Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το να είσαι παραγωγικός δεν σημαίνει απλά να ολοκληρώνεις άμεσα όλες σου τις υποχρεώσεις. Έχει να κάνει με την προτεραιότητα που δίνεις σε αυτές και στην ικανότητα να ξεχωρίζεις ποιες επείγουν.
άρθρο του Νίκου Μωράκη
To να είσαι παραγωγικός σημαίνει να ξεχωρίζεις “την ήρα από το στάρι” και να αποφασίζεις πόσο χρόνο θα αφιερώσεις σε κάθε μια από τις υποχρεώσεις σου. Το να είσαι τελειομανής δημιουργεί επιπλοκές σε αυτήν τη διαδικασία. Για τον απλούστατο λόγω ότι δίνεις την ίδια αξία σε όλες τις δουλειές που πρέπει να ολοκληρώσεις. Στο κείμενο που ακολουθεί αναλύουμε τρεις πτυχές της “τελειότητας” και πώς αυτές επηρεάζουν την κριτική μας σκέψη στο να βάζουμε προτεραιότητες και να είμαστε παραγωγικοί.
Δεν υπάρχουν “ασήμαντες” υποχρεώσεις
Ένα θέμα που σηκώνει “κουβέντα” είναι το πώς διαχειριζόμαστε τις όχι και τόσο σημαντικές υποχρεώσεις που όμως πρέπει να γίνουν. Τις “ξεπετάμε” ή τις δίνουμε σε κάποιον τρίτο να τις ολοκληρώσει για λογαριασμό μας; Όσοι έχουν το “μικρόβιο της τελειότητας” δεν μπορούν να μπουν σε αυτήν τη διαδικασία. Η έμφυτη ανάγκη τους να έχουν τον έλεγχο στα πάντα τους απωθεί από την ιδέα προφανώς να την “ξεπετάξουν” αλλά και να την δώσουν σε τρίτο συνεργάτη να την ολοκληρώσει. Γιατί;
Γιατί η “ιδέα” ότι ο συνεργάτης τους δεν θα την ολοκληρώσει το ίδιο καλά με εκείνους του ενοχλεί. Ακόμα χειρότερα αν γίνει λάθος η αντίδραση τους δεν θα είναι φυσιολογική. Θα είναι απότομη, εκρηκτική & ειρωνική. Η ανάγκη τους να είναι συγκεντρωτικοί τους ρίχνει στη “δίνη” του micromanagement σε σημείο που όλες οι υποχρεώσεις θεωρούνται top priority.
Πρόταση
Ένας τελειομανής πρέπει να μάθει να απορρίπτει ευθύνες. Να αγαπήσει το αίσθημα της ελευθερίας από την απαλλαγή μιας ακόμη υποχρέωσης. Να ζυγίζει άμεσα μια ευθύνη και να αποφασίζει αν αξίζει να την αναλάβει ή να την μεταφέρει σε συνεργάτη αποδεχόμενος εξαρχής την πιθανότητα να μην ολοκληρωθεί όπως εκείνος θα ήθελε.
Ηθική υποχρέωση να δώσεις το 110% του εαυτού σου
Το να είμαστε επαγγελματίες στην δουλειά μας δεν πρέπει να το διαπραγματευόμαστε. Η ανάγκη όμως κάθε φορά να θέλουμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας χωρίς να ζυγίζουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά μπορεί να δημιουργεί προβλήματα και αρρυθμίες στην παραγωγικότητά μας. Ας πάρουμε ένα εναλλακτικό παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ανάγκη για μια δουλειά, την οποία πρέπει να την δώσουμε σε εξωτερικό συνεργάτη η οποία κοστίζει στην “πιάτσα” 1.000 ευρώ. Ένας τελειομανής προκειμένου να νιώσει ότι ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους θα προσφέρει 1.500 ευρώ μόνο και μόνο για να νιώσει ότι ξεχωρίζει. Αυτή η τακτική όμως κάνει κακό στο ταμείο της επιχείρησης. To ίδιο ισχύει – σαν παράδειγμα – και με την απάντηση στα e-mail μας. Αν ο άγραφος νόμος απάντησης σε ένα email είναι 24 ώρες, ένας τελειομανής θα βάλει το δικό του όριο στις 6 ώρες μόνο και μόνο για να νιώθει ότι διαφέρει από τους υπόλοιπους. Είναι όμως αυτή η ουσία; Αξίζει να πιέζουμε τους εαυτούς μας σε αυτές τις λεπτομέρειες; Υπάρχουν όρια; Μήπως πρέπει να ζυγίζουμε πού αναλώνουμε τη φαιά ουσία μας; Να θεωρούμε το χρόνο μας και την προσοχή μας πιο πολύτιμη και όχι ατελείωτη; Αυτή η στάση του να δίνουμε συνέχεια το 110% των ικανοτήτων μας σε όλες τι περιπτώσεις και σε όλα τα επίπεδα είναι πιο πιθανό να μας προσγειώσει στην αγκαλιά του νευρολόγου και του ψυχολόγου παρά ενός μεγάλου πελάτη.
