τα δύο αυτά γνωρίσματα συντηρούν αντίστοιχα την υπερβολή και το απόλυτο της άρνησης και της πλήρους απόρριψης του κόμματος που αντιπαθούν και την υπερβολή και το απόλυτο της επιείκειας και πλήρους αποδοχής του κόμματος που συμπαθούν. Όσο λιγότερο υπάρχουν και κυριαρχούν τα δύο αυτά ακραία γνωρίσματα στον Έλληνα ψηφοφόρο, τόσο περισσότερο πλησιάζει αυτός τα επίπεδα των «εσωτερικών συγκρούσεων», που δημιουργεί ο προβληματισμός ή καλύτερα αυτό που ονομάζουμε σήμερα «αναποφάσιστος ψηφοφόρος».
Ο «Πυρήνας» υποστήριξης του κάθε κόμματος αποτελείται από απόλυτα – απόλυτους οπαδούς, οι οποίοι υποφέρουν από προσωπικά απωθημένα και κατάλοιπα και από το σύνδρομο της «αντίστροφης ψυχολογίας». Όσο κατηγορεί κανείς τα πολιτικά ινδάλματα τους, τόσο πεισμώνουν και πετρώνουν περισσότερο. Έχουν υποστεί βλάβη στην «κεντρική αρτηρία του τρόπου σκέψης των», η οποία έχει πάθει απόφραξη, όπως ακριβώς συμβαίνει με την απόφραξη των στεφανιαίων αρτηριών που δημιουργούν τις καρδιακές προσβολές.
Οι οπαδοί αυτοί είναι 100% προκατειλημμένοι.
Σ’ ένα πρόσφατο τεύχος του «Μάρκετινγκ» γράψαμε ότι η βαθύτερη έννοια της Δημοκρατίας υπαγορεύει: «να ελέγχει ο ψηφοφόρος το κόμμα και όχι το κόμμα τον ψηφοφόρο». Οι λίγοι αυτοί απόλυτα αφοσιωμένοι οπαδοί παρασύρονται από τον υπερβολικό συναισθηματισμό τους, παίρνουν εντελώς προσωπικά την πολιτική τους τοποθέτηση και δεσμεύονται υποστηρίζοντας ένα συγκεκριμένο κόμμα, ασχέτως της απόδοσης του ή των ενεργειών του. Βέβαια η πλειοψηφία αυτών των οπαδών είναι περιορισμένης αντίληψης, δεν γνωρίζει τι θα πει ισοζύγιο πληρωμών, πληθωρισμός ή ΑΕΠ και νομίζει ότι η προσωπολατρία είναι… προσόν. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν τα άτομα τα οποία έχουν άμεσα ή έστω έμμεσα συμφέροντα. Αυτοί δικαιολογούνται απόλυτα, γιατί ο καθένας από μας θα κοίταξε τα συμφέροντα του… μέχρι ενός σημείου βέβαια. Το πρώτο λάθος αυτών των οπαδών είναι ότι έτσι, κάπως θολά και ασυνείδητα, θέλουν να πιστεύουν ότι οι πολιτικοί της προτίμησης τους, διαθέτουν αυτόματα θεϊκές ιδιότητες και ικανότητες. Ότι είναι δηλαδή αντικειμενικοί, σώφρονες, λογικοί, δίκαιοι, αποφασιστικοί, φρόνιμοι, ώριμοι, συμμετοχικοί στη λήψη αποφάσεων, αλτρουιστές, ταπεινοί, δεμένοι με τους ανθρώπους τους, δεν κάνουν ποτέ κατάχρηση της εξουσίας που διαθέτουν! Είναι φιλόσοφοι και τέλος είναι… υποδείγματα ήθους και αρχών υπεράνω κάθε υποψίας!
