Η περιουσία μας είναι το σημαντικότερο αγαθό που έχουμε. Μας προστατεύει και μας δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας (αν μιλάμε για την κατοικία μας), μας εξασφαλίζει έσοδα (αν μιλάμε για την επιχείρησή μας), μας μετακινεί (αν μιλάμε για το όχημά μας) και κατά γενική ομολογία, βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο της ζωής μας.
του Νίκου Μωράκη
Υπάρχει όμως μια παρανόηση στην Ελληνική κοινωνία. Η περιουσία μας – μεγάλη η μικρή – δεν είναι δεδομένη. Είτε την αποκτήσαμε με τον κόπο της δουλειάς μας, είτε την κληρονομήσαμε, είτε βρέθηκε στην ιδιοκτησία μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η όποια περιουσία που έχουμε είναι ευάλωτη σε μια σειρά από εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες που ειδικά στην Ελλάδα τείνουμε να αγνοούμε. Παράγοντες που μπορούν βίαια ή σε βάθος χρόνου να μειώσουν ή να μηδενίσουν την αξία της δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στην καθημερινότητά μας. Και όχι δεν μιλάμε μόνο για τις φυσικές καταστροφές που έχουν γίνει viral λόγω της κακοκαιρίας Daniel.
Μια παρανόηση που καλά κρατεί και μας κάνει να αγνοούμε τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» ζώντας κυριολεκτικά εκτεθειμένοι σε πραγματικούς κινδύνους που απειλούν τους κόπους μιας ζωής. Μιας ζωής στην οποία βάζουμε παρωπίδες κοιτώντας να επιβιώσουμε σήμερα χωρίς να κοιτάμε το αύριο και τι μας ξημερώνει. Και ναι, φυσικά και θα κοιτάξουμε το σήμερα και την επιβίωσή μας – ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το αύριο θα μας χαριστεί. Ακούγεται άδικο αλλά έτσι είναι. Για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε δεν αρκεί να κοιτάμε μόνο το σήμερα. Θα πρέπει – στον βαθμό που το επιτρέπει στον κάθε ένα από εμάς – να ασχοληθούμε και με το αύριο. Κανείς δε θα το κάνει για εμάς. Ούτε καν το ίδιο κράτος που παραδοσιακά σε αυτή τη χώρα νιώθαμε ή πιστεύαμε ότι θα είναι πάντα δίπλα μας βάζοντας το χέρι στη τσέπη, ενεργοποιώντας έκτακτους μηχανισμούς στήριξης. Το κράτος – by default – οφείλει να μας εξασφαλίζει ένα ασφαλές περιβάλλον για να ζούμε και να εργαζόμαστε. Να μας προστατεύει με τις υποδομές του και τους μηχανισμούς του από απειλές και κινδύνους της καθημερινότητας. Αλλά τι συμβαίνει όταν αποτυγχάνει να τηρήσει τις υποχρεώσεις του; Ποιο είναι το back up plan του κάθε ενός από εμάς; Πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε τις ζωές μας όταν το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί είτε γιατί είναι αντιμέτωπο με ένα πρωτόγνωρο γεγονός – όπως ήταν η κακοκαιρία Daniel, είτε γιατί δεν έχει τους πόρους ή την απαιτούμενη οργάνωση;
Πως αφήσαμε στο πέρασμα τον χρόνων να ριζώσει η ιδέα ότι η περιουσία μας δεν έχει ανάγκη τη φροντίδα μας; Την ανάγκη να την προστατέψουμε όπως αυτή προστατεύει εμάς;
Όχι δεν υπάρχουν 600 εκατ. λόγοι για να ασφαλίσεις την περιουσία σου, υπάρχουν όμως δεδομένα τα οποία μας δείχνουν ότι από τις πρόσφατες πλημμύρες στους 4 νομούς (Μαγνησίας, Λάρισας, Καρδίτσας & Τρικαίων) οι Ασφαλιστικές Εταιρείες θα κληθούν να αποζημιώσουν ασφαλισμένες επιχείρησες, κατοικίες, οχήματα και ότι άλλο προκύψει με το αστρονομικό ποσό των 600 εκατ. ευρώ (το ποσό αυξάνεται συνεχώς). Το μεγαλύτερο ποσό που θα έχει δοθεί στην νεότερη ιστορία της Ελληνικής Ασφαλιστικής Αγοράς. Ποσό που συνολικά ξεπερνάει το άθροισμα των αποζημιώσεων που έχουν δοθεί (για φυσικές καταστροφές στη χώρα) από το 1993 μέχρι σήμερα. Ένα καλά οργανωμένο σύστημα που έχει στηθεί έτσι ώστε αυτά τα ποσά (όσο και αν ζαλίζουν) να μπορούν να εκταμιευτούν και μάλιστα άμεσα, έτσι ώστε να επαναφέρουν επιχειρήσεις, νοικοκυριά και κοινωνίες ολόκληρες αν χρειαστεί στην καθημερινότητά τους. Αυτή είναι η ουσία της Ασφάλισης και αυτή τη λύση θα έπρεπε να επιδιώκουμε σαν κοινωνία για να μπορέσουμε να πούμε μια μέρα ότι πραγματικά ευημερούμε.