Διαβάστε επίσης: 10 απλές super ιδέες για δημιουργία συστάσεων & πηγές νέων πελατολογίων
Πρόταση
Η δημιουργία πλάνου και στρατηγικής σε αυτές τις περιπτώσεις αποτρέπει έναν τελειομανή στο να υπερβάλει εκεί που δεν πρέπει. Τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή του η κάθετη στάση του κοστίζει χρήμα, χρόνο, ενέργεια και προσοχή που εναλλακτικά θα μπορούσε να την επενδύσει σε μια μεγαλύτερη υπoχρέωση. Σε ένα μεγαλύτερο project. Προσπαθήστε να βάλετε κανόνες στο πώς λειτουργείτε. Ένας απλός και έξυπνος κανόνας είναι να ζυγίσετε σε πόσα project ή υποχρεώσεις μπορείτε να συγκεντρωθείτε ταυτόχρονα. Αν για παράδειγμα έχετε 10 ανοιχτά μέτωπα να πείτε ότι μόνο σε 3 από αυτά θα επενδύσετε χρόνο και τα υπόλοιπα 7 μπορούν είτε να περιμένουν είτε να τα δώσετε σε συνεργάτη για να τα ολοκληρώσει.
Τοξικός τρόπος σκέψης
Όταν ένας τελειομανής θέλει να υιοθετήσει μια καινούργια συνήθεια ή να αναλάβει μια νέα ευθύνη είναι πολύ πιθανό να πέσει σε μια από τις ακόλουθες “παγίδες”. Είτε να αναλάβει ευθύνες πιο πολλές από αυτό που αντέχει, είτε να αναβάλει κάθε άλλη προσωπική ή επαγγελματική υποχρέωση μέχρι να νιώσει ότι “κατέκτησε” το στόχο του, είτε να γίνει αυτοπροστατευτικός αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις ή νέες συνήθειες που ξέρει ότι τον “παίρνουν”. Να βαδίζει στα σίγουρα χωρίς απρόοπτα και εκπλήξεις. Ένας τελειομανής μπορεί να χάσει πολύ εύκολα την επιλογή της ελαστικότητας. Οι υποχρεώσεις του να τον απομονώνουν, στην κυριολεξία να τον πνίγουν μέσα στην ημέρα και εντέλει να τον αρρωστήσουν. Το να είμαστε πειθαρχημένοι σημαίνει να προσαρμοζόμαστε και στις συνθήκες. Να δεχόμαστε ότι η μέρα έχει 24 ώρες και πως παράλληλα με τις υποχρεώσεις μας πρέπει να φροντίζουμε και τον εαυτό μας. Αν για παράδειγμα στις αρχές της επαγγελματικής ασφαλιστικής μας καριέρας μπορούσαμε να κάνουμε 6 ραντεβού την ημέρα δεν σημαίνει ότι 10 ή 20 χρόνια μετά μπορούμε ακόμα να κάνουμε τα ίδια. Ίσως στην πορεία να έχουν προκύψει άλλες ευθύνες – όπως διαχείριση χαρτοφυλακίου – που να μας ωθούν στο να αλλάξουμε τον αρχικό μας κανόνα των 6 την ημέρα.
Πρόταση
Το να είσαι τελειομανής σημαίνει ότι δεν ξέρεις να μανατζάρεις σωστά το χρόνο σου. Σίγουρα σαμποτάρεις τον εαυτό σου χωρίς να το γνωρίζεις μόνο και μόνο to get the job perfectly done. Στο πανεπιστήμιο μας είχαν μάθει το όρο “opportunity loss”. Ότι πάντα όταν επιλέγεις να υλοποιήσεις έναν στόχο, μια υποχρέωση, θυσιάζεις μια άλλη δουλειά, μια άλλη ανάγκη. Και αυτό είναι κανόνας. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Και αν τα κάνεις ταυτόχρονα σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα δεν θα είναι ποιοτικά το ίδιο απ’ ότι να έκανες την κάθε δουλειά ξεχωριστά. Δημιούργησε έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας ζυγίζοντας κάθε φορά τις υποχρεώσεις σου συμπεριλαμβάνοντας πάντα και την ψυχική σου υγεία. Αξίζει; Δεν αξίζει; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσεις την φυσική και νοητική ενέργειά σου;