Με τον ίδιο τρόπο, αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς της παράταξης που αντιπαθούν, αλλά με τα αντίθετα ακριβώς γνωρίσματα! Οι «δικοί μας», με δυο λόγια, έχουν τον Χριστούλη μέσα τους και οι «άλλοι» τον Σατανά! Έτσι απλά και ξεκάθαρα! Έχουν δε αυτοί οι ψηφοφόροι, οι μεν και οι δε, έναν απεριόριστο αριθμό… λογικών επιχειρημάτων που δικαιολογούν τη στάση τους! Μια διαπίστωση και ένα δεδομένο που μας δίδαξε η ιστορία του ΑΝΘΡΩΠΟΥ και η ιστορία των ΕΘΝΩΝ, από τον καιρό που άρχισαν να σχηματίζονται στον πλανήτη μας, είναι ότι ο άνθρωπος, όταν διαθέτει εξουσία, κάνει συνεχώς κατάχρηση της. Αν διαθέτει απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία, όχι μόνο την καταχράται, αλλά επιβάλλει πάντα τη θέληση του, εξυπηρετώντας πάντα την υποκειμενικότητα του. Γίνεται Δυνάστης. Οι απειροελάχιστοι σώφρονες Ηγέτες μετριούνται στα δάχτυλα και έγραψαν ιστορία. Στη δική μας περίπτωση φταίει το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο βέβαια… έφτιαξαν οι πολιτικοί μας. Επιτρέπει και υποστηρίζει την κατάχρηση της εξουσίας από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, όποιος και να είναι, χωρίς περιστροφές, είναι πανίσχυρος, είναι δικτάτορας και κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, χωρίς κανείς να τολμά να τον ελέγξει. Κρατά και κινεί όλα τα νήματα των τριών βασικών εξουσιών: Της Εκτελεστικής, της Νομοθετικής και της Δικαστικής Εξουσίας και μέσω αυτών ελέγχει σε κάποιο βαθμό και το συνδικαλισμό.
Η Εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, ελέγχει το 80% της οικονομίας της χώρας. Γίνεται δηλαδή ο Πρωθυπουργός το πανίσχυρο αφεντικό μιας κολοσσιαίας, ας πούμε, πολυεθνικής ανώνυμης εταιρείας και διαχειρίζεται τρισεκατομμύρια κατά βούληση. Ένας άνθρωπος! Ποιος υπουργός τολμάει να εκφράσει γνώμη αντίθετη με αυτή του «αφεντικού» και να πατήσει πόδι σε οποιοδήποτε θέμα; Η «απόλυση» ή η «παραίτηση» είναι κανόνας!
Η Νομοθετική εξουσία με την «κομματική πειθαρχία» από τη μια πλευρά και με την αδυναμία της αντιπολίτευσης να ασκήσει ουσιαστικό έλεγχο από την άλλη (τίγρης χωρίς νύχια και δόντια) αχρηστεύουν τους δύο βασικούς ρόλους της Εθνικής Αντιπροσωπίας, που είναι η Νομοθεσία της Πολιτείας και ο Έλεγχος της Κυβέρνησης. Τι να τους κάνουμε τους 300 βουλευτές, όταν η πλειοψηφία τους είναι φιμωμένη και η μειοψηφία μπορεί μόνο να φωνάζει. Αν ερωτηθεί ο λαός τι προτιμά: Να μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση, με την επίκληση της κομματικής πειθαρχίας, να περνάει όποιον νόμο θέλει, όσο γρήγορα θέλει, ή να δυσκολεύεται και να προσπαθεί να πείσει και τους δικούς της βουλευτές για τη φιλοσοφία και τη χρησιμότητα του νόμου που προσπαθεί να περάσει, νομίζουμε ότι ο λαός θα επιλέξει το δεύτερο. Οι διάφορες εξεταστικές επιτροπές είναι και αυτές άχρηστες, γιατί η σύσταση τους προσδιορίζεται και ελέγχεται από την πλειοψηφία. Θα έπρεπε το Σύνταγμα της χώρας να προέβλεπε στις εξεταστικές επιτροπές να ισχύει η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης και όχι να βάζουμε τον «υποψήφιο ένοχο» να εξετάσει τον εαυτό του!
Η Δικαστική εξουσία ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ και αυτή από την εκάστοτε κυβέρνηση, γιατί η τελευταία έχει το δικαίωμα να διορίζει τους Προϊσταμένους των διαφόρων δικαστικών σωμάτων. Τα αφεντικά, με λίγα λόγια, της Δικαστικής εξουσίας…
(Έπρεπε δυστυχώς να… δολοφονηθούν μερικοί δικαστικοί… για να εξοργιστούν και να τολμήσουν να κάνουν χρήση της εποπτευόμενης εξουσίας που διαθέτουν και αφού συγκλήθηκε… ολόκληρο το Συμβούλιο Εφετών!)
