Αγαπητέ Γιάννη, θα προσπαθήσω να σου πω δυο λόγια παρά τις δυσκολίες, αυτής της ώρας. Γνωριστήκαμε τη 10ετία του 1970 τότε που όλα στο επάγγελμά μας, ήταν χύμα, τότε που εμείς ψάχναμε για επαγγελματική ταυτότητα και το ίδιο για κοινωνική αναγνώριση. Στην περίοδο εκείνη, που έγινε και το δικό μου ξεκίνημα, τότε που δεν γνωρίζαμε, αν θα έχουμε επαγγελματικό αύριο, αφού κάθε μέρα ξεκινάγαμε άνεργοι, ψάχνοντας στα τυφλά για πελάτες, σε μια αγορά που μπέρδευε τις δικές μας ασφάλειες, με κείνες του ηλεκτρικού.
Τότε που γυρεύαμε δεοντολογία και συναδελφική αλληλεγγύη, μέσα σε ένα ετερόκλιτο πλήθος, όπου ήταν αδύνατο να διακρίνεις, ποιος ήταν ο συνάδελφος, εν μέσω ενός πρωτόγνωρου, εταιρικού φανατισμού.
Τότε που αναδύονταν τα συγκρουόμενα συμφέροντα και γινότανε προσπάθεια να μπει νομοθετική τάξη στην αυθαιρεσία και την αταξία, τότε που “δένονταν το ατσάλι”.
Ανήκες στην αρχική εκείνη μαγιά των ανήσυχων συναδέλφων, που προσπαθούσε να δημιουργήσει επαγγελματική τάξη, να ζυμώσει συλλογικότητα, να κατοχυρώσει επαγγελματικά δικαιώματα, να δημιουργήσει επαγγελματική συνείδηση, να επιβάλει δεοντολογία, σε μια επιστρατευμένη, Βαβυλωνιακή, πανσπερμία.
Ξεχείλιζες από ενθουσιασμό, πάθος, αισιοδοξία, ορμητικότητα, είχες όραμα και ξεκάθαρες απόψεις, αγωνιστική διάθεση, για περιχαράκωση του νέου αυτού επαγγέλματος, παρά το ανασφαλές και ομιχλώδες περιβάλλον, και το άδηλο δικό μας μέλλον.
Είχες δημιουργήσει δική σου αγωνιστική σχολή και θεωρεία, προσπαθούσες να παρακινήσεις και να ξεσηκώσεις με το θούριο του Βάρναλη «…άντε θύμα άντε ψώνιο άντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς θ’ άρθει ανάποδα ο ντουνιάς …»!!!, και με τη ρήση του Ελύτη, «…να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια τους …», παρ’ ότι αυτά ηχούσαν, ως φωνή βοώντος, στην έρημο της εταιρικής συνείδησης και την παραζάλη της αρπαχτής.
Δεν υπολόγισες ποτέ σου, ότι ο μαχητικός και ριζοσπαστικός τρόπος με τον οποίο υπερασπιζόσουν τα δίκαια των συναδέλφων, ήταν «αγκάθι στα μάτι» πολλών και θα είχε επιπτώσεις, στις δικές σου συνεργασίες, στα δικάσου συμφέροντα.
Σε σένα και μερικούς άλλους “χρεώνω” και την δική μου εμπλοκή στα κοινά του Κλάδου.
Με παρασύρατε στην κυριολεξία να ασχοληθώ και να υπερασπιστώ, τα δίκαια ενός επαγγέλματος, που δεν γνώριζα αν θα ασκήσω, τότε που οι πολλοί αδιαφορούσαν και παρατηρούσαν απαθείς, εκ του μακρόθεν και οι «…καβαλικεμένοι …», μειδιούσαν ειρωνικά και μας κοίταζαν περιφρονητικά, χαρακτηρίζοντάς μας γραφικούς και χασομέρηδες, που αντί για παραγωγή ξοδεύαμε το χρόνο, κυνηγώντας ανεμόμυλους.
Μαζί σε πορείες, σε διαμαρτυρίες, σε απεργίες, μαζί και με τον άλλο αγωνιστή πρόεδρο, τον Ανδρέα Μπουζιούρη, τον Νίκο Πετρόπουλο, που και οι δύο είναι σήμερα εδώ, για να σε αποχαιρετήσουν, αλλά και με πολλούς άλλους, τον Θανάση Αναστασόπουλο, τον Γιάγκο Παναγιωτόπουλο και με εκείνους, που έφυγαν νωρίς, τον Ιδρυτή Βασίλη Κατσούλα, τον άλλο Νίκο Πετρόπουλο, τον Νίκο Δολιανίτη και μ’ άλλους, που δεν είναι πια στο χώρο, αλλά και δεν έχω το χρόνο να αναφέρω.
Μέσα από τον Αλληλοβοηθητικό Σύνδεσμο Ασφαλειομεσιτών Ελλάδος, που έγινε στη συνέχεια Σύνδεσμος Παραγωγών και μετεξελίχθηκε σε Ασφαλιστικών Συμβούλων, ως μέλη διοικητικών συμβουλίων, αλλά και ως μέλος στο δικό σου Διοικητικό Συμβούλιο, αφού ήσουν ο πρόεδρος για τη διετία 1982-1983.
Το 1986 μεταπήδησες μαζί με άλλους διευθυντές Υποκαταστημάτων και ιδρύσατε το νέο Σωματείο των Συντονιστών Ασφαλιστικών Συμβούλων, συνεχίζοντας και εκεί με τον ίδιο ζήλο, με το ίδιο πάθος, από διάφορες θέσεις, σε πολλά Διοικητικά Συμβούλια.