Καταλήγουμε επομένως στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος εκάστοτε πρωθυπουργός της Ελλάδος, αλλά το Σύνταγμα μας που τον αντιμετωπίζει σαν ΗΜΙΘΕΟ και βασίζεται στην ακεραιότητα του και στις υπεράνθρωπες ιδιότητες του, εφόσον του παραχωρεί, ελέω Θεού, όλες αυτές τις εξουσίες! Στο κάτω-κάτω, ποιος από μας δεν θα συμπεριφερόταν με αυτό τον τρόπο και δεν θα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει, όταν, κατά την κρίση του, οι επιθυμίες του θα ήταν πάντα οι ορθές! Ο σύγχρονος ψηφοφόρος δεν θα πρέπει να βασίζεται στο ήθος, στις αρχές, στην ευθιξία και στην αντικειμενικότητα του εκάστοτε πολιτικού προκειμένου να εξασφαλίσει δίκαιη και αντικειμενική μεταχείριση σαν πολίτης, γιατί, όπως είπαμε, ο πολιτικός δεν παύει να είναι άνθρωπος με όλες τις αδυναμίες του και τα τρωτά του σημεία. Είναι αφέλεια να νομίζουμε ότι μόλις γίνεις πολιτικός αυτόματα αναβαθμίζεσαι σε ΗΜΙΘΕΟ! Θα πρέπει ο ψηφοφόρος να δημιουργήσει και να επιβάλει ένα σύστημα αυστηρού ελέγχου της εξουσίας, με δικλείδες ασφαλείας, το οποίο θα πρέπει κάθε τόσο να εξετάζεται μήπως και παύσει να είναι αποτελεσματικό, γιατί είναι σίγουρο ότι θα απειλείται σε… μόνιμη βάση… από τους ίδιους τους πολιτικούς. Δεν λέμε ο σύγχρονος ψηφοφόρος να μη σέβεται τους καταξιωμένους πολιτικούς του και να μην τους αντιμετωπίζει θετικά, αλλά, για εύλογους λόγους και για να «φυλάει τα ρούχα του», να φροντίζει ώστε οι κινήσεις τους να ελέγχονται αυστηρά και να χαρακτηρίζονται πάντα από πλήρη διαφάνεια. Επιπλέον, θα πρέπει εμείς οι ψηφοφόροι να δημιουργήσουμε συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες, οι οποίες να ασκούν ουσιαστικό έλεγχο, και η «δαμόκλειος σπάθη» του αυστηρού ελέγχου και των σημαντικών αυστηρών συνεπειών να αιωρείται ΜΟΝΙΜΑ πάνω από τις κεφαλές όλων αυτών που ελέγχουν τις περιουσίες μας, τις εργασίες μας, τις τύχες μας και τις τύχες των παιδιών μας!
Οι εξουσίες που έχουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα είναι τρομακτικής ισχύος και επιβολής και επηρεάζουν άμεσα, όχι μόνο το μέλλον μας, αλλά και τις καθημερινές εργασίες μας. Δεν μπορούν αυτές οι πανίσχυρες και απόλυτες ανεξέλεγκτες εξουσίες να αφήνονται ελεύθερες στην ατομική καλή διάθεση και… αντικειμενική κρίση του καθενός που τα καταφέρνει στην πολιτική – αξίζει δεν αξίζει.
Μια σύγχρονη δημοκρατία θα ήταν, ας πούμε, αν και οι τρεις εξουσίες ήταν εντελώς ανεξάρτητες η μία από την άλλη με συνταγματικά κατοχυρωμένες εξουσίες και να μπορούσαν πάντα οι δύο να ελέγχουν την τρίτη. Η Κυβέρνηση δηλαδή να έχει αρχικά ξεκαθαρισμένες και συγκεκριμένες περιορισμένες εξουσίες, οι οποίες να μπορούν να ελέγχονται και από την Εθνική Αντιπροσωπία και από τη Δικαστική εξουσία. Η Εθνική Αντιπροσωπία να μπορεί να ελέγχεται από την Κυβέρνηση και από τη Δικαστική εξουσία, και η Δικαστική από την Κυβέρνηση και τη Βουλή. Αυτό για να μην μπορεί καμία από τις τρεις εξουσίες να κάνει κατάχρηση των δυνάμεων της. Και αυτός ακόμη ο Τύπος θα πρέπει να φοβάται από κάποιον, όπως και ο πραγματικά ανεξάρτητος συνδικαλισμός (σαφώς όχι ο δικός μας) θα πρέπει να φοβάται από κάποιον για να μην κάνει κατάχρηση εξουσίας. Ο κεντρικός άξονας, ούτως ή άλλως, των μελλοντικών μελετών για αποτελεσματικότερη Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη, που πιθανόν να πραγματοποιηθούν, θα πρέπει να είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η ωμή και ρεαλιστική αντιμετώπιση του.
Όλες αυτές βέβαια είναι ιδέες και απέχουν χιλιόμετρα από μια πιθανή υλοποίησή τους γιατί χρειάζονται έρευνα, μελέτη και μερικά χρόνια για να γίνουν πράξη. Δεν παύουν, ωστόσο, να αποτελούν «τροφή για σκέψη» για τα παιδιά μας, τα οποία φαίνονται να αντιμετωπίζουν τα πράγματα πιο ώριμα από ό,τι τα αντιμετωπίζαμε και συνεχίζουμε να τ’ αντιμετωπίζουμε εμείς.