Παρά το διαχωρισμό, ήσουν υπέρμαχος του δόγματος “η ισχύς εν τη ενώσει”, που χάρη στη γενναία συμβουλή, του Γιάννη Δρούλια, του Λάμπρου Κόκκινου και του, αείμνηστου, Γιώργου Πάντικ, προέκυψαν τα λεγόμενα «τετρασφράγιστα», της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης, ήταν το πρώτο βήμα στο δρόμο της σημερινής, κοινής εκπροσώπησης.
Η συνεργασία συνεχίστηκε και σε αυτή τη χρονική περίοδο, με την συμμετοχή, σε Νομοπαρασκευαστικές Επιτροπές, στο Υπουργείο Ανάπτυξης, στην Τεχνική Επιτροπή Εκπαίδευσης, που καθιέρωσε την διαδικασία εκπαίδευσης και πιστοποίησης, για να μπει επί τέλους το «εκπαιδευτικό γεφύρι» στην είσοδο του επαγγέλματος.
Συνεργαστήκαμε ακόμη σε κοινές Επιτροπές Διαμεσολάβησης, για την κατοχύρωση χαρτοφυλακίου, για την αναγνώριση, της Άϋλης Εμπορικής Αξίας, βρεθήκαμε σε Συνέδρια και Γενικές Συνελεύσεις, αλλά και σε εκδηλώσεις του Κλάδου, από τις οποίες δεν έλλειπές ποτέ.
Ξαναβρεθήκαμε, κάτω από τον ίδιο Συνδυασμό, της “Ασφαλιστικής Συνεργασίας” σε νέους αγώνες, Επιμελητηριακούς αυτή τη φορά και πάλι οι συνάδελφοι σε τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους και σε εξέλιξαν για την τετραετία 2002- 2006 να εκπροσωπείς τα συμφέροντά τους, στο μεγαλύτερο επιμελητήριο της Χώρας, στο ΕΕΑ.
Στις τελευταίες Επιμελητηριακές εκλογές, δώσαμε και πάλί μαζί ακόμη έναν έντιμο αγώνα, για μια ισχυρή, ανεξάρτητη και καθαρή “Ασφαλιστική Φωνή” στη Διοίκηση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών, με κόντρα όλους τους “ανέμους”, ο περιορισμός των εδρών όμως, σου στέρησε μια θέση στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο, όπως και σε άλλους συνυποψήφιους, συναδέλφους μας.
Σε όλες τις αυτές τις προσπάθειες, είχες στο πλάι τη γυναίκα σου, την Γιώτα, αποτελώντας μαζί, ένα ισχυρό αγωνιστικό δίδυμο, αφού δεν ήταν δυνατό να «…γλιτώσει …» από το δικό σου πάθος, μαζί στο σπίτι, μαζί στη δουλειά, μαζί στους αγώνες για τα κοινά, όλη αυτή η δραστηριότητα δεν σας εμπόδισε να δημιουργήσετε μια καλή οικογένεια και μια μακροχρόνια επαγγελματική καριέρα, οι συνάδελφοι τίμησαν και τους δυο σας, κατ’ επανάληψη.
Αγαπητέ Γιάννη, παρ’ ότι ανήκαμε σε διαφορετικές εταιρείες παρ’ ότι λογιζόμεθα ανταγωνιστές, ποτέ δεν με είδες, ούτε σε είδα έτσι, πρώτα συνάδελφοι, πρώτα φίλοι, ΠΟΤΕ ανταγωνιστές.
Ποτέ δεν χαθήκαμε, ούτε τώρα θα χαθούμε, παρ’ ότι έφυγες ξαφνικά και απροειδοποίητα, εμείς θα σε θεωρούμε πάντα “ωσεί παρόντα”, όσο αλάργα και αν ταξιδεύεις, όπως παρόντα θεωρούμε και τον άλλο συνάδελφο και αγωνιστή, τον Γιώργο Πρέκα, που και εκείνος διάλεξε τον ίδιο ακριβώς τρόπο για να αποχωρήσει, σε μια χρονική συγκυρία που η Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, αφού αμφισβητείται ο ρόλος της και βάλλεται πανταχόθεν και μαχητικές φωνές σαν τις δικές σας, θα λείψουν από τον αγώνα.
Κλείνοντας θέλω να σου πω ότι είναι σήμερα εδώ για να σε κατευοδώσουν στο μακρινό σου ταξίδι, όλα τα Διοικητικά Συμβούλια, πρόεδροι παλαιοί και νέοι, από όλα τα Σωματεία της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης, πρώην και νυν συνεργάτες σου, συνάδελφοι, συναγωνιστές και ανταγωνιστές και ακόμη η Διοίκηση του ΕΕΑ.
Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια, στην οικογένειά σου και θα τους παρηγορήσω λέγοντας, ότι η απώλειά σου, είναι και δική μας, ο πόνος τους και δικός μας, δεν σε χάνουν μόνο οι δικοί σου, αλλά και οι συνάδελφοί σου και η ευρύτερη Ασφαλιστική Οικογένεια.
Αν για «…ορισμένους …», ήσουν το «κόκκινο πανί», για μας θα είσαι πάντα η προσωποποίηση της αγωνιστικότητας, της ανυποχώρητης μαχητικότητας, ο υπέρμαχος της ριζοσπαστικής και ακτιβιστικής δράσης, “…ψυχή βαθιά…” της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης.
Στο καλό, συνάδελφε, στο καλό αγωνιστή, στο καλό συναγωνιστή, φίλε, Γιάννη Μπουρλακή.
Κώστας Λάμπρου
Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής, πρόεδρος του Τμήματος Υπηρεσιών του ΕΕΑ, πρώην πρόεδρος του ΠΣΑΣ
